Σελίδες

Πέμπτη, Μαρτίου 11, 2010

Party Time


Κάνουμε party! Για να γιορτάσουμε τη νέα, ανανεωμένη εμφάνισή μας, τη δυναμική επάνοδό μας και την επταετή παρουσία του www.ebm.gr στο χώρο της σκοτεινής μουσικής σκηνής, η οποία ήταν γεμάτη με μουσικά νέα, events, συναυλίες και special guest djs από την Ευρώπη. Σας προσκαλούμε να γιορτάσετε μαζί μας την Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010 στο Second Skin Club, ελπίζοντας πως θα διοργανώσουμε για άλλη μια φορά, ένα party που θα σας μείνει αξέχαστο. Στα decks οι προσκεκλημένοι μας Sir Demian και P-Brane καθώς και το team του EBM.gr, (Legion, Avatar, Lucretia), θα σας κρατήσουν άγρυπνους με δυνατές μουσικές μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Εκτός των άλλων, θα δοθούν 100 copies από την ΕΒΜ.GR Compilation Vol 1 καθώς και free special gifts από τα καταστήματα IT-EXTREME και Monsterville Clothing.

Σας περιμένουμε όλους εκεί!

The EBM.GR Team


Κάτι σας είχα πει για παρτάκι...

Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010

Chances

Τον τελευταίο καιρό, καθώς έτρεχα αναμαλλιασμένη, αγουροξυπνημένη, με τα ακουστικά στα αυτιά, ένα ποτήρι με παγάκια στο ένα χέρι και ένα κουβά καφέ στο άλλο μαζί με ένα ακάπνιστο τσιγάρο, τον έβλεπα στην είσοδο του κτιρίου κάθε πρωί, να κρατάει μια κούπα καφέ και να καπνίζει. Οι νέες απαγορεύσεις περί καπνίσματος, έβγαλαν όλους τους καπνιστές στο δρόμο. Κάθε φορά με κοίταζε περίεργα, αλλά δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία, μια και το πρωί δεν βλέπω μπροστά μου, αν δεν έχω πιεί καφέ είμαι επικίνδυνη για πάσης φύσεως συναναστροφή, έστω και οπτική και πέρα από όλα τα άλλα, το πρωί πάντα τρέχω . Για να προλάβω.

Κάποια μέρα, το βλέμμα του ήταν περισσότερο έντονο και επίμονο από το επιτρεπτό, οπότε αναγκάστηκα να τον προσέξω. Μικροκαμωμένος. Μελαχροινός. Κρατούσε την κούπα του καφέ και το τσιγάρο με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Κρύωνε και φαινόταν. Με μουσάκι. Κανονικά, το σύνηθες με μένα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να ανταποδώσω με βλέμμα άγριο και αυστηρό, πράγμα που έκανα εις μάτην όμως, διότι παρέμεινε αξιοθαύμαστα ατάραχος. Εντυπωσιάστηκα. Και αναγκαστικά, πρόσεξα τα μάτια. Πολύ περίεργα μάτια. Δεν ήταν το χρώμα τους κάτι το εντυπωσιακό, αλλά το βλέμμα ήταν καθαρό. Ίσιο. Μου θύμισαν έντονα κάποιον. Ταράχτηκα.

Την επόμενη μέρα και αφού έχει επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό, σκέφτηκα πως απλά παρατηρεί το εξωφρενικό θέαμα που παρουσιάζω κάθε πρωί, με τη μαλλούρα να πετάει προς όλες τις κατευθύνσεις και να μπλέκεται στα λουριά της τσάντας μου, τους καφέδες και τα παγάκια μέσα στο καταχείμωνο, τις ψηλές μπότες με τα σχοινιά και τα κορδόνια και τα κατάμαυρα ρούχα. Δημιουργεί μια αντίθεση, είναι η αλήθεια, μέσα σε τόση γραβάτα όλο αυτό. Άρχισα να το διασκεδάζω. Όχι με κακή πρόθεση. Αυτή η επαναλαμβανόμενη πρωινή συνάντηση, έμοιαζε κάπως με ραντεβού.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο, μας ανακοίνωσαν πως τα γραφεία μας θα μεταφερθούν. Πολύ μακριά. Έβαλα τα γέλια μέσα μου. Μετά από 17 χρόνια στον ίδιο εργασιακό χώρο, διανύοντας την ίδια απόσταση καθημερινά, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, έπρεπε ακριβώς αυτή τη χρονική στιγμή να μετακομίσουμε. Μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και μεταφερθήκαμε σε νέα χλιδάτα γραφεία όπου μας επέβαλαν και dress code -μάϊ ας- τον οποίο ουδόλως ακολουθώ -τα 532 σκουλαρίκια μου παρέμειναν περήφανα στα αυτιά μου, ευχαριστώ πολύ- και τρώμε και γεύμα σε τραπεζαρία καθημερινώς. Και βγαίνουμε κι εμείς τώρα έξω να καπνίσουμε. Περιττό να περιγράψω τα μπινελίκια που έριξα βέβαια. Αποχαιρέτησα πάντως νοερά τον μελαχροινό καπνιστή και ήμουν σίγουρη πως δεν θα τον ξαναδώ ποτέ πια.

Σήμερα μέσα στο λεωφορείο και ενώ έβρεχε έξω λάσπη, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα. Εγώ καθόμουν κρυμμένη στη φυσαρμόνικα (παίρνω το διπλό λεωφορείο). Χωρίς να με δει ήρθε και έκατσε μπροστά μου. Καθώς γύρισε το κεφάλι του κάποια στιγμή με είδε και με αναγνώρισε.
Δεν χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο, ενώ θα μπορούσαμε. Δεν είπαμε καλημέρα ο ένας στον άλλο, ενώ θα μπορούσαμε. Απλά κοιταχτήκαμε και ο καθένας κατέβηκε όταν ήρθε η ώρα του στη στάση του. Στα αυτιά μου έπαιζε αυτό και το βρήκα πολύ ταιριαστό :



Τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.


Σάββατο, Μαρτίου 06, 2010

Flame and Citron


Την ξέθαψα εντελώς στην τύχη και ξέρω ότι είναι παλιά (2008). Αλλά μου άρεσε η αφίσα και την κατέβασα. Μια ταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, γεμάτη από αλλεπάλληλες, ανιέρες προδοσίες. Και θυσίες. Αιματηρές και μη. Θυσίες για ένα ευγενικό, ανώτερο σκοπό. Και ένα τέλος που δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό και μη αντάξιο των περιστάσεων.

Αγαπώ πολύ τους κοκκινομάλληδες. Θα ήθελα πολύ -μα τόσο πολύ- να γνώριζα έναν τέτοιο κοκκινομάλλη. Με το ίδιο άτακτο τσουλούφι και τα ίδια ιδανικά. Φοβάμαι όμως, πως είναι σπάνιο είδος προς εξαφάνιση. Δεν βλέπω κοκκινομάλληδες πολύ συχνά και όσο για τα ιδανικά... Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, έπιασα τον εαυτό μου να μην νιώθει καμία έκπληξη όσο παρακολουθούσα να διαπράττονται όλες αυτές οι φριχτές προδοσίες. Στο πρόσφατο παρελθόν θα ένιωθα αλλιώς. Τώρα απλώς ήταν σαν να το περίμενα. Δεν έπαψα να αναρωτιέμαι τι χρώμα μπορεί να έχει η προδοσία. Σίγουρα πάντως, δεν έχει χρώμα κόκκινο...

Πέμπτη, Μαρτίου 04, 2010

sToa


Το νέο μου πάθος για τα ήσυχα βράδια στο σπίτι, είναι καφές φίλτρου με άρωμα καραμέλας και gourmet bites με φουντούκια και μαύρη σοκολάτα. Στριφτό τσιγάρο με χαρτάκια γεύσης γλυκόριζας, αρωματικό καπνό και αιθέρια έλαια να καίνε στην ειδική συσκευή με άρωμα γιασεμί. Οι γεύσεις και τα αρώματα ανακατεύονται αρμονικά, σχεδόν ηδονικά μεταξύ τους.

Soundtrack το κομμάτι που ακολουθεί. Σε αυτό το live που φαίνεται στο video, βρίσκομαι μέσα στο κοινό. Πρόκειται ίσως, για μια από τις καλύτερες συναυλίες που παρακολούθησα στη Γερμανία το 2009. Καθισμένη δίπλα-δίπλα με τον γλυκό μου φίλο Μιχάλη, κάποια στιγμή έκλαψα σαν μωρό παιδί. Τόση οπτικοακουστική ομορφιά δεν αντέχεται. Αλήθεια. Πολύ περισσότερο δε, όταν έχεις αντικρύσει άπειρες, ανόσιες, ασχήμιες κατάφατσα.




Τρίτη, Μαρτίου 02, 2010

Cockroach & Black Lace


Ήταν περίπου 4 το πρωί. Ξύπνησα και άναψα τσιγάρο. Κακό αυτό. Είχα δει στον ύπνο μου ότι συζητούσα με μια κοπέλα που έχω δει μόνο μια φορά στη ζωή μου, για ένα πρωήν φίλο μου. Τι φίλος δηλαδή... Αδυνατώ να βρω την κατάλληλη λέξη, νομίζω ότι θα πρέπει να επινοήσω μια καινούρια μόνη μου.
Είδα επίσης πως καθώς μιλούσα, μια μεγάλη κατσαρίδα πήγαινε να ανέβει στο κρεββάτι μου. Προσπάθησα να την κοπανήσω με το χέρι μου για να τη σκοτώσω, αλλά το κέλυφός της ήταν τόσο σκληρό και μυτερό που μάτωσε η παλάμη μου. Η μαμά μου λέει πως το κόκκινο χρώμα του αίματος στα όνειρα, σημαίνει πως κάτι θα γίνει πολύ σύντομα. Η παλάμη μου μάτωσε, έκανε και τρύπα αλλά τελικά δεν κατάφερα να σκοτώσω την κατσαρίδα. Για τις κατσαρίδες δεν ξέρω τι λέει η μαμά μου. Εγώ πάντως τις απεχθάνομαι. Περπατάνε πολύ γρήγορα και θεωρώ πως όποιος ζωντανός οργανισμός περπατάει τόσο πολύ γρήγορα, είναι πολύ ύπουλος. Γιατί να βιάζεται τόσο πολύ, άμα δεν έχει κάτι να κρύψει; Τελείωσα το τσιγάρο και έπεσα ξανά για ύπνο, στην ασφάλεια και ζεστασιά των μαύρων σεντονιών μου.

Πήγα στη δουλειά με καθυστέρηση. Γυρίζοντας και επειδή σήμερα είχαν απεργία τα ταξί, αποφάσισα μετά από πολύ καιρό να περπατήσω και να χαρώ τον ανοιξιάτικο καιρό. Κατέληξα στο σπίτι με τρία ζευγάρια μπότες, δαντελένιο μαύρο μπολερό με ροκοκό μανίκια, ένα πανέμορφο μαύρο δαντελένιο φόρεμα, (το οποίο δεν δοκίμασα παρ'όλο που το χρυσοπλήρωσα), δύο μαύρα μπουκάλια ψυγείου για το νερό και 300 ευρώ φτωχότερη.
Πρόσεξα πως η δαντέλα φοριέται πολύ φέτος την άνοιξη. Επιτέλους! Να βρω κανένα ρούχο της προκοπής!

Αυτό είναι που λένε shoping therapy or what?

Καθώς ξανασκέφτομαι το όνειρο που είδα χτες βράδυ, μου έρχεται αυτό το τραγούδι στο μυαλό, επειδή ίσως οι Skinny Puppy είναι η "σαπίλα" η ίδια... :




Δευτέρα, Μαρτίου 01, 2010

Springtime = Dreamtime



Τι έγινε ρε παιδιά τελείωσε; Έφυγε επιτέλους αυτός ο γαμημένος ο χειμώνας;
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Δεν ξέρω τι γίνεται κάθε χρόνο και όλοι οι χειμώνες μου είναι σκατά. Δεν είναι η εποχή μου φαίνεται... Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης. Για πολλά χρόνια γιόρταζα περιχαρής αυτό το γεγονός μέσα μου αλλά τα τρία-τέσσερα τελευταία, όλο κάτι γινόταν και το ξεχνούσα. Φέτος το γιορτάζω διπλά. Μην πω και τριπλά.
Για το χειμώνα που πέρασε έχω να πω ότι ήταν πολύ διδακτικός, επιμορφωτικός με πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα και μπορώ να πω επίσης με βεβαιότητα πλέον, ότι τα ξεκαθαρίσματα έλαβαν τέλος, οπότε θα μπορέσω να απολαύσω την άνοιξη που έρχεται και πιθανά τον επόμενο χειμώνα απερίσπαστη.
Μην μου αρχίσετε για βραχιολάκια με κλωστούλες για το κάψιμο από τον ήλιο και άλλες τέτοιες μαλακίες τώρα... Ποτέ μου δεν τα χώνεψα γιατί δεν είχαν καθόλου μαυράκι...


PS1 : Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Dr. Beli που είναι ακόμα εδώ, χωρίς λιωμένο παγωτό και φτιάχνει φωτογραφίες πολύ αγαπημένων μου προσώπων που με φτιάχνουν...

PS2 : Απαγορεύεται να χρησιμοποιήσετε τη συγκεκριμένη φωτογραφία αυτής της ανάρτησης για οποιοδήποτε λόγο.




Wolfman



Αν εξαιρέσεις την υπέροχη γοτθική ατμόσφαιρα, για την οποία φυσικά και πήγα καθώς και την ερμηνεία του Sir Anthony που είναι σχεδόν αξεπέραστος σε όλες τις δουλειές του, η ταινία είναι πραγματικά χάλια.
Στη σκηνή που φαίνεται πάντως στη φωτογραφία, αποφασίσαμε με τον Βαγγέλη, πως κάπως έτσι θα θέλαμε να είναι και η δική μας η κηδεία. Όταν έρθει η ώρα φυσικά.