"Σκοτεινός Τόπος" έγραφε στο εξώφυλλο με σεμνή γραμματοσειρά και από κάτω, "Αστυνομικό Μυθιστόρημα". Την Gillian Flynn δεν την ήξερα ως συγγραφέα, αλλά στο εξώφυλλο είχε το εξής σχόλιο από τον μέγα Stephen King :
"H Τζίλιαν Φλιν με το δεύτερο βιβλίο της αποδεικνύει πως είναι πραγματικά σπουδαία συγγραφέας. Η γραφή της διαθέτει σφρίγος, διεισδυτικότητα και μια υπνωτιστική τάση προς το μακάβριο."
"Πίπες!" σκέφτηκα -συγνώμη κιόλας μαιτρ- αλλά εγώ όταν βλέπω τη φράση "Αστυνομικό Μυθιστόρημα" και ανάλογα με την εικόνα στο εξώφυλλο, φαντάζομαι πως το βιβλίο περιέχει στην καλύτερη περίπτωση, ήρωες σαν τον υπομονετικά στωικό Dr. Watson και τον εξευγενισμένο Holmes, ή στη χειρότερη περίπτωση, τίποτα σκληρούς, μισοαλκοολικούς σκληρόπετσους ντετέκτιβ, εργαζόμενους σε αστυνομικά τμήματα της Αμερικής πηγμένα στα κουτιά από μισοφαγωμένα ντόνατς και πλαστικά κύπελα καφέ.
Στο οπισθόφυλλο έγραφε :
"Η Λίμπι Ντέι ήταν επτά όταν η μητέρα και οι δύο αδελφές της δολοφονήθηκαν στην αποκαλούμενη Σατανιστική Σφαγή του Κίνακι. Εκείνη κατάφερε να διαφύγει και να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του δεκαπεντάχρονου αδελφού της τον δολοφόνο. Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα η δυσλειτουργική Λίμπι, προκειμένου να επιβιώσει, πουλά την ιστορία της. Έτσι αναγκάζεται να ανατρέξει στο παρελθόν, να ξαναζήσει τα γεγονότα από την αρχή, βήμα προς βήμα, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως τελικά η σωτηρία της απέχει πολύ ακόμη."
Και :
"Εγώ την κακία την έχω μέσα μου, υπάρχει, το νιώθω. Ξεκοίλιασέ με και δεν αποκλείεται να γλιστρήσει έξω σαν ζωντανό όργανο, σαρκώδες και μαυριδερό, να πέσει χάμω να το πατήσεις να το λιώσεις. Κάτι έχει το αίμα των Ντέι. Κάτι δεν πάει καλά. Ποτέ δεν υπήρξα καλό κοριτσάκι και χειροτέρεψα μετά τους φόνους…"
Είχε επίσης, κάτι κριτικές από την Κέιτ Άτκινσον (συγγραφέας) και τις εφημερίδες Chicago Sun-Times και The New York Times, όλες καλές. Σιγά μην έβαζαν τις κακές κριτικές στο οπισθόφυλλο...
Έκανα "χμ..." από μέσα μου και το πέταξα απερίσκεπτα μέσα στο καλάθι με τα υπόλοιπα ψώνια. "Δεν γαμιέται!" σκέφτηκα. "Καλό θα είναι για να το διαβάζω μέσα στο λεωφορείο το πρωί". Συνήθως δεν αγοράζω με αυτόν τον τρόπο βιβλία. Ως έφηβη και μετά στη σχολή, πήγαινα στην Πρωτοπορία και καθόμουν εκεί μέσα ολόκληρη την ημέρα. Στο τέλος έφευγα με τα χέρια γεμάτα σακούλες και τις τσέπες τόσο άδειες που δεν είχα να πάρω ούτε τσιγάρα. Αργότερα, κάτω από το γραφείο μου είχε τοποθετημένα πολύ βολικά ένα βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης και είχα επί 17 συναπτά έτη την αγαπημένη μου Χαρούλα που με ήξερε από την καλή και από την ανάποδη, να μου προτείνει, να ψάχνει να μου βρει αυτά που ήθελα στο εξωτερικό και γενικά να με καλεί για καφέ μετά το σχόλασμα κάτω στο βιβλιοπωλείο. Διάλεγα πίνοντας καφέ και συζητώντας χαρούμενα με τη Χαρούλα που είναι όνομα και πράγμα.
Αυτή τη φορά βρισκόμουν μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ με τον Βαγγέλη. Συνεχίσαμε αμέριμνοι τα ψώνια μας ενώ μέσα στο καλάθι πετάξαμε μαζί με το βιβλίο, μια σιδερώστρα, κουλουράκια, καφέ, ζάχαρη, αρωματικά κεριά, ένα σίδερο ταξιδίου -πανακριβο το είχαν οι μαλάκες!- και άλλα διάφορα.
Ξεκίνησα να το διαβάζω νυσταγμένα ένα πρωί μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε, μέσα στο λεωφορείο. Έχασα δύο στάσεις. Τελικά δεν είχε μέσα σκληροτράχηλους Αμερικανούς ντετέκτιβ της Αστυνομίας, ούτε φυσικά κάποιο αξιολάτρευτο φλεγματικά βικτωριανό δίδυμο όπως ο Dr. Watson με τον Holmes. Αντιθέτως, είχε σακατεμένους, αληθινούς χαρακτήρες. Παρουσίαζε την Αμερικανική κοινωνία σε όλο το μεγαλείο της σύψης της, ειδικά σε μια δεκαετία που μου φάνηκε τρομακτικά γνώριμη και οικεία. Η Flynn γράφει με στρωτό, καθαρό ύφος για όλα αυτά που κρύβονται πίσω από τους καλοκουρεμένους θάμνους και τα ακριβά αυτοκίνητα του απατηλού Αμερικανικού ονείρου, σαν σκελετοί κρυμμένοι μέσα στη ντουλάπα.
American gothic και white trash. Σε απομονωμένες φάρμες, παρέα με την πείνα, την εξαθλίωση και πολλές μπύρες.
Σε κάθε χώρα, σε κάθε τόπο, είτε σε κακοφωτισμένα διαμερίσματα πολυκατοικιών, είτε σε ξεχαρβαλωμένα αγροκτήματα διαπράττονται καθημερινά ένα σωρό εγκλήματα. Από τα πιο αναίμακτα, έως τα πιο ειδεχθή. Οι χαρακτήρες της Flynn είναι γοητευτικοί γιατί είναι πραγματικοί. Δεν είναι άμεμπτοι, και δεν ντρέπονται να το παραδεχτούν. Ανεπαρκείς, ανασφαλείς, ενοχικοί, καταθλιπτικοί, κλεπτομανείς, παθολογικοί ψεύτες, αλκοολικοί, ναρκομανείς, μπλέκονται σε μια ιστορία τόσο δραματική αλλά και τόσο συναρπαστική που σε κάνει να ξεχνάς σε ποιά στάση πρέπει να κατέβεις από το λεωφορείο. Η Flynn σε προκαλεί απροκάλυπτα, να συμπαθήσεις τους ήρωές της ή να τους μισήσεις, επειδή έχουν ελαττώματα. Επειδή είναι ανθρώπινοι. Ξεδιπλώνει την ιστορία της με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο, που δεν θέλεις να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Δεν έχει μέσα βαρύγδουπες φράσεις, φιλοσοφίες και οδυνηρές εσωτερικές αναζητήσεις. Όλοι οι ήρωές της είναι πραγματιστές. Ρεαλιστές με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο. Τα κίνητρά τους, δεν είναι πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη.
Το τελείωσα χτες το βράδυ αργά και ήδη από το απόγευμα είχα παραγγείλει το πρώτο της βιβλίο. Τώρα πρέπει να βολεύομαι με το βιβλιοπωλείο "Ποθητός" που κάνει λέει δωρεάν παράδοση στο χώρο σου. Σαν μασάζ μου ακούγεται και μου λείπει η Χαρούλα.
"H Τζίλιαν Φλιν με το δεύτερο βιβλίο της αποδεικνύει πως είναι πραγματικά σπουδαία συγγραφέας. Η γραφή της διαθέτει σφρίγος, διεισδυτικότητα και μια υπνωτιστική τάση προς το μακάβριο."
"Πίπες!" σκέφτηκα -συγνώμη κιόλας μαιτρ- αλλά εγώ όταν βλέπω τη φράση "Αστυνομικό Μυθιστόρημα" και ανάλογα με την εικόνα στο εξώφυλλο, φαντάζομαι πως το βιβλίο περιέχει στην καλύτερη περίπτωση, ήρωες σαν τον υπομονετικά στωικό Dr. Watson και τον εξευγενισμένο Holmes, ή στη χειρότερη περίπτωση, τίποτα σκληρούς, μισοαλκοολικούς σκληρόπετσους ντετέκτιβ, εργαζόμενους σε αστυνομικά τμήματα της Αμερικής πηγμένα στα κουτιά από μισοφαγωμένα ντόνατς και πλαστικά κύπελα καφέ.
Στο οπισθόφυλλο έγραφε :
"Η Λίμπι Ντέι ήταν επτά όταν η μητέρα και οι δύο αδελφές της δολοφονήθηκαν στην αποκαλούμενη Σατανιστική Σφαγή του Κίνακι. Εκείνη κατάφερε να διαφύγει και να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του δεκαπεντάχρονου αδελφού της τον δολοφόνο. Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα η δυσλειτουργική Λίμπι, προκειμένου να επιβιώσει, πουλά την ιστορία της. Έτσι αναγκάζεται να ανατρέξει στο παρελθόν, να ξαναζήσει τα γεγονότα από την αρχή, βήμα προς βήμα, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως τελικά η σωτηρία της απέχει πολύ ακόμη."
Και :
"Εγώ την κακία την έχω μέσα μου, υπάρχει, το νιώθω. Ξεκοίλιασέ με και δεν αποκλείεται να γλιστρήσει έξω σαν ζωντανό όργανο, σαρκώδες και μαυριδερό, να πέσει χάμω να το πατήσεις να το λιώσεις. Κάτι έχει το αίμα των Ντέι. Κάτι δεν πάει καλά. Ποτέ δεν υπήρξα καλό κοριτσάκι και χειροτέρεψα μετά τους φόνους…"
Είχε επίσης, κάτι κριτικές από την Κέιτ Άτκινσον (συγγραφέας) και τις εφημερίδες Chicago Sun-Times και The New York Times, όλες καλές. Σιγά μην έβαζαν τις κακές κριτικές στο οπισθόφυλλο...
Έκανα "χμ..." από μέσα μου και το πέταξα απερίσκεπτα μέσα στο καλάθι με τα υπόλοιπα ψώνια. "Δεν γαμιέται!" σκέφτηκα. "Καλό θα είναι για να το διαβάζω μέσα στο λεωφορείο το πρωί". Συνήθως δεν αγοράζω με αυτόν τον τρόπο βιβλία. Ως έφηβη και μετά στη σχολή, πήγαινα στην Πρωτοπορία και καθόμουν εκεί μέσα ολόκληρη την ημέρα. Στο τέλος έφευγα με τα χέρια γεμάτα σακούλες και τις τσέπες τόσο άδειες που δεν είχα να πάρω ούτε τσιγάρα. Αργότερα, κάτω από το γραφείο μου είχε τοποθετημένα πολύ βολικά ένα βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης και είχα επί 17 συναπτά έτη την αγαπημένη μου Χαρούλα που με ήξερε από την καλή και από την ανάποδη, να μου προτείνει, να ψάχνει να μου βρει αυτά που ήθελα στο εξωτερικό και γενικά να με καλεί για καφέ μετά το σχόλασμα κάτω στο βιβλιοπωλείο. Διάλεγα πίνοντας καφέ και συζητώντας χαρούμενα με τη Χαρούλα που είναι όνομα και πράγμα.
Αυτή τη φορά βρισκόμουν μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ με τον Βαγγέλη. Συνεχίσαμε αμέριμνοι τα ψώνια μας ενώ μέσα στο καλάθι πετάξαμε μαζί με το βιβλίο, μια σιδερώστρα, κουλουράκια, καφέ, ζάχαρη, αρωματικά κεριά, ένα σίδερο ταξιδίου -πανακριβο το είχαν οι μαλάκες!- και άλλα διάφορα.
Ξεκίνησα να το διαβάζω νυσταγμένα ένα πρωί μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε, μέσα στο λεωφορείο. Έχασα δύο στάσεις. Τελικά δεν είχε μέσα σκληροτράχηλους Αμερικανούς ντετέκτιβ της Αστυνομίας, ούτε φυσικά κάποιο αξιολάτρευτο φλεγματικά βικτωριανό δίδυμο όπως ο Dr. Watson με τον Holmes. Αντιθέτως, είχε σακατεμένους, αληθινούς χαρακτήρες. Παρουσίαζε την Αμερικανική κοινωνία σε όλο το μεγαλείο της σύψης της, ειδικά σε μια δεκαετία που μου φάνηκε τρομακτικά γνώριμη και οικεία. Η Flynn γράφει με στρωτό, καθαρό ύφος για όλα αυτά που κρύβονται πίσω από τους καλοκουρεμένους θάμνους και τα ακριβά αυτοκίνητα του απατηλού Αμερικανικού ονείρου, σαν σκελετοί κρυμμένοι μέσα στη ντουλάπα.
American gothic και white trash. Σε απομονωμένες φάρμες, παρέα με την πείνα, την εξαθλίωση και πολλές μπύρες.
Σε κάθε χώρα, σε κάθε τόπο, είτε σε κακοφωτισμένα διαμερίσματα πολυκατοικιών, είτε σε ξεχαρβαλωμένα αγροκτήματα διαπράττονται καθημερινά ένα σωρό εγκλήματα. Από τα πιο αναίμακτα, έως τα πιο ειδεχθή. Οι χαρακτήρες της Flynn είναι γοητευτικοί γιατί είναι πραγματικοί. Δεν είναι άμεμπτοι, και δεν ντρέπονται να το παραδεχτούν. Ανεπαρκείς, ανασφαλείς, ενοχικοί, καταθλιπτικοί, κλεπτομανείς, παθολογικοί ψεύτες, αλκοολικοί, ναρκομανείς, μπλέκονται σε μια ιστορία τόσο δραματική αλλά και τόσο συναρπαστική που σε κάνει να ξεχνάς σε ποιά στάση πρέπει να κατέβεις από το λεωφορείο. Η Flynn σε προκαλεί απροκάλυπτα, να συμπαθήσεις τους ήρωές της ή να τους μισήσεις, επειδή έχουν ελαττώματα. Επειδή είναι ανθρώπινοι. Ξεδιπλώνει την ιστορία της με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο, που δεν θέλεις να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Δεν έχει μέσα βαρύγδουπες φράσεις, φιλοσοφίες και οδυνηρές εσωτερικές αναζητήσεις. Όλοι οι ήρωές της είναι πραγματιστές. Ρεαλιστές με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο. Τα κίνητρά τους, δεν είναι πασπαλισμένα με άχνη ζάχαρη.
Το τελείωσα χτες το βράδυ αργά και ήδη από το απόγευμα είχα παραγγείλει το πρώτο της βιβλίο. Τώρα πρέπει να βολεύομαι με το βιβλιοπωλείο "Ποθητός" που κάνει λέει δωρεάν παράδοση στο χώρο σου. Σαν μασάζ μου ακούγεται και μου λείπει η Χαρούλα.
