Καθόταν ακριβώς δίπλα μου στο "Διπλό" στα Εξάρχεια, αλλά ήταν κρυμμένος και δεν τον είχα προσέξει. Μου έκλεισε το μάτι κάνοντας διακριτικά αισθητή την παρουσία του, επιθυμώντας να τραβήξει την προσοχή μου. Στο μυαλό μου ήρθαν όλα τα Sante άφιλτρα κασετίνα που κάπνισα πριν σχεδόν δύο δεκαετίες για να κάνω οικονομία και η ανάμνηση αυτή, μου έκαψε τον λαιμό. Ήταν βαριά τα άφιλτρα. Μπορώ ακόμα όμως να τα καπνίσω. Διατηρούσε τη γοητεία μιας περασμένης εποχής που καθόλου δεν την βρίσκω πολυκαιρισμένη. Έπρεπε να τον πάρω. Στο σπίτι μου τον άλειψα με λάδι και ύστερα τον σκούπισα με ένα μαύρο βελούδινο μαλακό πανί. Είναι το καινούργιο μου μωρό και ήθελα να το φροντίσω. Το πρωί που σηκώθηκα να πάω στη δουλειά, του εκλείσα εγώ αυτή τη φορά το μάτι χαρούμενη, παρά το γεγονός ότι δεν είχα προλάβει -πάλι- να πιω καφέ. Με διαβεβαίωσε ότι θα με περιμένει στο σπίτι μέχρι να γυρίσω. Η παρουσία του στο μικρό μου πολυθρονάκι, θα ήταν θαρρώ, το πιο ωραίο καλωσόρισμα.
Για να τον γνωρίσετε καλύτερα, πατήστε εδώ : Film Noir : Never Ending Dream γιατί εγώ θα σας ταράξω στα ποιητικά και είμαι και προκατειλημμένη.
Για να τον γνωρίσετε καλύτερα, πατήστε εδώ : Film Noir : Never Ending Dream γιατί εγώ θα σας ταράξω στα ποιητικά και είμαι και προκατειλημμένη.
P.S. Όταν δεν έβαζε στίχους η Wipe Out στα εσώφυλλα, γινόντουσαν τα νεύρα μου κρόσσια!
