Σελίδες

Τετάρτη, Ιουλίου 21, 2010

On The Road...

Είπα να το κάνω σαν τον Wim Wenders φέτος. Road Movie. Θα είναι ένα ταξίδι στο οποίο έχω πάρει πολύ λίγα λεφτά μαζί μου, εκ προθέσεως, με την πεποίθηση ότι θα εξαθλιωθώ από την πείνα και θα ζήσω κινηματογραφικές decadence καταστάσεις. Αν ήθελα να το τραβήξω πολύ το πράγμα, θα έκανα και ωτοστόπ. Δεν με παίρνει όμως. Άσε που δεν θα με αφήσουν και οι άλλοι...
Τους έχει πιάσει άγχος πως αύριο το πρωί δεν θα ξυπνήσω και θα χάσω το αεροπλάνο. Τους αφήνω να ανησυχούν κρυφογελώντας με την προστατευτικότητά τους. Δεν τους λέω πως τέτοιο σενάριο δεν παίζει, γιατί μετά θα χάσω όλο το υπόλοιπο...
Όσο οι άλλοι είναι έτσι, εγώ θα μοιάζω με την Alice στο Alice in the Cities του Wenders. Την ταινία την είδαμε πέρυσι, περίπου τέτοιο καιρό, σε ένα θερινό μαζί με την Λ. Ήταν και ο Αντρέας εκεί και μετά κόντεψε να με δολοφονήσει. Ακόμα μου κρατάει μούτρα νομίζω και μου το κοπανάει σε κάθε ευκαιρία...
Εμένα μου άρεσε η ασπρόμαυρη εικόνα. Μου άρεσαν τα τρένα και οι διαδρομές. Μου άρεσε να βλέπω τη Γερμανία ασπρόμαυρη. Σας αφήνω μόνους σας με την Αλίκη, εάν δεν την έχετε ήδη δει. Εγώ πάω επιτέλους διακοπές!

Κυριακή, Ιουλίου 18, 2010

Tuberculosis Vol. 2



Θέλει να μου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο. Για τον Αντρέα λέω. Είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που καταλαβαίνει πόσο βασική είναι η ανάγκη μου να γράφω, ακόμα και σε χαρτάκια, λέξεις χωρίς συνοχή. Όταν βλέπει πως τα παρατάω, βρίσκει πάντα κάτι για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Προσπαθεί να με δελεάσει με νέες εικόνες, σχέδια και ιδέες. Είναι πολύ περίεργο το πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός. Είναι λες και είναι συγχρονισμένος να το κάνει, ακριβώς τη στιγμή που, ενώ δεν έχω κάτι να πω, το έχω μεγάλη ανάγκη.

Ο Αντρέας δεν με αφήνει ποτέ να "λιμνάζω". Μου αρέσει αυτό. Με καθησυχάζει. Eίναι κάπως σαν να είχα ένα αδελφό ο οποίος αντέχει όλες τις εκκεντρικότητές μου με αξιοθαύμαστη στωικότητα και μετά, όταν αντιλαμβάνεται τα προσωπικά μου αδιέξοδα, παίρνει ένα γκασμά και μου ανοίγει καινούριους δρόμους για να προχωρήσω. Το κάνει δε, με τόσο διακριτική τρυφερότητα, που μερικές φορές, ούτε καν το καταλαβαίνω.
Το νέο soundtrack είναι αφιερωμένο στον Αντρέα και προέρχεται από τις τελευταίες μου αναζητήσεις που έκανα χωρίς εκείνον δίπλα μου. Είναι αφιερωμένο επίσης, στους προορισμούς που πάμε μαζί αλλά και σε αυτούς που πάμε χώρια και που μετά, σαν μικρά παιδιά βγάζουμε τους θησαυρούς που μαζέψαμε από αυτούς τους προορισμούς και τους ανταλάσσουμε με ευλάβεια.

Ο Αντρέας, είναι ένας φίλος, που με έμαθε να μην φοβάμαι να είμαι αυτό που είμαι. Με έμαθε να μην πατάω το pause. Να συνεχίζω. Για αυτό το λόγο τούτο blog θα ανοίξει στο φιλοθεάμον κοινό. Κυρίως για τον Αντρέα που χαίρεται να τολμάω.

Είχε γενέθλια αυτό το μήνα. Παρακαλώ σας, πράξτε τα δέοντα. Καλά να περάσετε και τούτο το καλοκαίρι.



*********************
PS από Dr. Beli

Δεχόμεθα μονάχα επιταγές και καταθέσεις σε ελβετική τράπεζα. Λεπτομέρειες εντός. Μέχρι όμως να το πάρετε απόφαση και να ξεπαραδιαστείτε για πάρτη μου, σας ρίχνω το link για το 2ο Tuberculosis.