Σελίδες

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 30, 2011

Merry Freak-mas

Ευχές; Ας γελάσω! Σε ποιόν να δώσεις ευχές και με τι μούτρα; Σε όλους αυτούς που απολύθηκαν χρονιάρες μέρες, ενώ έχουν οικογένειες και στόματα να θρέψουν; Στους συνταξιούχους που με την κουτσουρεμένη σύνταξη, είναι ζήτημα αν θα καταφέρουν να ρίξουν ένα κοτόπουλο στο φούρνο για να κάνουν πρωτοχρονιά; Στα αφεντικά που οι κοιλιές τους όλο και φουσκώνουν προκλητικά, από το πολύ φαί και τις πετσοκομμένες αποζημιώσεις που ζέχνουν από τον ιδρώτα των εργαζόμενων; Στα καλόπαιδα από την Ολλανδία (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) που ήρθαν πρόσφατα στην Ελλάδα για συναυλία και μας ξεφτύλισαν ολοσχερώς πετώντας μας κατάμουτρα τη μαύρη αλήθεια, ότι δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε ούτε ένα T-Shirt; Στην τέως αγαπημένη μου "φυλή" η οποία μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι συνεχίζει να αυτοβαυκαλίζεται σε ένα δαντελένιο σύννεφο από κορσέδες, κουτσομπολιό και άβολες ψηλοτάκουνες γόβες; Που να δώσω ευχές ρε γαμώτο;

Με αυτά και με αυτά, έτοιμη θα ήμουν να πω "Να πάει στα τσακίδια η χρονιά που μας πέρασε!" Μέσα σε όλον αυτό το χαμό όμως, εμένα μου έκανε ένα δώρο. Πάντα η ζωή φρόντιζε να μου δίνει τα δώρα της, υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες και άβολες συγκυρίες, προδιαγράφοντας ένα άδοξο τέλος κάθε φορά. Δεν θα είναι διαφορετικά ούτε και τούτη τη φορά θαρρώ. Μα έχοντας αποφασίσει να "ρούφήξω τη ζωή ως το μεδούλι για να μην ανακαλύψω πεθαίνοντας πως δεν έζησα καθόλου" (ή κάπως έτσι τέλος πάντων), νιώθω ευγνωμοσύνη που κάποιος με έκανε να νιώσω άνθρωπος ξανά. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ίσως τα επόμενα Χριστούγεννα που θα έρθουν, εγώ θα κλαίω τη μοίρα μου και ίσως να μην έχω διάθεση να ακούσω ούτε Sinatra. Καμιά φορά το σκέφτομαι και στεναχωριέμαι από τώρα. Το διώχνω όμως γρήγορα από τη σκέψη μου επειδή μου φτάνει που φέτος, αυτή τη στιγμή, τώρα, άνθρωποι γύρω μου έχουν σεβαστεί τις επιλογές μου και εγώ νιώθω ακόμα άνθρωπος, επειδή κάποιος, κάπου ανησυχεί για μένα.

Ευχές θα δώσω σε εκείνους που μου θυμίζουν αυτό που μου είπαν κάποτε οι αγαπημένοι μου In The Nursery :
To The Faithful



P.S. Το ξέρω ότι φοβηθήκατε ότι θα βάλω Sinatra, δειλοί!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 03, 2011

The Prince and Old Lady Shade

Φοβούμαι πως δεν υπάρχουν πρίγκηπες. Ακόμα κι εκείνος ο "Μικρός Πρίγκηπας" θαρρώ πως έχει μεγαλώσει. Κι ας πίστευα εγώ κάποιες στιγμές πως υπάρχουν...



Παίζουν οι Kirlian Camera σήμερα. Μια και τους έχασα, ακούω Murphy.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 28, 2011

4

Δύο άντρες και μια γυναίκα, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται ξημερώματα σε ένα μπαρ -στη Μόσχα ίσως; - και πιάνουν την κουβέντα. Από τη συζήτησή τους μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη ζωή τους. Κανένας όμως δεν λέει την αλήθεια...

Το επεξεργάστηκα στο κεφάλι μου πολλές μέρες, προσπαθώντας να ερμηνεύσω την αλληγορία που αχνοφέγγει ανάμεσα στην κρεαταγορά, τα ιδιαίτερα γραφεία του Προέδρου, τα πρωτοποριακά μηχανήματα κλιματισμού από την Ιαπωνία και την κλωνοποίηση. Συμπέρασμα ικανοποιητικό δεν κατάφερα να βγάλω, μια και η σκληρή Ρώσικη πραγματικότητα που περιγράφεται στο δεύτερο μέρος, όταν αλλάζουν τα πλάνα, είναι απλώς πνιγμένη στο αλκοόλ, ασύνδετα τοποθετημένη σε ένα καμβά με ακανόνιστο σχήμα. Μου φάνηκε φορές, φορές, σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια μεταμοντερνισμού, μιας πραγματικότητας που πιθανώς να ήταν ακόμα πιο σοκαριστική εάν περιγραφόταν ευθέως.

Από την άλλη, δεν μπόρεσα να παραγνωρίσω το γεγονός ότι ο Ilya Khrzhanovsky έχει όμορφες γωνίες χειρισμού της κάμερας. Και είναι έξυπνο τελικά το εφεύρημα το να σε κάνει να σκέφτεσαι την ταινία για μέρες προσπαθώντας να την αποκωδικοποιήσεις. Ο αριθμός 4 εμφανίζεται παντού, χωρίς όμως να υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για την ερμηνεία της παρουσίας του. Αυτό που σκέφτηκα ήταν " Γιατί 4 και όχι 5;" αλλά ίσως κάποιος Ρώσος να μπορούσε να το ερμηνεύσει καλύτερα αυτό. Αυτό που νομίζω είναι το πιο χαρακτηριστικό και ίσως τολμώ να πω αριστουργηματικό, είναι η εισαγωγή που βλέπετε παρακάτω. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον τελευταίο καιρό έχω αιστανθεί σαν τα σκυλιά αυτής της σκηνής κάτω από τα ανελέητα κομπρεσέρ του Ελληνικού Κράτους...


Κυριακή, Νοεμβρίου 20, 2011

Overkill


Την τελευταία εβδομάδα τα μάτια μου έχουν γίνει σαν κουμπότρυπες από το κλάμα. Ξυπνάω και κοιμάμαι έτσι. Τόσο πολύ έχω πλαντάξει, που θα μπορούσα να έχω βυθίσει τον Τιτανικό. Είναι η περίοδος τέτοια. Πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα...
Με ταλαιωρεί πολύ η σκέψη ότι πρέπει μερικές φορές, να κάνεις το σωστό για ανθρώπους που αγαπάς πολύ, αλλά δυσκολεύεσαι να ξεπεράσεις το ότι σκέφτεσαι τον εαυτούλη σου πάνω από όλα. Αυτή η αδυναμία μου με ζορίζει αφάνταστα. Και τα μάτια μου με ζορίζουν, που έχουν πρηστεί και δεν βλέπω ούτε να γράψω. Και η οικονομική κρίση με ζορίζει γιατί αν δεν ήταν όλα αυτά τα λεφτά που έπρεπε να πληρώσω νταβατζιλίκι στο κράτος, θα μπορούσα να κλείσω θέση στο πρώτο αεροπλάνο που θα έβρισκα άδειο. Τρία ταξίδια θα έκανα με τα λεφτά που με έβαλαν να πληρώσω στα καλά καθούμενα.
(...)
Οπότε παραμένω εγκλωβισμένη. Να με παρακολουθώ σαν θεατής, να αυτοκαταστρέφομαι. Για άλλη μια φορά. Και να μην με θαυμάζω.



Και να βλέπω και την γκόμενα των Kosheen και να νιώθω ακόμα χειρότερα που ΔΕΝ είμαι έτσι ...
Ο νέος τους δίσκος είναι εξαιρετικός και ευχαριστώ θερμά τον Dr. που μου τον πρότεινε. Ξέρω βέβαια ότι έσπασε το κεφάλι του να βρει Drum n' Base κομμάτια για το νέο OST και ξέρω και γιατί αλλά δεν του το λέω...

Κυριακή, Νοεμβρίου 06, 2011

Tuberculosis 12
Guilty


Ντριιιιιν! Ντριιιιιν! Ντριιιιιν!

Δρ.: Παρακαλώ;
Μ: Άσε τα παρακάλια και στρώσου στη δουλειά!
Δρ.: Τι θες πια από τη ζωή μου και δεν ψοφάς να τελειώνουμε;
Μ: Πρώτα θα κάνεις αυτό που θα σου πω κι αν είσαι καλό παιδί, θα σκεφτώ και την πρότασή σου. ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΕΓΩ ΝΑ ΨΟΦΗΣΩ ΜΕ ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΟ SOUNDTRACK, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ! Τι θα λένε για μένα μετά πάνω από τον τάφο μου;
Δρ.: Με τόσο φτύσιμο που θα ρίχνουν, χλωμό το κόβω να τους μείνει χρόνος για συζήτηση!
Μ: ΣΙΛΑΝΣ! Αντιλαμβάνεσαι πως έχουμε να βάλουμε συλλογή από το καλοκαίρι... Ο κόσμος κατέβασε τα χειμωνιάτικα, έστρωσε χαλιά, ετοιμάζει κουραμπιέδες κι εμείς ακόμα είμαστε με το ίδιο soundtrack!
Δρ.: Κουραμπιέδες δεν ξέρω να φτιάχνω...
Μ: Προσπερνώ το γλοιώδες σχόλιο και συνεχίζω, γιατί με περιμένουν για καφέ -

(κάπου εδώ σκέφτομαι ότι θα φάω το χώσιμο της αρκούδας πάλι και, βλέποντας ότι δε με παίρνει και πολύ, απαντώ με ένα ξερό-)

Δρ.: Για πες.
Μ: Λοιπόν, επειδή τα νεύρα μου έχουν γίνει παρτάλια, θέλω να φτιάξουμε μια συλλογή με γυναικεία φωνητικά, να είναι λίγο ροκ, λίγο μέινστριμ, δεν ξέρω. Κάνε τα δικά σου, ξέρεις εσύ, ενημέρωσέ με και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνω εγώ.
Δρ.: Χμμμ, δηλαδή ΕΓΩ θα βρω τραγούδια, ΕΓΩ θα φτιάξω την playlist, ΕΓΩ θα φτιάξω το εξώφυλλο, ΕΓΩ θα ανεβάσω τη συλλογή, ΕΓΩ θα βάλω τραγούδια στον player, ΕΓΩ θα γράψω κείμενο... Εσύ τι ακριβώς είπαμε ότι θα κάνεις;
Μ: Αυτό που κάνω καλύτερα όλο αυτό το διάστημα. Θα δίνω διαταγές!
Δρ.: Κατάλαβα...Να κάνεις και κάνα διάλειμμα στο μεταξύ, μην πάθεις καμία υπερκόπωση...
Μ: Άκου να σου πω, μίασμα του διαδικτύου, τόση ώρα που αυθαδιάζεις θα είχες κάνει τα μισά-
Δρ.: (Σκύλα!)
Μ: - κι αντί αυτού, αντιμιλάς, τολμάς και έχεις ΑΠΟΨΗ -Χα! Ας γελάσω!-
Δρ.: (Κάργια!)
Μ.: -και τρως αρκετό από τον πολίτιμο χρόνο μου!
Δρ.: (Μα πού στο διάολο έχω βάλει αυτό το τηλέφωνο του hitman; )
Μ: Ακούς τι σου λέω, σίχαμα της Μεσογείου, ή με γράφεις;
Δρ.: Όχι, σε ακούω. Παώ να ετοιμάσω αυτά που θες...
Μ: Έτσι μπράβο, αν δεν ήμουν κι εγώ να πειθαρχήσετε, θα είχαμε πάει κατά διαόλου! Φεύγω!
Δρ.: (Στα τσακίδια, γκρέμλιν της Λαπωνίας!) Καλά να περάσεις!...


Download Here

Το νέο soundtrack είναι γεμάτο γυναίκες. Πολλές γυναίκες! Τώρα αυτό δεν ξέρω τι σημαίνει... Πιθανώς έχουμε φάει φρίκη κι εγώ και ο Dr. ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Πάτηστε στο link από πάνω για να το κατεβάσετε. Καλή ακρόαση.
Mistress Hyde

Πέμπτη, Νοεμβρίου 03, 2011

Lord Wayne

Δεν είναι ότι βαριέμαι. Ίσα-ίσα. Στο κεφάλι μου έχω ένα σωρό κείμενα για ένα σκασμό θέματα, που τα επεξεργάζομαι το πρωί που πηγαίνω στη δουλειά έχοντας τα ακουστικά στα αυτιά μου. Έχω πέσει όμως σε βαριά, ευεργετική ηδυπάθεια. Σαν αρρώστια ακούγεται αλλά δεν είναι. Ούτε που θυμάμαι πόσος καιρός πάει που είχα να νιώσω έτσι. Ηδυπάθεια. Όχι ευτυχία. Φοβάμαι να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη. Δεν μου ταιριάζει κιόλας άμα το καλοσκεφτείς. Δεν έγινα τεμπέλα παρ'όλα αυτά. Στο γράψιμο ίσως, αλλά δεν είναι ότι δεν κάνω πράγματα. Ξεκίνησα να διαβάζω πάλι τις "Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας" του Μπουκόφσκι. Το είχα διαβάσει πρώτη φορά σε πολύ τρυφερή ηλικία και είχα σοκαριστεί. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, απλώς γελάω αφάνταστα. Και ταινίες βλέπω. Θα σας πω για αυτές σχετικά στο μέλλον, αν καταφέρω να αναδυθώ από τα βαθειά νερά της ηδυπάθειας που λέγαμε...

Προς το παρόν πάντως, αποφάσισε να με ξεκουνήσει ο αγαπημένος μου Digger και να πάμε να δούμε τον θείο Wayne που παίζει την Παρασκευή στην Αθήνα. Δεν ξέρω, αλλά όταν βλέπω αυτή την μπάντα, είναι σαν να γυρίζω σπίτι. Η "φυλή" δεν μου έλειψε καθόλου να ξέρετε. Ο Wayne επί σκηνής, είναι ένα καλό δέλεαρ για να τους φάω ξανά στα μούτρα. Αν δεν ήταν αυτός και ο Digger που με κάνει να νιώθω απέραντη ανακούφιση με τον κυνισμό του, δεν θα στερούσα από τον εαυτό μου την γλυκειά ηδυπάθεια, για κανένα λόγο.

(...) ε ψιτ! Τα δωδεκάποντά μου, με κρατάνε ακόμα.




P.S 1. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

P.S. 2. Δεν έβαλα βίντεο από τα παλιά και χιλιοπαιγμένα. Προτίμησα αυτό, που έχει κι ένα στίχο που με εκφράζει... Θα σας ενοχλήσω ξανά λίαν συντόμως...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 03, 2011

I Follow Rivers

Το άκουσα ενώ χάζευα κακής ποιότητας, κακόγουστα ρούχα, σε γνωστό μαγαζί. Είχαν το ραδιόφωνο να παίζει στη διαπασών και παρά την ενόχλησή μου, ένιωσα να μου κάνει κλικ, αυτός ο αέρας μιας ξεχασμένης δεκαετίας που υποβόσκει στη χροιά των φωνητικών και στο ρυθμό. Θα μπορούσε να είναι soundtrack σε αμερικάνικη ταινία με σχολεία της δεκαετίας του 50, ανοιχτά αυτοκίνητα, rockabilly φουστίτσες και όλα τα συναφή.

Σκέφτηκα πως το ραδιόφωνο είναι πεθαμένο γιατί πλέον κανείς -ή σχεδόν κανείς- δεν ανακοινώνει τους τίτλους των τραγουδιών που παίζουν. Αντίθετα, όλοι αναφέρονται στους σπόνσορες...
Βρήκα τον τίτλο λοιπόν εντελώς τυχαία και από καθαρή απροσεξία. Εγώ κανονικά δεν ακούω τέτοια πράγματα και το ξέρετε, αλλά το συγκεκριμένο μου άρεσε. Δεν ξέρω, ίσως περνάω φάση...


Τρίτη, Αυγούστου 16, 2011

The Summer Is Crazy


Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστόν λόγω διακοπών. Διαρκείας. Φεύγοντας όμως, είχα υποσχεθεί μια καλοκαιρινή συλλογή. Ιδού. Σας αρέσει, δεν σας αρέσει, αυτή είναι! Για ό,τι θέλετε μπορείτε να απευθύνεστε στον Δρ. Beli μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα.
Εις το επανιδείν.

P.S. Η συλλογή, μεταξύ άλλων, περιέχει κομμάτια από εξαιρετικά ταλαντούχες και αγαπητές Ελληνικές Electro μπάντες, τις οποίες εκτιμώ ιδιαιτέρως. Αν κάποιος από τα παιδιά έχει αντίρρηση για τη συλλογή που παρασκευάσαμε στο εργαστήριο του Ιατρείου μας, δεν μας απασχολεί καθόλου. Μπορεί να έρθει όμως στο γνωστό μαγαζί, δεύτερο σκαμπώ από τα Dexx, και να μου υποβάλλει μαζί με τα σέβη του και τα παράπονά του.

Mistress Hyde
... stay Human

******

Και τι τώρα; Θέλετε να βγάλω και λόγο;
Πλανάστε οικτρά αν νομίζετε πως θα καθίσω να σιχτιρίσω στο σκατοκαλόκαιρο που περνά -στα τσακίδια να πάει, γίνεται; Εγώ προτιμώ το χειμώνα (λόγω ασθενειών, άρα και περισσότεροι πελάτες)- και θα μιζεριάσω για την κατάντια μου! Επουδενί! Σας αφήνω με αυτό το soundtrack το οποίο αποτελείται από αρκετά κατακλεμένα (από εμάς πάντα) κομμάτια, τα οποία δε βρίσκαμε στο youTube για να τους αλλάξουμε τον αδόξαστο. Αλλά όποιος έχει επιμονή (γιατί το μαγαζί δεν έχει αποθέματα υπομονής) βρίσκει τρόπο.

Καλή ακρόαση και... περαστικά να είναι!

PS: Αυτή την περίοδο, δεν κουράρω πολύ τη Mistress γι' αυτό μη δώσετε σημασία αν στο εγγύς μέλλον σας αρχίσει στα γαμοσταυρίδια άνευ λόγου! Ειδοποιήστε με και θα αναλάβω την κατάσταση προσωπικά (5-6 σφαλιάρες, 3-4 μετακομίσεις του σύνθετου-Αβέρωφ και θα στρώσει).

Doctor Beli
...stay Tuned




Never Gave Us Time




Pic

Κυριακή, Αυγούστου 14, 2011

Overwhelmed

Μερικές φορές η συγκίνηση είναι τόσο μεγάλη που δεν ξέρεις που να την βάλεις. Ξεχειλίζει και ξεχύνεται από μέσα σου και γύρω σου σαν τεράστιο, ανακουφιστικό κύμα. Γίνεται δάκρυα στρογγυλά που ομορφαίνουν ακόμα και τα πιο άσχημα μάτια. Γίνεται αγκαλιές τρυφερές και χαμόγελα που θυμίζουν ουράνια τόξα. Γίνεται γλυκόπικρη χαρά, φοβισμένη μα ζεστή, σαν καλοκαιρινή μπόρα.

Για την Χ. και τον Π. και την αγάπη που μου δίνουν.
Για τις λύπες και τις χαρές που μου κάνουν την τιμή να μοιράζονται μαζί μου...



Pic

Σάββατο, Αυγούστου 13, 2011

Noise Diary

Τελικά μου αρέσουν πολύ οι Rabia Sorda. Είναι τρελός αυτός ο κοντός Μεξικανός. Και το βίντεο που ακουλουθεί, το βρίσκω εξαιρετικό. Προσέξτε το. Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτή είναι πολύ καλύτερη δουλειά στο σύνολό της από αυτή των Hocico. Δεν ξέρω πόσοι συμφωνούν ή διαφωνούν με αυτό. Είπαμε : άποψή μου.





Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2011

Corvus Corax are playing Dragon Age


Ε ότι θα έκαναν οι Corvus Corax διασκευή το main theme του Dragon Age RPG δεν το περίμενα.
Δένει τόσο ωραία με το όλο concept του παιχνιδιού που έμεινα έκπληκτη! Να δεις που το έχουν παίξει το RPG οι κύριοι...



Και το παρουσίασαν και στο Wacken Open Air fest. του 2010. Εδώ δες :



Εγώ γιατί το έχασα αυτό το φεστιβάλ; Είναι τόσο φαντασμαγορικό!

Τρίτη, Αυγούστου 02, 2011

THE DIGGER

Καλή κουβέντα από το στόμα του δεν περίμενα να ακούσω και εδέησε μετά από μια ολόκληρη εικοσαετία να μου πει, κι ακόμα αναρωτιέμαι τι είχε πιεί. Ήταν νομίζω ο καλύτερος διπλανός στο θρανίο που θα μπορούσα να έχω στη σχολή κι ας είχε κολλημένα με σελοτέϊπ τα γυαλιά του.

Ευτυχώς που καμιά φορά διαβάζει αυτό το blog και διορθώνει τα λάθη μου.

Οπότε σημειώστε πως ο Alan Vega ΔΕΝ είναι μπαμπάς της Suzanne Vega όπως έγραψα στην πιο πίσω ανάρτηση.

Νομίζω πως θα παραμείνει πάντα φίλος μου αυτός ο Digger, επειδή με πήγε πριν από περίπου 20 χρόνια σε συναυλία του Iggy Pop όπου έφαγα ένα σωρό ροχάλες και πέρασα πολύ ωραία.

Αφιερωμένο :
Σε ευχαριστούμε κύριε Digger

Δευτέρα, Αυγούστου 01, 2011

Bette Davis Eyes


Να... ξέρεις... είναι μερικές φορές, μερικοί άνθρωποι που λένε ή κάνουν μερικά πράγματα που μετά, δεν θες να τους ξανακοιτάξεις στα μάτια...
Το ξέρεις δα πως δεν έχεις τα μάτια της Davis...



Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2011

Blood Makes Noise

Ε καλά... Άμα έχεις για μπαμπά τον Alan Vega τι περιμένεις; Ακόμα θυμάμαι τον τύπο στο δισκάδικο της Ηφαίστου που με χιλιοπαρακαλούσε να αγοράσω Suicide επειδή τους είχαν σε προσφορά. Ποτέ μου δεν μετάνιωσα που αγόρασα αυτόν τον δίσκο.

Οι περισσότεροι την γνωρίσαν και λάτρεψαν το Luca. Πάρα πολύ ωραίο κομμάτι δεν λέω... Έριξα και το ανάλογο κλάμα και με το βίντεο και με τους στίχους και ακόμα με συγκινεί, δεν το κρύβω. Το πιο αγαπημένο μου όμως από αυτή την τόσο ταλαντούχα, πανέμορφη κοκκινομάλλα είναι άλλο. Δεν ξέρω αν το έχει προσέξει πολύς κόσμος. Πάντως εμένα έπαιζε σήμερα όλη μέρα στο κεφάλι μου.



I'd like to help you doctor
Yes I really really would
But the din in my head
It's too much and it's no good
I'm standing in a windy tunnel
Shouting through the roar
And I'd like to give the information
You're asking for

But blood makes noise
It's a ringing in my ear
Blood makes noise
And I can't really hear you
In the thickening of fear

I think that you might want to know
The details and the facts
But there's something in my blood
Denies the memory of the acts
So just forget it Doc.
I think it's really
Cool that you're concerned
But we'll have to try again
After the silence has returned

Cause blood makes noise
It's a ringing in my ear
Blood makes noise
And I can't really hear you
In the thickening of fear

Blood makes noise...

Τετάρτη, Ιουλίου 27, 2011

Tuberculosis 10





ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!!! ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!!! ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!!!

(το σκέφτομαι να το σηκώσω, γιατί έχω έμπνευση στο twitter)

Δρ: Παρακαλώ;
Μ: Καλημέρα.
Δρ:.....;......;.....;
Μ: Τι μου κάνεις;
Δρ:....;.....;.....;
Μ: Κι εγώ καλά είμαι. Ξέρεις μωρέ γιατί σε πήρα τηλέφωνο;
Δρ:.....;....;.....;
Μ: Να μωρέ, έχουμε το ίδιο soundtrack τόσο καιρό κι έλεγα μήπως το αλλάζαμε.
Θυμάμαι που μου είπες ότι είχες βρει κάποια κομμάτια και λέω να σου στείλω κι εγώ μερικά να συμπληρώσεις...
Να, πάρε και πές μου.
Δρ:....;.....;.....;

ΤΣΙΚ!

Λίγο αργότερα - κι αφού έχω ετοιμάσει tracklist, εξώφυλλο και τα σχετικά - τηλεφωνώ στη Mistress για να πάρω το ΟΚ προς δημοσίευση.

ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!!! ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!!! ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!!! ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!!!

(είμαι σίγουρος ότι «καίγεται» στο rpg)

Μ: Πες μου, γιατί είμαι στη μέση της πίστας.
Δρ: Όλα έτοιμα! Έφτιαξα και την tracklist, το εξωφυλλάκι κι απλά μένει να μου πεις αν συμφωνείς.
Μ:....;....;....;
Δρ: Εμμ, οκ, το στέλνω.
Μ:......;....;....;
Δρ: Καλά, στον player θα βάλω να παίζουν 2-3, εξάλλου όποιος θέλει να ακούσει, κατεβάζει τη συλλογή.
Μ:.....;.....;....;
Δ: Λοιπόν, καλά, οκ, κλείνω, να πάω να ανεβάσω τα σχετικά κι αν είναι τα λέμε μετά.

ΤΣΙΚ!

Internet... Connecting People







Παρασκευή, Ιουλίου 22, 2011

Sunglasses at Night


Λοιπόν, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που προτιμούν να φορούν τα γυαλιά τους ακόμα και τη νύχτα. Δεν είναι τα "ψώνια" που έχω δει κατά καιρούς στα γνωστά μαγαζιά και που προσπαθούν απελπισμένα να μοιάσουν στον Andrew Eldritch
Όχι.
Είναι κάποιοι άλλοι. Που τα φορούν για πολύ διαφορετικούς λόγους.
Εγώ πιστεύω όμως, πως δεν θα έπρεπε να τα φορούν. Θα έπρεπε να αφήνουν να τους βλέπει όλος ο κόσμος.


Τετάρτη, Ιουλίου 20, 2011

HOT HOT HOT!


Αφού απελπίστηκα ψάχνοντας να βρω τραγούδι που να εκφράζει την ψυχική μου κατάσταση και δεν βρήκα, είπα να βάλω κάτι που τουλάχιστον ταιριάζει με τη ζέστη...



Κυριακή, Ιουλίου 10, 2011

No Tomorrow

Απέλπιδα έψαχνα ένα κομμάτι σήμερα για να ακούσω. Το μυαλό μου ήταν μπλοκαρισμένο εντελώς. Νομίζω πως κατά λάθος, έπαιξα το κομμάτι με, ίσως τον πιο κυνικό διάλογο στην ιστορία, για εισαγωγή. Και νομίζω πως την ώρα που το ακούγα δεν θα μπορούσε να με εκφράσει τίποτα περισσότερο... Τώρα που το αναλογίζομαι, τραβώντας τις τελευταίες τζούρες της ημέρας, δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο. Έτσι πρέπει.



Σάββατο, Ιουλίου 09, 2011

The Beautiful People


... Καλά το έλεγα πριν από μερικές αναρτήσεις. Είναι πλέον επιβεβαιωμένο. Η "φυλή" μου προκαλεί εμετό. Σοβαρά. Ακόμα και μετά από τόσο καιρό αποχής...


Πέμπτη, Ιουνίου 30, 2011

Revolution


Ή που δεν θα γράφουμε καθόλου εδώ μέσα, ή που θα ξεσκιζόμαστε στις αναρτήσεις. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει. Πιθανώς θέλουμε να νομίζουμε ότι είμαστε ακραίοι. Καλά κάνουμε! Όπως πολύ συχνά λέμε με τον Αντρέα, δικό μας είναι το blog, άμα θέλουμε βάζουμε φωτιά και το καίμε!

Έχω πει πως δεν θέλω να σχολιάσω την πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας. Όλοι απόψεις εκφράζουν με βαρύγδουπες, ακατανόητες ορολογίες που υποδηλώνουν υψηλή πανεπιστημιακή κατάρτιση και απύθμενη μαλακία μια και η ουσία είναι ότι ο κοσμάκης αναστενάζει. Τα ελληνικά νοικοκυριά στερούνται πλέον βασικών αγαθών λόγω των περικοπών, οι συνταξιούχοι, απορώ πως δεν έχουν βγει με γιαούρτια και αυγά στα χέρια -προφανώς οι περισσότεροι είναι πολύ εξασθενημένοι από την πείνα και εκτός των άλλων, δεν έχουν να αγοράσουν ούτε γιαούρτια ούτε αυγά- οι άνεργοι πτυχιούχοι εκτός από τα πτυχία τους σε λίγο θα φάνε και την κορνίζα με την οποία τα έχουν κορνιζάρει -μετά δεν ξέρω τι θα αρχίσουν να τρώνε μην με ρωτάτε - και οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα προσκομίζονται σε κοντινά ιατρεία.

Για την ντροπή μας έχω πει έτσι δεν είναι; Γαμώ τον φιλελευθερισμό μας, τη λεβεντιά μας, την πίστη μας στη Δημοκρατία και γαμώ τις βίλες στην Εκάλη και όλα τα λοιπά Β.Π.

Για αυτό το λόγο, η λύση που προτείνω είναι η παρακάτω :




Ακραία;

Ε και;

Τετάρτη, Ιουνίου 29, 2011


Συγνώμη που πηδάω έτσι ασύστολα την προηγούμενη ανάρτηση της Mistress και τα συμπονετικά σχόλια του Ten Thousand Eyes, αλλά έκανα ένα βαψιματάκι και μια αλλαγούλα στο blog, έτσι για να κάνω το μυαλουδάκι σας να στροφάρει περισσότερο.

Όπως θα παρατηρήσατε, εκτός του σκηνικού του ιατρείου, προσθέσαμε μια νέα καρτέλα
-ΠΑΝΩ ΚΟΙΤΑ, ΑΧΡΗΣΤΕ!-
Σε αυτή θα μπαίνουν όλα τα soundtrack, τα links για κατέβασμα, οι tracklists και τα σχετικά. Για την ώρα δεν έχουμε πειράξει κάτι στα προηγούμενα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει με τη θεραπεία σας. Τώρα, αν δείτε πως κάποιο Link δε δουλεύει, παρακαλείστε να ενημερώσετε τη γραμματεία (εμένα) άμεσα μέσω comment (γιατί τα mail μας έχουν τιγκάρει στο spam από Viagra, και καπότες με γεύση γκουαρανά), ώστε να διορθωθεί η κατάσταση.

Αυτά, καλή συνέχεια!

Δευτέρα, Ιουνίου 27, 2011

Untitled




Είμαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο που όλο, όλο τρέχει και που θα σταματήσει;
Όλη μέρα σήμερα αυτό σκέφτομαι. Στη ζωή, λίγο πριν τα σαράντα, πρέπει να παίρνεις ότι σου δίνουν χωρίς πολλές ερωτήσεις και προβληματισμούς. Κι ύστερα... Ύστερα σκέφτομαι, πως αφού δεν μπορώ να έχω τα πράγματα όπως τα θέλω, μπορώ να έχω ότι θέλω.
Γιατί δηλαδή, οι αρχές που με τόση μεγάλη μανία υποστήριζα όλα αυτά τα χρόνια, τι καλό μου πρόσφεραν; Τις θεωρούσα ως υπέρτατη ένδειξη πολιτισμού, αλλά ανεχόμουν το καφριλίκι του καθένα αδιαμαρτύρητα, στερώντας από τον εαυτό μου, βασικές απολαύσεις, τηρώντας ένα σχεδόν μοναστηριακό κώδικα που με έβγαζε και στο τέλος πάντα χρεωμένη.

Η εσωτερική τούμπα που έφαγα ήταν ανάποδη τελικά. Τόσο ανάποδη που τρομάζω να με αναγνωρίσω. Από την άλλη όμως μου αρέσω έτσι. Μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως το θέλω και λογαριασμό έχω να δώσω μόνο στην πάρτη μου. Κι αν της δώσω κι αυτηνής, γιατί μου την έσπασε τόσα χρόνια, να αναμασάει τόση συναισθηματική αναπηρία που την νόμιζε για ευφράδεια...

Θα κάνω ότι θέλω και για το λογαριασμό, περάστε από το ταμείο...




Δευτέρα, Ιουνίου 20, 2011

TUBERCULOSIS 9
Sin City



Χαίρετε!

Μερικά tips για αυτό το post...

1. Εδώ και κάνα δίμηνο έχουμε φτάσει στο σημείο παράκρουσης και σχιζοφρένειας με το θέμα των soundtracks! Η Mistress θέλει αυτό, εγώ θέλω το άλλο, καταλήγοντας για ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο, λογομαχώντας για το αν θα πρέπει εκείνη να συνεχίσει να τηγανίζει τις πατάτες μαζί με τα αυγά στο ίδιο λάδι και για το αν εγώ θα αφήσω τις φάρμες και τα κοτέτσια στο facebook και να βρω καμιά γκόμενα να ξελαμπικάρει το μυαλό μου (γιατί τα υπόλοιπα τα έχω υπό έλεγχο, τρομάρα μου)!

2. Ο καιρός το πήγαινε καλά στην αρχή και είχαμε ετοιμάσει ένα δυναμικό soundtrack. Μετά μας τα χάλασε και γίναμε Ταϋλάνδη λόγω βροχών, όπου και πάλι αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε soundtrack. Τελικά κάποιος εκεί πάνω, σε ΣΙΓΟΥΡΗ συνεργασία με κάποιον εκεί κάτω, έχει βαλθεί να μας κάνει τα νεύρα Moulin Rouge, καθιστώντας μας ανίκανους ακόμα και για να κάνουμε τσιχλόφουσκες!

3. Συνεχίζοντας την από πάνω φλυαρία, να σας ενημερώσω πως έχουμε κάβα καμιά 10αριά soundtrack, στην περίπτωση που μας τύχουν διάφορες ιδιάζουσες περιπτώσεις, ήτοι: "The Brain Dead" soundtrack, για άτομα που το έχουν «κάψει» εδώ και χρόνια αλλά κανείς δεν τους το έχει πει, "Cookie Diary" soundtrack, για εκείνες που ακόμα τα «γράφουν» όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι και το "F***K me, I'm Famous" soundtrack, όπου το F***K stands for FREAK, το οποίο είχαμε ετοιμάσει για την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου αλλά μάλλον το κόβω να το ακούω μόνο εγώ!

4. Δεν θα δικαιολογηθούμε γιατί δε γράψαμε τόσο καιρό. ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΑΜΕ! Εσείς κάντε λοβοτομή στο "ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΑΜΕ" κι απλά συμπληρώστε το κενό με το "ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΛΕΙΨΟΥΜΕ" (τα καλάμια που καβαλάμε είναι προσφορά των καταστημάτων Leroy Merlin, Εξοπλισμός Κήπου, περίπτερο 5, άνετο parking και τα σχτικά!)

5. Έχουμε ένα θέμα με τους file hosters, γι' αυτό και βλέπετε τα links μας μια εδώ, μια εκεί, μια στην Καραϊβική! Σκεφτόμεθα (ναι, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες) να ανεβάζουμε πλέον στο SkyDrive για να μην ψαχνόμαστε, αλλά πρώτον χρειαζόμεθα τη συναίνεσή σας και δεύτερον -από όσο φαντάζομαι- χρειαζόμαστε τα mail σας. Είδωμεν, ως τότε...

6. Αυτά. Πάω να μαγειρέψω, η Mistress θα πέσει ξερή από την κούραση σε λίγο, οπότε και θα της τηλεφωνήσω για να κάνω την ψυχοσύνθεσή της Angry Birds!

Καλή ακρόαση!

PS> Υπό κανονικές συνθήκες, θα ακολουθούσε tracklist, αλλά σκέφτομαι να κάνω τη ζωή της Mistress κόλαση (και τα δικά σας νεύρα ακορντεόν) και δε θα ποστάρω τη λίστα- καθαρά για άσχετους λόγους (τους οποίους ακόμα δεν έχω σκεφτεί). Κατεβάστε κι ακούστε. Όλα εγώ θα τα κάνω πια;

Κυριακή, Μαΐου 29, 2011

Post It

"Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Αντρέα στη ζωή μου, τους υπόλοιπους τους έχω γραμμένους στ'αρχίδια μου."

Είναι κανας μήνας που θέλω να το γράψω αυτό, κι όλο ξεχνιέμαι...




Τετάρτη, Μαΐου 25, 2011

The Wild Ones


- "Τα σημερινά παιδιά δεν στρώνουν πετσετάκια!"
- "Για να μην ξεσκονίζουν, πλένουν και σιδερώνουν το κάνουν..."
(Παδιά, τα πετσετάκια δεν πάνε με τη μίνιμαλ επίπλωση!)

Περιμένω 15η στην ουρά για να με δει γιατρός του ΙΚΑ. Μια εβδομάδα άρρωστη το παλεύω χωρίς φάρμακα γιατί σε δέκα μέρες έχω αιμοδοσία και δεν πρέπει να έχω πιεί χάπια. Σήμερα δεν άντεξα. Έχω εξαντληθεί. Σέρνομαι, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου και το πιο πιθανό είναι στα χάλια που είμαι, τόσο αδύναμη, να μην μου πάρουν αίμα τελικά. Οπότε περιμένω στην αυλή μιας μονοκατοικίας που χτίστηκε γύρω στο 1950, τον αξιότιμο Ιατρό -που μας έστησε 1 ώρα- παρέα με ένα σωρό χαριτωμένα γεροντάκια που καθώς περιμένουν έχουν πιάσει ψιλοκουβέντα. Η αυλή είναι σαν ζούγκλα από τη βλάστηση και γεμάτη κουνούπια. Μέρα μεσημέρι και μου έχει επιτεθεί ήδη ένα ολόκληρο σμήνος. Τα γερόντια δεν τα τσιμπάνε. Δεν ξέρω γιατί.

- "Έβγαλα τα μάτια μου μια ζωή να πλέκω και τελικά, ο γιός μου με πληροφόρησε πως δεν τα θέλει τα πετσετάκια!"
- "Έτσι είναι οι νέες νοικοκυρές! Βαριούνται να κάνουν δουλειές και τα πετσετάκια είναι μπελάς!"
Σκοτώνω ένα κουνούπι που έχει κάνει έφοδο στο μπράτσο μου.
(Παιδιά τα πετσετάκια δεν είναι πια της μόδας...)
- "Ο γιός μου δεν είναι νοικοκυρά!"
(Καλά τη σήμερον ημέρα μην παίρνεις και όρκο...)
- "Ε καλά! Αλλά οι νέες νοικοκυρές δεν το θέλουν το ωραίο..."
- "Τα πετσετάκια του γιατρού πάντως από μέσα τα κλέψανε. Τώρα έχει βάλει πλαστικά."
(Παναγία μου μεγαλόχαρη θα κάνω εμετό!)
- "Ε καλά είναι και τα πλαστικά!"
(Τα ακουστικά μου ρε γαμώτο τα έφερα ή τα ξέχασα στο σπίτι;)
- "Και τα πλαστικά θα τα κλέψουνε!"
(Μα τον Άγιο Νεκτάριο... Υπάρχει κάποιος που να θέλει να κλέψει πλαστικά πετσετάκια;)
- "Και τι να τα κάνουν τα πλαστικά πετσετάκια;"
(Άει γειά σου!)
- "Ξέρω γω; Πάντως ο γιατρός έβαλε κάμερα και τώρα μας καταγράφει!"

Κοιτάζουν όλοι επάνω. Κοιτάζω κι εγώ το κουτί του συναγερμού που καθόλου δεν μοιάζει με κάμερα και σκοτώνω άλλο ένα κουνούπι. Μέχρι να φύγω από δω, δεν θα μου έχει μείνει αίμα για την αιμοδοσία.

- " Και τι; Η κάμερα γράφει ότι λέμε;"
- "Αμέ!"
(Ευτυχώς όχι!)

Ψάχνω για ένα χαρτομάνδηλο μέσα στην τσάντα μου για να φυσήξω τη μύτη μου και βλέπω το μαύρο στυλό μου. Χαμογελάω αδύναμα, ανάβω ένα τσιγάρο (κάπου άκουσα ότι ο καπνός διώχνει και τα κουνούπια), πνίγομαι στο βήχα και απλώνω ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί που έχω στην τσάντα μου. Σταματούν να κοιτάζουν την "κάμερα"΄και στρέφονται όλοι προς το μέρος μου. Με κοιτάζουν καθώς ξεκινάω να γράφω τις πρώτες γραμμές, λες και έχω βγει από το ίδρυμα. Με τόσο πυρετό φοβήθηκα πως θα ξεχάσω τις ατάκες. Κακώς καλώ γιατρό στο σπίτι όταν αρρωσταίνω. Χάνω πολύ μεγάλα γλέντια...



Πέμπτη, Μαΐου 19, 2011

Just Murder

Ο έρωτας είναι η τελευταία επαναστατική πράξη που έχει απομείνει στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Κι ο έρωτάς μου τόσα χρόνια για τη "φυλή" ήταν μια επαναστατική πράξη διαπιστώνω. Κι όπως όλες οι επαναστάσεις, έφτασε σε ένα ανέλπιδο τέλμα. Για χρόνια, βλέπεις τη σκουριά της ανθρώπινης βλακείας να διαβρώνει το ιδεατά ιδανικό αλλά το παλεύεις όσο το αντέχεις. Μέχρι που φτάνεις σε ένα σημείο που δεν θες να συμμετέχεις πια σε όλο αυτό, ούτε καν ως παρατηρητής γιατί η πίστη στο διαφορετικό που σε κρατούσε τόσα χρόνια, έχει κλονιστεί. Αυτό μπορεί να λέγεται και διαύγεια. Να βλέπεις δηλαδή το προφανές, που ήταν τόσο καιρό μπροστά στα μούτρα σου. Γίνεσαι ένας "Λύκος της Στέπας" και είναι νομίζω, η πιο σοφή απόφαση που μπορείς να πάρεις... Άλλωστε ξέρεις πως καμία μα καμία επανάσταση δεν είναι αναίμακτη.



Pic

Σάββατο, Μαΐου 14, 2011

Murder in the graveyard


Όταν είδα το αυτοκίνητό μου βανδαλισμένο, γαμημένο για την ακρίβεια, με τα καθίσματα ξεβιδωμένα, τα φανάρια να λείπουν και στη θέση του λεβιέ ταχυτήτων να μην υπάρχει τίποτα απολύτως, δεν ήμουν καθόλου μακριά από το να διαπράξω ειδεχθή φόνο. Ούτε καν στο νεκροταφείο, αλλά μέσα στη μέση του δρόμου. Η αστυνομία ήρθε, είδε, και απήλθε μεγαλοπρεπώς. Ο Αντρέας παρέμενε σιωπηλός. Ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που ξέρουν πότε να το βουλώνουν γιατί μερικοί άλλοι...
Μετά την τσαντίλα, με έπιασε το μαλακισμένο πείσμα που με πιάνει συνήθως και έπραξα τα δέοντα παρέα με τον Αντρέα που με έτρεχε υπομονετικά από δω κι από κει Πασχαλιάτικα και τελικά το αυτοκίνητο έγινε του κουτιού. Ευτυχώς υπάρχουν επίσης άνθρωποι που με εκτιμούν πάρα πολύ στη γειτονιά που μένω -περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι από πιτσιρίκα ήμουν εξωφρενική- και μου το σενιάρισαν, το φρόντισαν με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος και μου το έδωσαν χτες λαμπερό και όμορφο σαν καινούργιο.

Εν τω μεταξύ όμως, είχα μάθει τα νέα για τον άλλο φόνο. Αυτόν που είχε ως κίνητρο κάτι λιγότερης αξίας από ένα αυτοκίνητο. Σκέφτηκα πως όταν το παιδάκι που γεννήθηκε το ίδιο βράδυ που σκότωσαν τον μπαμπά του, θα έχει, όταν μεγαλώσει με το καλό, γεννέθλια, θα θυμάται πάντα τον νεκρό πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ και που τον σκότωσαν μέσα στη μέση του δρόμου σαν σκυλί για μία ψωροκάμερα...

Δεν μιλάω τόσο καιρό. Αποφεύγω να κάνω βαρύγδουπες κοινωνιολογικοπολιτικές αναλύσεις. Δεν μου αρέσουν. Άσε που υπάρχουν τόσοι πολλοί για να το κάνουν αυτό, που εγώ περισσεύω νομίζω...

Τώρα όμως θα πω απλά πως είμαστε γελοίοι. Σαν κράτος, σαν χώρα, σαν άνθρωποι. Γιατί φταίμε κι εμείς. Τους καραγκιόζηδες που μας κυβερνούν και κυβερνούσαν τη χώρα τόσα χρόνια και τελικά την έκαναν πουτάνα, εμείς τους ψηφίσαμε.

Δεν μπορύμε να ζούμε σε μια χώρα όπου θα φοβόμαστε να κατέβουμε να πάρουμε τσιγάρα από το περίπτερο. Είναι ανεπίτρεπτο και τα παιδιά μας δεν μπορούν να μεγαλώσουν έτσι. Οι βανδαλισμοί και οι φόνοι και οι κλεψιές, θα ενταθούν γιατί η χώρα και το κράτος καταρρέουν.

Είμαστε γελοίοι σας λέω!

Κυριακή, Μαΐου 01, 2011

Stella Lugosi's Dead


Κάπως έτσι θα προτιμούσε να είναι η κατάληξή της. «Ξαπλωμένη» στο αγαπημένο της αυτοκίνητο, που με τόσο κόπο κράτησε «στη ζωή». Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται», λένε οι δικοί μας... κι αν κάτσεις κι αναλογιστείς πώς μπήκε η πρωτομηνιά, θα καταλάβεις για ποιο λόγο ο υπόλοιπος μήνας πήγε κατά διαόλου! Τι να πρωτοπιάσεις! Αρχικά τα νέα ήρθαν από το χώρο εργασίας της. «Θα σας κόψουμε λίγο από το μισθό σας», ανακοινώθηκε. Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει «θα σας κόψουμε λίγο από τον κώλο σας (γιατί όσους είχαμε ως τώρα τους γαμήσαμε και ξεμείναμε από stock)». Μοιρολάτρης δεν είναι... Τη μιζέρια τη σιχαίνεται τόσο στους ανθρώπους όσο και στην ίδια, οπότε το προσπερνάμε... Τσιγγούνα δεν είναι, αν κάτσεις και σκεφτείς πως προτιμά να μείνει «ατσίγαρη» για βδομάδες προκειμένου να πεταχτεί μέχρι το κοντινότερο δισκοπωλείο (στην Ευρώπη!) για να τσιμπήσει αυτό το σπάνιο βινύλιο (πάνω στο οποίο θα τοποθετηθεί ένα εργόχειρο της προγιαγιάς της και αργότερα πάνω σε αυτό μια στοίβα από κρεμάστρες και ρούχα που δεν χωράνε στην ντουλάπα της!)... Αλλά το παλεύει μόνη της...

Και πάνω στην καθημερινή της πάλη, έρχεται αυτή η διαολεμένη στιγμή που μας πιάνει μερικές φορές, η οποία μας θέλει να γινόμαστε τόσο -μα τόσο!- πρηξαρχήδες σε άτομα που βλέπουμε ότι συνεχίζουν να σου λένε μια «Καλημέρα» με χαμόγελο, άσχετα αν την ίδια ώρα το μυαλό τους είτε καταστρώνει δολοφονικά σχέδια για εσένα και τους άλλους μαλάκες του πλανήτη είτε επεξεργάζεται το υπόλοιπο της λειτουργίας του. Όταν ο Θεός μας έδωσε τη «λογική», φυσικά αστειευόταν. Σου λέει «τόσα καλά του έδωσα του παλιομαλάκα, ας του δώσω και μια "λογική", αχρείαστη να' ναι, έτσι κι αλλιώς δε θα ξέρει να τη χρησιμοποιήσει!»

Και το τελικό κεραμίδι το τρώει στο κεφάλι της πάνω που ετοιμαζόταν να νιώσει μερικές από αυτές τις σπάνιες στιγμές χαλάρωσης, όπου κάθεται και παίζει με τις ώρες YoVille στο Facebook, τηλεφωνά και πιάνει την πάρλα με τον οποιοδήποτε, θάβοντας ΕΠΙΣΗΣ τον οποιοδήποτε (σε λογικές τιμές πάντα!) και οργανώνοντας το πρόγραμμά της βάσει των ελάχιστων ημερών άδειας που κατάφερε και τσέπωσε. Και το ίδιο βράδυ ο κόπος της, που λέγαμε πιο πάνω, πάει στράφι! Τώρα που θα ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να καρπωθεί τις προσπάθειες που έκανε για να «κρατήσει στη ζωή» το -αναγκαίο πλέον- όχημά της, τώρα βρίσκεται μπροστά από τα χτυπήματα που αυτό δέχτηκε μέσα σε ένα βράδυ. Αν αυτό ήταν ζωντανός οργανισμός, θα καταλάβαινες για ποιο λόγο εκείνη ήταν σαν κινούμενο μνημόσυνο, ήδη 3 μέρες πριν το Πάσχα! Θα καταλάβαινες πώς μερικές φορές ο άνθρωπος δένεται με τα άψυχα αντικείμενα, για το λόγο ότι η σκέψη του ήταν καθημερινά σε αυτά.

«Δεν μπορείτε να κάνετε και κάτι» ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε από το στόμα του αστυνομικού στις 2:30 τα ξημερώματα κι ένιωσε όπως τότε που άκουσε κάτι παρόμοιο για ένα συγγενικό της πρόσωπο...

Κι όμως την επόμενη μέρα, όταν αρχίσαμε το τρέξιμο μετ' εμποδίων και πήγαμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο για τα απαραίτητα συμμαζέματα, έβλεπες στα μάτια της μια αισιοδοξία καθώς από τα χείλη της έβγαινε συνεχώς η φράση «άκουσες τη μηχανή; Δεν έχει τίποτα ρε συ! Είναι μια χαρά!» και λίγο αργότερα ερχόταν το βλέμμα το οποίο σήμαινε «γιατί;»

Κι έρχομαι στην αρχή της ανάρτησης. Μπορεί να φαίνεται εξωπραγματική μια τέτοια αντίδραση για ένα αυτοκίνητο και παράλογη συνάμα, αλλά μόνο εγώ ξέρω πόσες φορές άκουσα τη λέξη «εγκεφαλικό» μέσα σε 4 μέρες!

Stella Lugosi's Not Dead... she's still dreaming...

(στη θέση σας ΔΕΝ θα την ξυπνούσα!)

Παρασκευή, Απριλίου 01, 2011

This party's over

Τα πάντα είναι θέμα εσωτερικής τούμπας. Αυτό σκέφτομαι καθώς ετοιμάζομαι να βγω. Παρατηρείς. Μπορεί και χρόνια ολόκληρα και κρατάς νοερές σημειώσεις. Εικόνες αποσπασματικές. Συγκεντρώνεις πληροφορίες. Η γνώση είναι δύναμη επαναλαμβάνεις πολλές φορές από μέσα σου, για να μην το ξεχνάς. Κι έρχεται η στιγμή που έχεις μαζέψει αρκετή πληροφορία. Αρκετή εικόνα. Χρόνια παρατήρησης. Και κάνεις μια εσωτερική τούμπα. 360 μοίρες κάθετα από τον εαυτό σου. Και μετά...



... ε, μετά, απλώς λες :

See that's the trouble with reality, it's taken far too seriously
I do hope God is good to me and Santa Claus to the children

Celebrate
This party's over
I'm going home


Δευτέρα, Μαρτίου 28, 2011

Great City


Ταξιτζήδες με κουβάδες καφέ δίπλα στο κάθισμα και σπαραξικάρδια λαϊκά τραγούδια στο ραδιόφωνο, διχτυωτά καλσόν, κόκκινο κραγιόν, παγάκια που λιώνουν στα ποτήρια αθόρυβα, πατημένες γόπες από τσιγάρα, ψηλοτάκουνα παπούτσια, μπουκάλια μπύρας, ξύλινες χαιρετούρες, ανακατεμένες νότες, αποπνικτικά αρώματα, πλαστικά σάντουιτς στις πέντε το πρωί, άδεια πακέτα από τσιγάρα, κρύα πεζοδρόμια με ανθρώπους-ερείπια ξαπλωμένους πάνω στις ρυπαρές πλάκες τους, έργα τέχνης, μπουρδέλα, άστοχα λόγια, ζευγάρια που ζουν κουτσουρεμένα, κακομοιριασμένα, σχεδόν απελπισμένα τα δικά τους μαύρα φεγγάρια του έρωτα, σφηνάκια με άγνωστο περιεχόμενο, φίλοι, γνωστοί, καφές με σαντιγύ, αποσπασματικός ύπνος, βαμμένα νύχια, απόηχοι από τραγούδια που δεν παίχτηκαν, γρατζουνισμένες φωνητικές χορδές από την κάπνα, ανακουφιστικά ποτήρια παγωμένου νερού και διαλείματα ευεργετικής σιωπής με εικόνες αποτυπωμένες στην κυτταρική σου μνήμη, να περνάνε πίσω από τα βλέφαρα σαν ηλεκτρικά τραινάκια.

Θολωμένη συναίσθηση, κουρασμένη παρατήρηση,
παγωμένη, αποστομωτική διαύγεια.

Κάπως έτσι θα πρέπει να ένιωθε και ο Μπουκόφσκι κάτι τέτοια Δευτεριάτικα πρωινά, ύστερα από ένα τέτοιο τριήμερο…

Σάββατο, Μαρτίου 26, 2011

Soft Moon


Στριμωγμένη, καμμένη, στολισμένη, φορτωμένη, παρέα με το αγαπημένο μου γλυκό ποτό, τους άκουσα χθες και σκέφτηκα αυτό το τραγούδι που έχει μέσα του τόση μοναξιά και όμορφους στίχους... Ο Χρήστος Μ. μου τους έμαθε. Ευχαριστώ.

Σάββατο, Μαρτίου 19, 2011

Away


... «Είστε καλά;»...
Ελάχιστο φως καταφέρνει και γλιστρά μέσα από τα βλέφαρα.
... «Με ακούτε;»...
Οι ήχοι μοιάζουν ξεθωριασμένοι, περισσότερο μακρινοί ή βουβοί, θα έλεγε κανείς.
... «Γρήγορα! Κάποιος να καλέσει για βοήθεια!»

Λίγη ώρα νωρίτερα κάπου στα προάστια, ο Δημήτρης άνοιξε την πόρτα του μπαρ και, κρατώντας στο χέρι του ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι ουίσκι, φριχτά αμπαλαρισμένο με μια χαρτοσακούλα, κατέβηκε το ένα και μοναδικό σκαλοπάτι που είχε μπροστά του. Με τη σόλα του αθλητικού του παπουτσιού να ακουμπά στο έδαφος, ένας ήχος από τα βάθη του στομαχιού του σήμανε την έναρξη βηματισμού προς το αυτοκίνητό του. Θαρρείς πως ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ολυμπιονίκες, σωστά τοποθετημένος στο σημείο έναρξης του αγώνα για τα 100 μέτρα μετ' εμποδίων, περιμένοντας τον κατσούφη, βαριεστημένο διαιτητή να τραβήξει τη σκανδάλη.
Με πρόχειρες αλλά απότομες κινήσεις προσπάθησε να βρει σε ποια κλειδαριά αυτοκινήτου ταίριαζε το κλειδί που είχε στο χέρι του. Αν το επόμενο πρωινό, οι εφημερίδες έγραφαν για μαζικό βανδαλισμό αυτοκινήτων, σίγουρα θα αναφέρονταν στο κλειδί του Δημήτρη, το οποίο διέγραφε μαγικά μονοπάτια στις πόρτες των άτυχων οχημάτων! Μα, ιδού! Αυτό πρέπει να κάνει! Αυτό πρέπει να είναι το δικό του αυτοκίνητο!
Ξεκλείδωσε. Άνοιξε την πόρτα, πέταξε μέσα τη σακούλα με το ουίσκι, μια τσάντα και το κινητό του και κατευθύνθηκε προς τη μεριά του συνοδηγού. Άνοιξε την πόρτα. Κάθισε στη θέση του συνοδηγού και έβγαλε ένα μικρό μπουκάλι με νερό από το ντουλαπάκι.
«Από πότε είναι αυτό εδώ μέσα;» παραξενεύτηκε.
Έριξε όλο το νερό στο πρόσωπό του και περίμενε να έρθει στα ίσια του. Πέντε λεπτά μετά ξαναγύρισε στη θέση του οδηγού κι έβαλε μπροστά τον κινητήρα του αυτοκινήτου...

... «Δεν ξέρω πώς έγινε! Εκεί που καθόμουν»...
Η εικόνα τρεμοσβήνει και ο ήχος σαν να χάνεται...
... «Ας βοηθήσει κάποιος!»...

Μέχρι να καταλάβει πού βρισκόταν ο Δημήτρης χάζευε γύρω γύρω σαν μικρό παιδί που απομακρύνθηκε για πρώτη φορά από το σπίτι του, σε ένα άγνωστο πια γι' αυτόν μέρος.
«Τι θες εσύ εδώ τέτοια ώρα;» άκουσε τη μητέρα του να του φωνάζει.
«Δεν έχω ιδέα» απάντησε άψυχα «απλά μπήκα στο αυτοκίνητο και τελικά είπα να περάσω μια βόλτα από εδώ, πριν επιστρέψω στο σπίτι».
Ο Δημήτρης είχε πάρα πολύ καιρό να επισκεφτεί τη μητέρα του, ακόμα και από τότε που έχασε τον πατέρα του. Ο τελευταίος τον αδίκησε αρκετά όσο ήταν στη ζωή και μαζί με αυτόν η μπάλα πήρε και τη μητέρα του. Τον υποστήριζε σε κάθε του κίνηση, ειδικά όταν ο γερο-Ντίνος κατσάδιαζε τον τριαντάχρονο γιο του σαν να ήταν ο πρώτος αλήτης του σχολείου...
Κάθισε στο πλατύσκαλο της βεράντας, μη δίνοντας σημασία στο περίεργα άγριο βλέμμα της μητέρας του και πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Λίγο να συνέλθω, ρε μάνα, και θα σε αφήσω στην ησυχία σου» συνέχισε.
«Καλά» είπε πιο ήρεμα τώρα η μητέρα του «αλλά να γυρίσεις πίσω γρήγορα, δεν είναι ωραίο να σε δουν εδώ».
Ο Δημήτρης έβγαλε από την τσέπη του μια χαρτοπετσέτα που κουβάλησε μαζί του από το μπαρ, σκούπισε το πρόσωπό του και σηκώθηκε για να πάει στο αυτοκίνητο.
«Να προσέχεις τώρα που επιστρέφεις» φώναξε για τελευταία φορά η μητέρα του και χάθηκε πίσω από τον κορμό του μεγάλου δέντρου της που δέσποζε στο κέντρο της αυλής...

... «Ναι! Γυναίκα, αλλά δεν έχω ιδέα!»...
Πάλι αυτός ο ήχος... και αυτή η εικόνα! Σαν κάποιος να έχει βάλει μπροστά μια παλιά μπομπίνα με το έργο να παίζει με το ζόρι...

Ο Δημήτρης άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του, μπήκε μέσα και πέταξε τα κλειδιά του στο τραπεζάκι που βρισκόταν δίπλα χωρίς να κλειδώσει. Προχώρησε στο σαλόνι και με μισοκλειστά μάτια κάθισε στη μεγάλη πολυθρόνα, βγάζοντας το μπουκάλι από τη χαρτοσακούλα και κάνοντας μια απότομη κίνηση να πιάσει το τηλεχειριστήριο. Σταμάτησε όταν είδε τη Λία, παντρεμένη μαζί του 6 ολόκληρα χρόνια, να λαγοκοιμάται στον καναπέ.
«Γύρισα» της ψιθύρισε στο αυτί.
Η Λία άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε. Είχε αυτά τα υγρά μάτια όταν σε κοιτούσε, που δεν ήξερες αν μόλις πριν λίγο σταμάτησε να κλαίει ή αν ετοιμαζόταν από στιγμή σε στιγμή να το κάνει!
«Δεν σε περιμέναμε τόσο νωρίς» του είπε πειράζοντάς τον.
Ο Δημήτρης τη φίλησε τρυφερά στο μάγουλο και κάθισε πάλι στην πολυθρόνα του.
«Τηλεφώνησε η Έφη πριν λίγο και σε ήθελε για να κανονίσετε κάτι...για κάποια εκδήλωση, λέει, δεν κατάλαβα και πολλά» είπε η Λία στο Δημήτρη.
«Ναι ε; Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει. Θα της τηλεφωνήσω να δω» απάντησε ο Δημήτρης.
«Πάρε καλύτερα στο κινητό, δε θα έχει γυρίσει ακόμα από τη δουλειά της».
«Σωστά» σκέφτηκε ο Δημήτρης «αλλά το κινητό μου είναι μάλλον στο αυτοκίνητο» συνέχισε και προχώρησε προς την έξοδο.
«Πήγαινε πίσω τότε, ξεχασιάρη!» είπε χαμογελώντας η Λία.
Ο Δημήτρης άνοιξε την εξώπορτα και βάδισε προς το αυτοκίνητο...

Το επόμενο πρωί ο Δημήτρης ξύπνησε με την πρώτη επίσκεψη των γιατρών. Τρομαγμένος όπως ήταν, ανασηκώθηκε απότομα και ένας από τους επισκέπτες τόλμησε να τον επαναφέρει σχεδόν βίαια στη θέση του.
«Μην κουράζεστε, κύριε, είστε ήδη αρκετά ταλαιπωρημένος» είπε ο γιατρός.
Ο Δημήτρης παρέμεινε ακίνητος για αρκετή ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε γίνει. Από την ώρα που έφυγε από το μπαρ μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε σχεδόν ανήμπορος σε αυτό κρεβάτι.
«Η Λία; Η σύζυγός μου;» ρώτησε με γουρλωμένα μάτια.
«Δυστυχώς» απάντησε πάλι ο γιατρός, περισσότερο ήρεμα «Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και το χτύπημα μοιραίο... δεν καταφέραμε να τη σώσουμε»...

...Το ίδιο απόγευμα ο Δημήτρης τηλεφώνησε και μίλησε με την Έφη. Συμφώνησαν και οι δυο πως το μνήμα της Λίας θα φτιαχτεί δίπλα από αυτό της μητέρας του.

Δευτέρα, Μαρτίου 14, 2011

TUBERCULOSIS 8
Forbidden Colours


Σ' αυτό το ξύλινο παρκέ με την καινουριοφορεμένη λάμψη, είχαν γλυστρίσει τα τακούνια της, αφήνοντας βαθιές χαρακιές, πολλές φορές στο παρελθόν αλλά νόμιζε ότι τις έχει ξεχάσει. Κι όμως... Ήταν σα να μπήκε σε μια μηχανή του χρόνου και να γύρισε πίσω με τέτοια ευκολία, που τα ενδιάμεσα χρόνια, έμοιαζαν απλώς σαν ένα όνειρο. Ανακατεύτηκαν οι ίδιες νότες με σχεδόν τον ίδιο κόσμο που βρισκόταν εκεί κι έγινε το κεφάλι της σαν θερινό σινεμά που δεν έλεγε να σταματήσει να παίζει χρωματιστές εικόνες, ενός παλιού εαυτού που νόμιζε ότι είχε καταχωνιάσει στο πατάρι.
Όταν είδε παλιά, γνώριμα πρόσωπα, οικεία, ναυαγισμένα, χτυπημένα από κακουχίες, τόσο αντίθετα μ'αυτήν την καινούργια λάμψη στο ξύλινο πάτωμα, δεν μπόρεσε να μην βουρκώσει, συγκρατώντας με κόπο τον εαυτό της να μην ξεσπάσει σε δυνατά αναφιλητά. Μπορεί οι χαρακιές να σβήστηκαν με το λούστρο από το ξύλινο πάτωμα, αλλά είχαν μείνει στις ψυχές αυτών που σαν δολοφόνοι γύριζαν στον τόπο του εγκλήματος, στα πρόσωπά τους, στις κινήσεις τους, στο είναι τους...

Ύστερα, με τύψεις που άδειαζαν με βιάση το ποτήρι της, σκέφτηκε πως πήγε να πατήσει ξανά με τα ψηλοτάκουνά της, πάνω σ'αυτό το ίδιο πάτωμα, κάνοντας ίσως νέες χαρακιές, αλλά πιο δυνατή από παλιά. Πιο σίγουρη και πιο σοφή, ένιωσε σαν ναυαγός που έχει επιβιώσει. Δεν ήταν πια η ίδια.

Το επόμενο πρωί, ήταν ένα από αυτά τα μισητά επόμενα πρωινά, που ο καφές είναι άγευστος, το στομάχι κάνει καταδύσεις και το κεφάλι είναι γεμάτο με τόσες μελωδίες που μπλέκονται μεταξύ τους κακομοιριασμένες και αποσπασματικές.

Άναψε τσιγάρο κι ας ήταν το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να κάνει...



**********

TUBERCULOSIS 8
Forbidden Colours



Παρασκευή, Μαρτίου 11, 2011

......

Ήταν... χμ...
Αναπάντεχο κι απρόσμενο σαν καλοκαιρινή βροχή.
Απαλό και ανάλαφρο σαν χνούδι.
Τρυφερό σαν χάδι από ζεστό ρούχο.
Δροσερό σαν μια βουτιά σε καλοκαιρινή θάλασσα.
Πολύτιμο σαν πετράδι τορνευτό που στραφταλίζει...
... κι αθώο σαν νεογέννητο που μόλις ανοίγει τα μάτια του στον κόσμο...



Πέμπτη, Μαρτίου 10, 2011

Τετάρτη, Μαρτίου 09, 2011

Tuberculosis ward, Isolation ward by Stephen Wilkes

Το άρθρο μιλάει για μια έκθεση φωτογραφίας που έγινε πριν δύο χρόνια την οποία δεν θα μπορούσα να δω έτσι κι αλλιώς. Δεν μπόρεσα όμως να μην λατρέψω τις φωτογραφίες έστω και διαδικτυακά. Κι αυτό γιατί μου ψιθυρίζανε για απόλυτη ερήμωση. Έτσι μοιάζει και η παραίτηση. Δεν με πειράζει που δεν έχουν καθόλου ανθρώπους και πρόσωπα αυτές οι φωτογραφίες. Οι άνθρωποι είναι πιστεύω, σαν δωμάτια.

Τις απόλαυσα βάζοντάς τους την παρακάτω μουσική επένδυση και ήταν συγκλονιστικά όμορφες.




Stephen Wilkes (more pics and article)

Δευτέρα, Μαρτίου 07, 2011

One great day to put my others to shame


No-one can help me
No-one can stop me
It takes everything I've got
To stop from doing something stupid
I'm under you

Even when I'm feeling on top of the world
And I'm looking for you in my night sky
You knocked me out so I'm seeing stars
Under you

We wake up and we go to sleep
We live and die and all we really keep
Is one great day
Under you I feel that way
One great day to put my others to shame

You won't hurt me like they hurt you
You won't break me like they broke you
Can you see what I'd like to do
Under you

No-one can help me no-one can stop me
It takes everything I've got to stop from saying
Something stupid
I'm under you

Damned if I know how to reach you,
Damned if I know what to do
Damned if I know how to get through to you
And damned even if I do

Σάββατο, Μαρτίου 05, 2011

Never Ending Dream


Καθόταν ακριβώς δίπλα μου στο "Διπλό" στα Εξάρχεια, αλλά ήταν κρυμμένος και δεν τον είχα προσέξει. Μου έκλεισε το μάτι κάνοντας διακριτικά αισθητή την παρουσία του, επιθυμώντας να τραβήξει την προσοχή μου. Στο μυαλό μου ήρθαν όλα τα Sante άφιλτρα κασετίνα που κάπνισα πριν σχεδόν δύο δεκαετίες για να κάνω οικονομία και η ανάμνηση αυτή, μου έκαψε τον λαιμό. Ήταν βαριά τα άφιλτρα. Μπορώ ακόμα όμως να τα καπνίσω. Διατηρούσε τη γοητεία μιας περασμένης εποχής που καθόλου δεν την βρίσκω πολυκαιρισμένη. Έπρεπε να τον πάρω. Στο σπίτι μου τον άλειψα με λάδι και ύστερα τον σκούπισα με ένα μαύρο βελούδινο μαλακό πανί. Είναι το καινούργιο μου μωρό και ήθελα να το φροντίσω. Το πρωί που σηκώθηκα να πάω στη δουλειά, του εκλείσα εγώ αυτή τη φορά το μάτι χαρούμενη, παρά το γεγονός ότι δεν είχα προλάβει -πάλι- να πιω καφέ. Με διαβεβαίωσε ότι θα με περιμένει στο σπίτι μέχρι να γυρίσω. Η παρουσία του στο μικρό μου πολυθρονάκι, θα ήταν θαρρώ, το πιο ωραίο καλωσόρισμα.

Για να τον γνωρίσετε καλύτερα, πατήστε εδώ : Film Noir : Never Ending Dream γιατί εγώ θα σας ταράξω στα ποιητικά και είμαι και προκατειλημμένη.




P.S. Όταν δεν έβαζε στίχους η Wipe Out στα εσώφυλλα, γινόντουσαν τα νεύρα μου κρόσσια!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 19, 2011

Cuuuut!

Είναι η επώδυνα εμπύρετη κατάσταση που με κρατάει και θα με κρατήσει για μερικές μέρες ακόμα, μακριά από δω...
Το κεφάλι μου έχει γίνει όπως ακριβώς φαίνεται στη φωτογραφία, αν και νομίζω ότι το κεφάλι μου πάντα είναι έτσι, ειδικά όταν ψάχνω ένα τραγούδι και δεν το βρίσκω. Είχα να ακούσω μουσική από την Τρίτη το πρωί και άκουσα λίγο σήμερα το βράδυ. Έπαθα κρίση στέρησης όπως τα πρεζόνια.
Ευτυχώς που έχουμε και γιατρό σε αυτό το σανατόριο παύλα ίδρυμα...



... Θα επιστρέψω άμα τελειώσει η αναρρωτική...


Pic

Σάββατο, Φεβρουαρίου 12, 2011

Never Let Me Go

Η ταινία πραγματεύεται ένα σκληρό θέμα με συγκινητική τρυφερότητα. Είναι ίσως η απόλυτη απάντηση για ένα ερώτημα που έχει βασανίσει την ανθρωπότητα ολόκληρες δεκαετίες και μια ρεαλιστική ματιά στο μέλλον. Ίσως και μια προειδοποίηση...
Η Carey Mulligan είναι μαγευτική σε αυτό το ρόλο. Την είχα θαυμάσει το 2005 στην μεταφορά του Bleak House του Charles Dickens από το BBC. Την είχα δει επίσης στο Northanger Abbey το 2007 επίσης του BBC. Κλασσικοί ρόλοι στους οποίους ήταν πολύ καλή. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει όμως για την εκπληκτική ερμηνεία της στο Never Let Me Go. Ούτε το Pride and Prejudice στο οποίο συμμετείχε πάλι με την Keira Knightley. Νομίζω πως αυτή τη φορά πρέπει να την τιμήσουν με το πολυπόθητο βραβείο και να μην μείνει στις υποψηφιότητες όπως στο An Education.

Η φωτογραφία της ταινίας είναι μαγευτική και το soundtrack της Rachel Portman απλώς ένα αριστούργημα το οποίο έχω ήδη κατατάξει ανάμεσα στα πιο αγαπημένα μου.

(...)
Ο Tommy είναι ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΠΑΣ!





Τετάρτη, Φεβρουαρίου 09, 2011

London Calling-Μy-Αsh

Το Λονδίνο της σκωροφαγωμένης δεκαετίας που ονειρευόμουν, έχει πεθάνει. Αυτή η διαπίστωση δημιουργεί ένα σωρό ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια, ήταν τα βικτωριανά κτίρια που σου ψιθύριζαν για άλλες εποχές, θυμίζοντας λίγο Κάρολο Ντίκενς μαγεύοντάς σε και από την άλλη, ένα αταίριαστο λούστρο, που σε έκανε να μπερδεύεσαι. Και μέσα σε αυτή τη σύγχιση, δίπλα σε κακόγουστα αναμνηστικά σουβενίρ για τους τουρίστες, έρχεται και η θλιβερή διαπίστωση πως underground δεν υπάρχει πια. Όχι, εντάξει ο υπόγειος λειτουργεί κανονικότατα. Για το άλλο underground λέω. Αυτό που ήμουν τόσο αστεία να πιστεύω πως θα υπάρχει ακόμα εκεί και θα έβλεπα κλώνους της Siouxsie να κυκλοφορούν στους δρόμους.

Η pub ήταν σαφώς κλασσική, με πολύ κόσμο, καλή και φτηνή μπύρα, σουρωμένους άγγλους που δεν θυμόντουσαν το όνομά τους και κλεφτρόνια. Σου βουτάνε την τσάντα σου εν ψυχρώ εκεί μέσα και σηκώνονται να φύγουν. Κι όταν τους "μαγκώνεις" κάνουν και τις πάπιες... Καμία λεβεντιά, ούτε στην κλεψιά τους...

Το club ήταν μια άθλια, ξεπεσμένη καρικατούρα υποτιθέμενης υποκουλτούρας, με κακογουστιά, ψιλο-άκομψο φλερτ, ποτό με τη μεζούρα -τα κοκτέιλ αποκλείονται- βρωμιά και κακή διακόσμηση. Για το play list καλύτερα να μην μιλήσω. Αν εξαιρέσεις δύο παλικάρια-απομεινάρια- αυτής της σκωροφαγωμένης δεκαετίας που λέγαμε, ήταν ένα άθλιο -παίζω-ότι-να'ναι-από-το-laptop-αλλά-φοράω-ωραίο-pvc... Κοινωνιολογική παρατήρηση να την πω τώρα αυτή; Όπως και να'χει, οι γυναίκες είναι άκρως αποκρουστικές όταν πίνουν του σκασμού και είναι λιώμα. Σίγουρα. Από τις παλιές "ένδοξες" εποχές, είδα μόνο ένα πανέμορφο λόρδο, με μπροκάρ γιλέκο, ρεντικότα και κομψό μπαστουνάκι αλλά εντελώς φευγαλέα γιατί μάλλον την "έκανε" από κει μέσα στα γρήγορα... Δεν ήταν μέρος για λόρδους αυτό...

Ακόμα και το Σόχο μου θύμισε λίγο Γκάζι. Λίγο, όχι πολύ, γιατί τουλάχιστον εκεί είχε πολύ καλό κινέζικο φαγητό αν μη τι άλλο και πολλές θεατρικές παραστάσεις -κυρίως μιούζικαλ- που μπορούσες να παρακολουθήσεις. Και πολλά ξεκάλτσωτα πόδια. Δύο μέτρα, αγγλικό, γυναικείο πόδι, χωρίς καλσόν και με ψηλοτάκουνα πέδιλα παρά τους μείον κάτι βαθμούς. Είναι τρελοί αυτοί οι Άγγλοι!

Από την άλλη τα μουσεία ήταν ένα όνειρο. Γεμάτα κλεψιμαίικα. Αίγυπτος, Ελλάδα, Κίνα, Ιταλία, Ιαπωνία... δεν έχουν αφήσει κολυμπιθρόξυλο αυτοί οι Άγγλοι... Φυσικά και ΔΕΝ πήγα στον τομέα με τα Ελληνικά μάρμαρα. Με ρώτησε ένας Άγγλος στην είσοδο αν θα πάω να τα δω και του απάντησα ότι θα τα δω όταν επιστρέψουν εκεί που ανήκουν. Σε δέκα χρόνια μου είπε... Τότε θα έχουμε την κατάλληλη υποδομή εμείς οι Έλληνες. Έκανα να του φέρω την τσάντα μου στο κεφάλι, αλλά μετά σκέφτηκα πως θα δημιουργήσω διπλωματικό επεισόδιο και κρατήθηκα.

Όσο για το decadence που επιδιώκω να ζήσω πάντα στα ταξίδια μου, αυτή τη φορά τα κατάφερα μεγαλειωδώς... Σε κάποιο βαγόνι του μετρό, στριμωγμένη μέσα στον πολύ κόσμο, μου άνοιξαν την τσάντα και μου πήραν όλα τα λεφτά. ΟΛΑ όμως. Έτσι κατάφερα να μείνω εντελώς άφραγκη σε μια ξένη χώρα -δεν είχα λεφτά ούτε για ένα καφέ- αφού είχα όμως ευτυχώς αγοράσει καμιά 30αριά βινύλια και άλλα τόσα βιβλία. Ο κλέφτης είχε την ευαισθησία να μου αφήσει την ταυτότητά μου, για να μπορέσω να γυρίσω στην πατρίδα.

Αν θα ξαναπήγαινα; Φυσικά και θα ξαναπήγαινα. Έχει ένα σωρό ιστορικά πράγματα που δεν πρόλαβα να δω. Την επόμενη φορά όμως θα έχω τα χρήματά μου κρεμασμένα σε πουγκί στο λαιμό μου και μέσα στο πορτοφόλι μου ένα σημείωμα που θα λέει : PISS OFF SUCKER!