Θαρρώ πως ο τραγουδοποιός, όταν έγραφε αυτούς τους στίχους, είχε στο μυαλό του να ξεγυμνώνεσαι μπροστά στον άλλο, να του τα λες όλα, επειδή θα σε καταλάβει. Ακόμα και τις πιο σκοτεινές σου σκέψεις, ξέροντας ότι αυτός θα στις διασκεδάσει. Να απλώνεις τον εαυτό σου μπροστά του, επειδή θα σε δεχτεί για αυτό που είσαι και δεν θα πάψεις να τον μαγεύεις και να μαγεύεσαι. Να βγάζεις το μέσα, έξω σου, χωρίς να νιώθεις ντροπή ή ενοχές για τίποτα. Να μένεις εντελώς γυμνός μπροστά του, χωρίς να σε κρίνει, χωρίς να περιμένει περισσότερα, χωρίς να έχει συγκεκριμένες νόρμες συμπεριφοράς στο μυαλό του. Να μένεις τόσο ξεγυμνωμένος ώστε τις περισσότερες φορές, να είναι μέσα στο κεφάλι σου και να καταλαβαίνει μόνο από την αύρα σου, από τον τρόπο που ανασαίνεις αν είσαι καλά ή όχι...
Δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι τέτοιο για αυτό και δεν είχα εκτιμήσει τόσο πολύ τους στίχους. Επειδή όμως τώρα το ζω, κόλλησα σήμερα και το ακούω συνέχεια. Και νιώθω ευγνώμων...
