Κάπως έτσι θα προτιμούσε να είναι η κατάληξή της. «Ξαπλωμένη» στο αγαπημένο της αυτοκίνητο, που με τόσο κόπο κράτησε «στη ζωή». Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται», λένε οι δικοί μας... κι αν κάτσεις κι αναλογιστείς πώς μπήκε η πρωτομηνιά, θα καταλάβεις για ποιο λόγο ο υπόλοιπος μήνας πήγε κατά διαόλου! Τι να πρωτοπιάσεις! Αρχικά τα νέα ήρθαν από το χώρο εργασίας της. «Θα σας κόψουμε λίγο από το μισθό σας», ανακοινώθηκε. Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει «θα σας κόψουμε λίγο από τον κώλο σας (γιατί όσους είχαμε ως τώρα τους γαμήσαμε και ξεμείναμε από stock)». Μοιρολάτρης δεν είναι... Τη μιζέρια τη σιχαίνεται τόσο στους ανθρώπους όσο και στην ίδια, οπότε το προσπερνάμε... Τσιγγούνα δεν είναι, αν κάτσεις και σκεφτείς πως προτιμά να μείνει «ατσίγαρη» για βδομάδες προκειμένου να πεταχτεί μέχρι το κοντινότερο δισκοπωλείο (στην Ευρώπη!) για να τσιμπήσει αυτό το σπάνιο βινύλιο (πάνω στο οποίο θα τοποθετηθεί ένα εργόχειρο της προγιαγιάς της και αργότερα πάνω σε αυτό μια στοίβα από κρεμάστρες και ρούχα που δεν χωράνε στην ντουλάπα της!)... Αλλά το παλεύει μόνη της...
Και πάνω στην καθημερινή της πάλη, έρχεται αυτή η διαολεμένη στιγμή που μας πιάνει μερικές φορές, η οποία μας θέλει να γινόμαστε τόσο -μα τόσο!- πρηξαρχήδες σε άτομα που βλέπουμε ότι συνεχίζουν να σου λένε μια «Καλημέρα» με χαμόγελο, άσχετα αν την ίδια ώρα το μυαλό τους είτε καταστρώνει δολοφονικά σχέδια για εσένα και τους άλλους μαλάκες του πλανήτη είτε επεξεργάζεται το υπόλοιπο της λειτουργίας του. Όταν ο Θεός μας έδωσε τη «λογική», φυσικά αστειευόταν. Σου λέει «τόσα καλά του έδωσα του παλιομαλάκα, ας του δώσω και μια "λογική", αχρείαστη να' ναι, έτσι κι αλλιώς δε θα ξέρει να τη χρησιμοποιήσει!»
Και το τελικό κεραμίδι το τρώει στο κεφάλι της πάνω που ετοιμαζόταν να νιώσει μερικές από αυτές τις σπάνιες στιγμές χαλάρωσης, όπου κάθεται και παίζει με τις ώρες YoVille στο Facebook, τηλεφωνά και πιάνει την πάρλα με τον οποιοδήποτε, θάβοντας ΕΠΙΣΗΣ τον οποιοδήποτε (σε λογικές τιμές πάντα!) και οργανώνοντας το πρόγραμμά της βάσει των ελάχιστων ημερών άδειας που κατάφερε και τσέπωσε. Και το ίδιο βράδυ ο κόπος της, που λέγαμε πιο πάνω, πάει στράφι! Τώρα που θα ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να καρπωθεί τις προσπάθειες που έκανε για να «κρατήσει στη ζωή» το -αναγκαίο πλέον- όχημά της, τώρα βρίσκεται μπροστά από τα χτυπήματα που αυτό δέχτηκε μέσα σε ένα βράδυ. Αν αυτό ήταν ζωντανός οργανισμός, θα καταλάβαινες για ποιο λόγο εκείνη ήταν σαν κινούμενο μνημόσυνο, ήδη 3 μέρες πριν το Πάσχα! Θα καταλάβαινες πώς μερικές φορές ο άνθρωπος δένεται με τα άψυχα αντικείμενα, για το λόγο ότι η σκέψη του ήταν καθημερινά σε αυτά.
«Δεν μπορείτε να κάνετε και κάτι» ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε από το στόμα του αστυνομικού στις 2:30 τα ξημερώματα κι ένιωσε όπως τότε που άκουσε κάτι παρόμοιο για ένα συγγενικό της πρόσωπο...
Κι όμως την επόμενη μέρα, όταν αρχίσαμε το τρέξιμο μετ' εμποδίων και πήγαμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο για τα απαραίτητα συμμαζέματα, έβλεπες στα μάτια της μια αισιοδοξία καθώς από τα χείλη της έβγαινε συνεχώς η φράση «άκουσες τη μηχανή; Δεν έχει τίποτα ρε συ! Είναι μια χαρά!» και λίγο αργότερα ερχόταν το βλέμμα το οποίο σήμαινε «γιατί;»
Κι έρχομαι στην αρχή της ανάρτησης. Μπορεί να φαίνεται εξωπραγματική μια τέτοια αντίδραση για ένα αυτοκίνητο και παράλογη συνάμα, αλλά μόνο εγώ ξέρω πόσες φορές άκουσα τη λέξη «εγκεφαλικό» μέσα σε 4 μέρες!
Stella Lugosi's Not Dead... she's still dreaming...
(στη θέση σας ΔΕΝ θα την ξυπνούσα!)
