(...) και σα να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα, αποφάσισαν και κάτι συμμαθητές με τους οποίους βρεθήκαμε στο facebook (μα τι μεγάλη μαλακία που είναι αυτό το facebook ρε παιδιά!), να κάνουμε λέει reunion μετά από 20 χρόνια! Πλάκα μου κάνεις; Πως να το κάνω το reunion που δεν προλαβαίνω να πάω να κάνω ένα μάζεμα στη μάπα, να κάνω κοιλιακούς και να φτιάξω το μαλλί; Πως θα με δουν έτσι μετά από 20 χρόνια; Δύο μέρες μετά την Πρωτοχρονιά, λυσσάξανε να μαζευτούμε όλα τα ραμολιά να θυμηθούμε τα χάλια μας τα τωρινά και τα τότε...Με τα πολλά, αποφάσισα να πάω. Είναι αυτή η γαμιόλα η μανία μου να πέφτω πάντα ηρωικά. Και μπαίνω που λες μέσα στο μαγαζί και βλέπω τις ίδιες φάτσες που θυμόμουν, με λίγα κιλά παραπάνω, λίγο μαλλί λιγότερο και καμιά γραβάτα, εκεί που παλιά φώναζε δυνατά τη διαφορετικότητά της η σκισμένη μπλούζα κολεγίου. Ο τότε μέντοράς μου στη μουσική, έχει γίνει κάτι σαν πυρηνικός φυσικός -είπαμε τρανό μυαλό ο τύπος- και ο φίλος μου ο Βασίλης που παραλίγο να φασωθούμε στην πενταήμερη, έχει γίνει καλλιτέχνης και μάλιστα πολύ καλός. Και παραμένει επαναστάτης. Κι εκεί που προσπαθούσα να αποφασίσω εάν έχουμε αλλάξει ή αν στην πραγματικότητα έχουμε παραμείνει οι ίδιοι, ήρθε και ο τότε μεγάλος και πρώτος ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής μου. Σεισμός δεν έγινε. Όμως μετά από τόσα χρόνια και ενώ πίναμε το ποτάκι μας ήρεμα και λέγαμε τα νέα μας γύρισε και μου είπε : "Εσύ ήσουν πάντα διαφορετική. Έπαιζες σε δική σου κατηγορία. Δεν έμοιαζες με κανένα μέσα στο σχολείο. Ούτε με τις κοπέλες ούτε με τα αγόρια. Ξεχώριζες".
Καλά βρε χριστιανέ μου, έπρεπε να περιμένω 20 χρόνια για να το ακούσω αυτό; Αυτό σκέφτηκα, αλλά δεν του το είπα. Θυμήθηκα πρόσφατα γεγονότα που έχουν λάβει χώρα στη ζωή μου και του χαμογέλασα. Γιατί μετά από 20 χρόνια, κατάλαβα τελικά, πως μπορεί να ήταν ανεκπλήρωτος, αλλά είχε μεγάλο σεβασμό και πίστη σε μένα. Έτσι, απλώς του χαμογέλασα, και μετά όταν με γύρισε στο σπίτι με τη μηχανή, όπως τον παλιό καλό καιρό, σκέφτηκα πως έκανα πολύ καλά που πήγα στο reunion, παρόλο που έπρεπε να καταπνίξω το συναίσθημα του ότι έχουμε γίνει οι περισσότεροι βολεμένα πιόνια του συστήματος που τότε μισούσαμε τόσο. Σα να μου φάνηκε όμως, πως όλοι αυτοί οι οικεία ξένοι άνθρωποι, είναι πολύ ιδιαίτερα και ιδιόρυθμα πιόνια. Κάτι είναι και αυτό.
