Μπαμπά, σαν αύριο πάνε τόσα χρόνια που έφυγες κι ακόμα μου λείπεις. Έχω κάποιον να με προσέχει. Είναι σαν κι εσένα. Μπορεί και καλύτερος. Ξέρεις όμως... δεν θέλει αυτή η αρρώστια να αφήσει τους αγαπημένους μου μπαμπά. Δεν κορέστηκε η δίψα της με σένα. Είναι αδηφάγα. Άπληστη. Ύπουλη. Νομίζω ότι προσπαθεί να με εξαϋλώσει. Είναι φορές που νιώθω αδύναμη σαν κλαδάκι στον άνεμο μπαμπά. Κι ευτυχώς που αυτός που με προσέχει, είναι γερός σαν βράχος. Ξέρεις, σαν αυτούς τους βράχους που δεν καταφέρνει ο χρόνος, η αλμύρα, οι βροχές να αλλιώσουν τη μεγαλοπρέπειά του. Αλλιώς νομίζω ότι θα είχα σπάσει μπαμπά.
Καμιά φορά, αναρωτιέμαι μήπως τον έστειλες εσύ από εκεί πάνω. Μήπως ήξερες. Μήπως είδες...
Θα παλέψω όμως μπαμπά. Στο υπόσχομαι. Έχω κληρονομήσει τη λεβεντιά σου. Και ο Α. το ίδιο. Αφήνουμε την καλοσύνη που μας έμαθες ότι υπάρχει στον κόσμο, την τιμιότητα, το ήθος και τη δύναμη να μας πλημμυρίσει και παλεύουμε μπαμπά. Και κάνουμε λάθη. Και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να κλείσουμε μέσα σε ένα ασφαλές κουκούλι, όλα όσα μας έμαθες. Και να νομίζουμε πως νικάμε...
