Το Λονδίνο της σκωροφαγωμένης δεκαετίας που ονειρευόμουν, έχει πεθάνει. Αυτή η διαπίστωση δημιουργεί ένα σωρό ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια, ήταν τα βικτωριανά κτίρια που σου ψιθύριζαν για άλλες εποχές, θυμίζοντας λίγο Κάρολο Ντίκενς μαγεύοντάς σε και από την άλλη, ένα αταίριαστο λούστρο, που σε έκανε να μπερδεύεσαι. Και μέσα σε αυτή τη σύγχιση, δίπλα σε κακόγουστα αναμνηστικά σουβενίρ για τους τουρίστες, έρχεται και η θλιβερή διαπίστωση πως underground δεν υπάρχει πια. Όχι, εντάξει ο υπόγειος λειτουργεί κανονικότατα. Για το άλλο underground λέω. Αυτό που ήμουν τόσο αστεία να πιστεύω πως θα υπάρχει ακόμα εκεί και θα έβλεπα κλώνους της Siouxsie να κυκλοφορούν στους δρόμους.Η pub ήταν σαφώς κλασσική, με πολύ κόσμο, καλή και φτηνή μπύρα, σουρωμένους άγγλους που δεν θυμόντουσαν το όνομά τους και κλεφτρόνια. Σου βουτάνε την τσάντα σου εν ψυχρώ εκεί μέσα και σηκώνονται να φύγουν. Κι όταν τους "μαγκώνεις" κάνουν και τις πάπιες... Καμία λεβεντιά, ούτε στην κλεψιά τους...
Το club ήταν μια άθλια, ξεπεσμένη καρικατούρα υποτιθέμενης υποκουλτούρας, με κακογουστιά, ψιλο-άκομψο φλερτ, ποτό με τη μεζούρα -τα κοκτέιλ αποκλείονται- βρωμιά και κακή διακόσμηση. Για το play list καλύτερα να μην μιλήσω. Αν εξαιρέσεις δύο παλικάρια-απομεινάρια- αυτής της σκωροφαγωμένης δεκαετίας που λέγαμε, ήταν ένα άθλιο -παίζω-ότι-να'ναι-από-το-laptop-αλλά-φοράω-ωραίο-pvc... Κοινωνιολογική παρατήρηση να την πω τώρα αυτή; Όπως και να'χει, οι γυναίκες είναι άκρως αποκρουστικές όταν πίνουν του σκασμού και είναι λιώμα. Σίγουρα. Από τις παλιές "ένδοξες" εποχές, είδα μόνο ένα πανέμορφο λόρδο, με μπροκάρ γιλέκο, ρεντικότα και κομψό μπαστουνάκι αλλά εντελώς φευγαλέα γιατί μάλλον την "έκανε" από κει μέσα στα γρήγορα... Δεν ήταν μέρος για λόρδους αυτό...
Ακόμα και το Σόχο μου θύμισε λίγο Γκάζι. Λίγο, όχι πολύ, γιατί τουλάχιστον εκεί είχε πολύ καλό κινέζικο φαγητό αν μη τι άλλο και πολλές θεατρικές παραστάσεις -κυρίως μιούζικαλ- που μπορούσες να παρακολουθήσεις. Και πολλά ξεκάλτσωτα πόδια. Δύο μέτρα, αγγλικό, γυναικείο πόδι, χωρίς καλσόν και με ψηλοτάκουνα πέδιλα παρά τους μείον κάτι βαθμούς. Είναι τρελοί αυτοί οι Άγγλοι!
Από την άλλη τα μουσεία ήταν ένα όνειρο. Γεμάτα κλεψιμαίικα. Αίγυπτος, Ελλάδα, Κίνα, Ιταλία, Ιαπωνία... δεν έχουν αφήσει κολυμπιθρόξυλο αυτοί οι Άγγλοι... Φυσικά και ΔΕΝ πήγα στον τομέα με τα Ελληνικά μάρμαρα. Με ρώτησε ένας Άγγλος στην είσοδο αν θα πάω να τα δω και του απάντησα ότι θα τα δω όταν επιστρέψουν εκεί που ανήκουν. Σε δέκα χρόνια μου είπε... Τότε θα έχουμε την κατάλληλη υποδομή εμείς οι Έλληνες. Έκανα να του φέρω την τσάντα μου στο κεφάλι, αλλά μετά σκέφτηκα πως θα δημιουργήσω διπλωματικό επεισόδιο και κρατήθηκα.
Όσο για το decadence που επιδιώκω να ζήσω πάντα στα ταξίδια μου, αυτή τη φορά τα κατάφερα μεγαλειωδώς... Σε κάποιο βαγόνι του μετρό, στριμωγμένη μέσα στον πολύ κόσμο, μου άνοιξαν την τσάντα και μου πήραν όλα τα λεφτά. ΟΛΑ όμως. Έτσι κατάφερα να μείνω εντελώς άφραγκη σε μια ξένη χώρα -δεν είχα λεφτά ούτε για ένα καφέ- αφού είχα όμως ευτυχώς αγοράσει καμιά 30αριά βινύλια και άλλα τόσα βιβλία. Ο κλέφτης είχε την ευαισθησία να μου αφήσει την ταυτότητά μου, για να μπορέσω να γυρίσω στην πατρίδα.
Αν θα ξαναπήγαινα; Φυσικά και θα ξαναπήγαινα. Έχει ένα σωρό ιστορικά πράγματα που δεν πρόλαβα να δω. Την επόμενη φορά όμως θα έχω τα χρήματά μου κρεμασμένα σε πουγκί στο λαιμό μου και μέσα στο πορτοφόλι μου ένα σημείωμα που θα λέει : PISS OFF SUCKER!
