Σελίδες

Πέμπτη, Οκτωβρίου 21, 2010

Skinny Puppy


Βγήκαμε με τον Β. έξω από το συναυλιακό χώρο παραπατώντας. Δεν είμασταν σε θέση να μιλήσουμε καλά-καλά. Έχουν περάσει τόσοι μήνες και ακόμα, όταν το συζητάμε, νιώθουμε πως αυτή η συναυλία μας σημάδεψε. Είκοσι και βάλε χρόνια τραβιόμαστε σε συναυλίες και κάτι τέτοιο δεν είχαμε ξαναδεί. Ήταν τόσο μηδενιστικό, που για ολόκληρες εβδομάδες μετά το φεστιβάλ, σκεφτόμασταν πως όλα είναι σκατά. Πως δεν έχουμε λόγο ύπαρξης σε έναν υπό αποσύνθεση κόσμο, που συνεχίζει ακάθεκτος την καθοδική πορεία του σε όλα τα επίπεδα. Ήταν τόσο σκληρό, που μας στέρησε για πολλές μέρες κάθε ποιητική διάθεση χαράς. Ήταν η σαπίλα που μας περιτριγυρίζει καθημερινά, έτσι όπως ωμά μας την πέταξαν κατά πρόσωπο οι Skinny Puppy, χωρίς ενοχές ή λεπτότητα. Αναγκαστήκαμε να αντιμετωπίσουμε τη σύψη κατά πρόσωπο και αυτό, μας έπεσε πολύ βαρύ. Δύσκολα πια παρακολουθείς συναυλίες που στο τέλος τους σε ωθούν σε υπαρξιακές αναζητήσεις.

Μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα -αφού έχω συνέλθει- τους έβλεπα ξανά, σχεδόν ευχαρίστως...