Σελίδες

Κυριακή, Οκτωβρίου 19, 2014

Sounds Of Revelation

 
Αυτά κάνει το overdose.  Παίρνεις μεγάλη δόση από τη "φυλή" και γυρίζεις την πλάτη σου και φεύγεις, χωρίς να κοιτάξεις ξανά πίσω...  Παίρνεις μεγάλη δόση από λευκό και αποζητάς το μαύρο κι άραχνο, διερωτώμενη τι στην ευχή σε έπιασε εξ'αρχής με το άσπρο...  Παίρνεις μεγάλη δόση από τη δουλειά και νιώθεις τον εγκέφαλό σου τόσο πυρακτωμένο που λαχταράς διακαώς μια βόλτα στα παλιά, καλά, decadence Εξάρχεια -που τώρα με την κρίση ξαναβρήκαν επιτέλους τον κακομοιριασμένο, γραφικά eighties cult χαρακτήρα τους- έτσι για να ξαναθυμηθείς ποιά είσαι κάτω από τη "στολή" εργασίας...

Σε μια τέτοια βόλτα στα παλιά λημέρια βρήκα προς μεγάλη μου ευχαρίστηση το δίσκο των Cinemascope και με την πρώτη νότα που ακούστηκε στο κλειστοφοβικών διαστάσεων δισκάδικο, ένιωσα αυτό το παλιό, αγαπημένα γνώριμο συναίσθημα που σηκώνονται οι τρίχες στο σβέρκο σου και θέλεις να αρπάξεις στα χέρια σου το cd και να μην αφήσεις να το πιάσει ξανά, ποτέ, κανένας άλλος...  Γιατί είναι δικό σου!

Πίσω από τους Cinemascope βρίσκεται ο Λεωνίδας Σκιαδάς.  Χωρίς πολλές φανφάρες και τυμπανοκρουσίες.  Δεν περίμενα κάτι άλλο, το ομολογώ.  Μετά από τόσα χρόνια που έχει φάει τη ζωή του να παλεύει τη "φυλή", τα ατελείωτα ξενύχτια πίσω από τα πλατώ και πάνω από όλα την αδιάκοπη, αέναη εξερεύνησή του στη μουσική, περίμενα ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα.  Ένα ζεστό, σαν καλοκαιρινή βροχή, δίσκο.  Γεμάτο συναίσθημα, λυρισμό, καθησυχαστικές μελωδίες -τουλάχιστον μέχρι να διαβάσεις του στίχους- αναμενόμενα λυπημένο, τρυφερό, μεστό και άρτιο (αφού έχει βάλει το χεράκι του και ο Πρινιωτάκης).  

Περίεργος άνθρωπος αυτός ο Σκιαδάς.  Μάλλον μετά από τόσα χρόνια συναναστροφής με τη "φυλή", βούτηξε ένα συρματόπλεγμα, τυλίχτηκε με αυτό ένα γύρο και αυτό ήταν.  Μπορεί να κάνω λάθος.  Σάμπως ξέρω;  Σάμπως ήξερε ποτέ κανένας πραγματικά κανένα μέσα από τη "φυλή";  Δεν έχει σημασία όμως.  Μοναδικό, αδιαμαρτύρητα σοβαρό γεγονός, είναι αυτός ο δίσκος.  Έχει φτιαχτεί με σκόνες μοναξιάς, ψύγματα πόνου και μελαγχολίας, αλλά και κάπου στο βάθος ίσως και χαράς.  Γιατί είναι ωραίο να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να ξεκινάς με μεγάλα βήματα να πας μπροστά.  Να αλλάξεις μονοπάτι.  Να πας εκεί που δεν έχουν πάει άλλοι, αφήνοντας την ασφάλεια της πεπατημένης και να χαράξεις το δικό σου δρόμο.
Όχι δεν είναι ο μόνος που αποφάσισε να βγάλει δίσκο.  Φυσικά και όχι.  Έβγαλε όμως -όπως φαίνεται από τα ακούσματα- ένα δίσκο πρώτα από όλα για πάρτη του και όλως περιέργως ξεγυμνώνοντας διακριτικά το μέσα του.  Μπορεί και πάλι να κάνω και λάθος αλλά ακόμα κι έτσι να είναι, το ψεύτικο συναίσθημα που χαρίζει είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές ψεύτικο.  Θαρρώ όμως, πως όταν αποφασίζεις να εκτεθείς -γιατί όλες οι μορφές τέχνης είναι έκθεση- ειδικά μέσα στη σκληρή, κουτσομπόλα, θλιβερά δήθεν επιλεκτική "φυλή", θέλει θάρρος και λεβεντιά.  Δεν έχεις περιθώρια να είσαι ψεύτικος.  

Είχα καιρό να πιάσω δίσκο στα χέρια μου που μου έχει κολλήσει ένα κομμάτι συγκεκριμένο και το παίζω συνεχώς μέχρι να λιώσουμε παρέα.  Είχα ξεχάσει πως είναι αυτό το συναίσθημα.   Εύχομαι να είναι αληθινός αυτός ο δίσκος, γιατί αν είναι θα ακολουθήσουν κι άλλοι.  Όχι σύντομα, όχι για να ικανοποιήσουν μια αδηφάγα ματαιοδοξία, αλλά για να προβάλουν από μέσα προς τα έξω, ένα μυστικό, καινούργιο κόσμο.

Εύγε.