Σελίδες

Δευτέρα, Ιανουαρίου 31, 2011

THIR13EN GHOSTS






13 months ago...

Mistress : Καλωσορίσατε στο νέο μας μέγαρο. Αφήσαμε τα ΜΠΙΝΕΛΙΚΩΜΑΤΑ με πόνο καρδιάς...
Doctor : Σιγά κοπελιά το δράμα, με το μαλακό...

Mistress : Σκάσε ζώον, μιλάω! Τι έλεγα; Α ναι! Με πόνο καρδιάς αφήσαμε τα ΜΠΙΝΕΛΙΚΩΜΑΤΑ και δεν ήταν καθόλου εύκολη απόφαση...

Doctor : Ναι σφιχτήκαμε πολύ είναι αλήθεια...

Mistress : ΘΑ ΣΚΑΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ; Λοιπόν...


Present Day...

Δεν είναι τυχαίο που θυμηθήκαμε μετά από 13 μήνες ότι κλείσαμε ένα χρόνο (και κάτι πλέον) σ' αυτό το ιατρείο. Θα μπορούσαμε βέβαια να είχαμε κάνει αυτή την ανάρτηση στην ώρα της, την Πρωτοχρονιά δηλαδή, αλλά αναρωτιόμεθα ποιος θα μας διάβαζε Πρωτοχρονιάτικα, αν αναλογιστεί κανείς τη ζόρικη χρονιά που πέρασε; Οι περισσότεροι από εσάς (όπως κι εμείς άλλωστε) θα ήσαστε στο τρίτο όνειρο!

Νέος χρόνος=νέα πράγματα. Σ' αυτό το ιατρείο δεν άλλαξε κάτι όλον αυτόν τον χρόνο. Εντάξει, κάτι ψιλομαλακιουλίτσες στα soundtrack, κάτι που η Mistress την είχε δει «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» και, πριν προλάβεις να εμπεδώσεις τη μια ανάρτηση, ερχόταν και σου κάρφωνε την επόμενη, αλλά σε γενικές γραμμές παραμείναμε πιστοί στην παράδοση -κατάλοιπα από τα ΜΠΙΝΕΛΙΚΩΜΑΤΑ, βλέπετε!
Α, ναι, σωστά...αλλάξαμε το template, αλλά αυτό κοιτάξτε να το συνηθίσετε, γιατί με την τρέλα που κουβαλάμε εδώ μέσα, δεν έχετε δει τίποτα ακόμα!

Θα σας πω όμως κάτι κι ας ακουστεί μελοδραματικό. Από την περασμένη χρονιά, μου λείπουν πράγματα, άνθρωποι, καταστάσεις. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν υπάρχει λόγος. Αυτό που θέλω να πω είναι πως μέσα από αυτό το blog-ιατρείο κατάφερα να γεμίσω αρκετά τα κενά μου -εκτός από να σπάω τα νεύρα της Mistress! Έμαθα, μαθαίνω κι εύχομαι να συνεχίσω να μαθαίνω νέα πράγματα, να ακούω νέους ήχους και να μου αρέσουν χωρίς να με πιέζει κανείς (οι βουρδουλιές που τρώω από τη Mistress είναι φετίχ, μη δίνετε σημασία!).
Περισσότερο όμως μοιράστηκα και μοιράζομαι ορισμένες σκέψεις παρέα με μια αξιολάτρευτη, κατά τα άλλα, Αφέντρα, οι οποίες έχουν έρθει στο μυαλό και των δυο μετά από ώρες κουβεντολογιού στο τηλέφωνο, με βρισίδια, φωνές, χαλασμένες καφετιέρες και τρυπημένους φούρνους, σουβλάκια, πίτσες και καπνό χωμένο στο πληκτρολόγιο (σε σημείο που αν ρίξεις νερό, αποκτάς την ολόδική σου καπνοβιομηχανία στο λεπτό!) κι οι οποίες, φυσικά, έχουν αναρτηθεί εδώ για παραδειγματισμό!


Mistress : Κατά τα λοιπά, μπορείτε να εκφράζετε ελεύθερα τη γνώμη σας -όσο σας παίρνει- και...
Doctor : … να γελάτε ασυστόλως και χωρίς αιδώ με τα άνοστα αστεία μας.

Mistress : Στόχος μας είναι να περνάμε εμείς καλά.

Doctor : Τώρα άμα θέλετε να περάσετε κι εσείς καλά...

Mistress : Ε ακόμα καλύτερα...!



Σκοπός μας δεν ήταν και δεν είναι να φτάσουμε ένα αστρονομικό αριθμό αναγνωστών. Λίγοι και καλοί, άτομα με την ίδια τρέλα στον εγκέφαλο και πολύ χαίρομαι για αυτούς που μας ακολούθησαν σε αυτό το νέο εγχείρημα. Εδώ η Mistress θα πεταγόταν να πει «Ποιο νέο εγχείρημα, ρε παπάρα; Τις ίδιες μαλακίες γράφεις με πριν, μόνο εγώ διατελώ έργο εδώ μέσα!», αλλά την έχω χεσμένη, με τον δικό μου τρόπο -αυτόν που δε με πιάνει από το μαλλί να με φέρει 5 σβούρες! Άλλωστε, η εισαγωγή που κάναμε πριν 13 μήνες τα λέει όλα:

Doctor : H Mistress δεν ονομάστηκε τυχαία, Hyde, πήρε την άσχημη πλευρά μια κι αυτή είναι το καθίκι εδώ μέσα...
Mistress : Και ο Doctor δεν είναι τυχαία ο Jekkyl. Αυτός πήρε την καλή πλευρά μια και διατελεί κοινωνικό έργο και μόνο με την παρουσία του...


Αλλά για μένα, ας μιλήσουν αυτοί που με ξέρουν. Σας εύχομαι τα καλύτερα, να περνάτε καλά, να είστε όπως είστε γιατί έτσι το θέλετε εσείς!

Δωράκι από εμάς για εσάς, το επόμενο soundtrack!

Tuberculosis 7
13 months of Tuberculosis
Anniversary Edition



Σάββατο, Ιανουαρίου 29, 2011

Thelma & Louise


Φορούσα ένα άθλιο, σκισμένο μαύρο φούτερ και ταλαιπωρημένες αρβίλες. που δεν είχαν κορδόνια αλλά παραμάνες. Φορούσε ροζ, καλοσιδερωμένο πουκαμισάκι μάρκας και ακριβά πληρωμένο, επιμελώς-look-like-μεταχειρισμένο τζήν. Προερχόταν από αξιοσέβαστη αστική οικογένεια και εγώ περιφρονούσα κάθε είδους μπουρζουαζία. Φαινόταν συγκροτημένη και καλοζωισμένη κι εγώ χύμα, ταλαίπωρο ρεμάλι. Σύχναζα στη Rebound κι εκείνη -στην χειρότερη- στο Επιτόκιο. Κάθε πρωί, μέσα στο αμφιθέατρο της σχολής, βλέπαμε η μια την άλλη και γυρίζαν τα άντερά μας ανάποδα. Έτσι και αποφασίζαμε να πλακωθούμε στις μπουνιές, θα με έστελνε στο ΚΑΤ με βαριά κατάγματα και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.

Την πλησίασα ένα πρωί με τον καφέ στο χέρι -για να μπορώ στην ανάγκη να της τον πετάξω στη μούρη- σήκωσα το κεφάλι μου για να την κοιτάξω κατάφατσα, (ήταν και δύο μέτρα η αφιλότιμη) και της είπα : "Το ξέρω ότι δεν με γουστάρεις." "Ναι, ούτε κι εσύ γουστάρεις εμένα." μου απάντησε.
Τουλάχιστον συμφωνούσαμε σε κάτι.
Μάλλον ήταν τα καθάρια πράσινα μάτια της. Δεν είχαν ίχνος δόλου μέσα τους. Μου άρεσε αυτή η ειλκρίνεια. Την βρήκα καθησυχαστική.
Έγινε η Θέλμα μου κι εγώ η Λουίζ της. Σε όλα τα σημαντικά πράγματα της ζωής μου ήταν δίπλα μου, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν, βρισκόταν πάντα εκεί με κάποιο τρόπο. Χτυπήσαμε μαζί το πρώτο μας τατουάζ. Άμα μου έλεγαν πως με αυτό το καλοβαλμένο νεαρό κορίτσι θα έτρεχα παρέα στα tattoo στούντιο και θα τρυπιόμασταν με βελόνες, θα έβαζα τα γέλια.

Φέτος κλείσαμε 20 χρόνια με κάτι διακοπές λόγω εκρηκτικών ταπεραμέντων, αλλά έχουμε το ακαταλόγιστο πιστεύω...

Είμαι περήφανη για τη γυναίκα που έχει γίνει μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια.


Πέμπτη, Ιανουαρίου 27, 2011

Tuberculosis 6
Revolution Remixes




Μέσα στην καθησυχαστική μαυρίλα του δωματίου μου με τα χαμηλά φώτα και τη μουσική που μου αρέσει, το τηλέφωνο μερικές φορές όταν χτυπάει ακούγεται εκωφαντικά κακόφωνο. Τα ίδια, παρήγορα χάλια κάθε φορά :

Νρίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν! Ντρίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν
(βλέπω στην αναγνώριση τον αριθμό και είμαι σχεδόν βέβαιη πως πήρε φορτσάτος να με ταράξει.)
Μ : Τι θες πάλι ρε παλιομαλάκα;
Dr. : Κι εγώ σε αγαπάω...
Μ : Κακό του κεφαλιού σου κάνεις.
Dr. : Δεν μου λες τι θα γίνει με το blog; Έτσι με τα αλληλούια θα μείνουμε και τα γαλλικά cold από τέτοια; Τελείωσαν τα Χριστούγεννα. Δεν θα αλλάξεις μουσική;
M : Δεν έχω κέφια.
Dr. : Πως δεν έχεις κέφια; Εσύ όλη μέρα με ένα MP3 και ένα ακουστικό στο αυτί είσαι!
Μ : Για να με συγχύσεις με πήρες πάλι τηλέφωνο;
Dr. : Όχι συνήθως το αντίθετο γίνεται. Εσύ με παίρνεις τηλέφωνο και μου σπας τα αρχίδια κάθε φορά. Λοιπόν λέγε τι κομμάτια θα ανεβάσουμε.
M : Δεν έχω έμπνευση αυτές τις μέρες. Ανέβασε εσύ ότι θες.
Dr. : Μπα και να φάω ξύλο μετά; Παγίδα είναι αυτό...
Μ : Αυτές τις μέρες η μουσική με πληγώνει. Ανέβασε ότι θες και δεν θα σου πω κουβέντα.
Dr. : Σιγά μωρή που σε πληγώνει η μουσική! Τι το ήθελα ο μαλάκας και πήγα και μπλέχτηκα με την πιο χτυπημένη ράτσα στην Αθήνα; Κι απ'όλους τους χτυπημένους γκοθάδες πήγα κι έπεσα σε ΕΣΕΝΑ! Χειρότερο κακό δεν μπορούσε να μου τύχει του ρουφιάνου!
(Παραμένω απολύτως ήρεμη. Πίνω ένα αρωματικό καφέ και καπνίζω ένα τσιγάρο με απόλαυση. Δεν θα τον αφήσω να μου χαλάσει την ευεργητική μου ηδυπάθεια.).
M : Άξιον απορίας είναι όντως πως σε κάνω παρέα εγώ με τις τρανσιές που ακούς αλλά είμαι ανοιχτόμυαλος άνθρωπος...
Dr. : ΕΣΥ ΜΩΡΗ ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΕΑ ΕΜΕΝΑ;
(Έχει αρχίσει και ουρλιάζει στο αυτί μου σε έξαλη κατάσταση)
Dr. : Που κακό χρόνο να'χετε όλοι οι βαρεμένοι με τη μαυρίλα σας και τα υπαρξιακά σας! Άει σιχτίρ πιά! Αλλά θα σου δείξω εγώ παλιοκαριόλα....

Του κλείνω το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό που θα ακολουθούσε, τ' ορκίζομαι.

Δύο ώρες μετά....

Ντρίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν

Dr. : Αυτή τη στιγμή απουσιάζω....
M:BΡΕ ΑΧΡΗΣΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ, ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΑ ΛΑΤΡΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ; ΑΘΛΙΕ ΔΟΛΟΦΟΝΕ ΤΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ! ΤΡΑΓΟΥΔΟΚΑΠΗΛΕ, ΙΕΡΟΣΥΛΕ ΧΑΜΕΝΕ! ΤΑ ΠΡΕΚΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΞΕΣ ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΣΑΥΡΟΦΤΥΣΜΑ!
Dr. : Εσύ δεν μου είπες να ανεβάσω ότι θέλω;
M: ΘΑ ΣΟΥ ΠΙΩ ΤΟ ΑΙΜΑ ΡΕ! ΘΑ ΣΕ ΤΣΑΚΙΣΩ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ! ΘΑ ΣΕ ΠΑΤΗΣΩ ΚΑΤΩ....
Dr. : Μα γιατί; Και Bauhaus έβαλα και New Order έβαλα -το αγαπημένο σου-, και Siouxsie -επίσης το αγαπημένο σου- .... Δεν είμαι καταπληκτικός;
Κλαίγοντας σχεδόν εγώ από τα νεύρα:
Μ:ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕΣ ΟΡΘΙΟ ΠΑΛΙΟΠΙΘΗΚΑΝΘΡΩΠΕ ΤΗΣ ΤΟΥΝΤΡΑΣ... ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΒΡΗΚΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ REMIX ΠΟΥ ΝΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΕΙ ΤΟ USB ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΞΑΝΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ!
Dr. : Είπα να τα φωτίσω λίγο...
Μ : ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΠΑΛΙΟΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΕ ΓΥΜΝΟΣΑΛΙΑΓΚΑ! ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΕΒΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ; ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΣΠΑΣΩ!
Dr. : Μην ξεχάσεις αγαπημένη μου να τα περάσεις στο MP3 να τα ακούς το πρωί που πας στη δουλειά. Θα νιώσεις καλύτερα.
M. : ΒΡΕ ΑΝΤΕ ΧΑΣΟΥ ΒΛΗΜΑ!
......................................

Dr. : To έκλεισε πάλι η ρουφιάνα!


**********

Tuberculosis 6
Revolution Remixes


Τρίτη, Ιανουαρίου 25, 2011

Lowlife - Eternity Road


I could be frequently picked and was I ever
I could say beautiful things yet I was not so clever
I doubt if I had ever been
a young thing with a sad face
I had my own natural wit
the sad thing was that I meant it

I took this more or less
as my personal load
my very own to struggle with
down eternity road
as far as I know I was the first and I was somehow the only
as far as I know I won't be the last
it's better to be lonely


Σάββατο, Ιανουαρίου 22, 2011

Hunger


Πήγαινα στη δουλειά τυλιγμένη στη θαλπωρή του μαύρου παλτού μου. Στα αυτιά μου έπαιζαν οι αγαπημένες μου μελωδίες, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να κλείσουν απέξω τους ήχους της πρωινής Αθήνας που ξυπνούσε. Καθώς περπατούσα μέσα στο μουντό, γκρίζο πρωινό με την ανάσα μου να φτιάχνει παγωμένα συννεφάκια χωρίς σχήμα, την είδα έξω από ένα σούπερ μάρκετ. Κρατούσε το τσαντάκι της και φορούσε ένα πολυφορεμένο αλλά πεντακάθαρο παλτό. Ήταν χωμένη μέσα στους κάδους σκουπιδιών του σούπερ μάρκετ με όση αξιοπρέπεια της επέτρεπαν τα άσπρα της μαλλιά, τα 60 και βάλε χρόνια της και το παστρικά σιδερωμένο παλτό της. 'Εψαχνε, καταπίνοντας την ντροπή της μαζί με την αποφορά που ανέδιδαν τα σκουπίδια, για τα απομεινάρια της προηγούμενης ημέρας. Φαντάστηκα το σπίτι της, καθαρό και νοικοκυρεμένο με άσπρα πλεκτά πετσετάκια και κάποιον παππού -ίσως και κατάκοιτο- να την περιμένει για να βάλει την κατσαρόλα να βράσει. Έναν παππού που δούλεψε σκληρά σε αυτή τη χώρα για χρόνια πολλά, μέχρι που ρόζιασαν τα χέρια του.

Αυτή είναι η Ελλάδα κυρίες και κύριοι το σωτήριον έτος 2011. Πάλι καλά που δεν μας έχουν πει ακόμα πως αφού δεν έχουμε να φάμε ψωμί, να πάμε να φάμε παντεσπάνι...






I want there to be no peasant in my kingdom so poor that he is unable to have a chicken in his pot every Sunday.
--Henri IV-- [Henry of Naverre] (1553-1610)
King of France [1589-1610].
In Hardouin de Péréfixe -Histoire de Henry le Grand - [1681].

Pic : Henry Raleigh, 1880-1945

Πέμπτη, Ιανουαρίου 20, 2011

Zola Jesus - Night



Η αγαπημένη μου mermyblue μου το πρότεινε να το ακούσω. Και ύστερα ήταν ο Βασίλης που το πόσταρε στο fb. Την πρώτη φορά που το άκουσα, σκέφτηκα πως σε μερικά σημεία η φωνή μου θυμίζει την Siouxsie. Σε μερικά σημεία. Όχι σε όλα γιατί η Siouxsie Sioux είναι μια θεά και δεν νομίζω ότι θα αγαπήσω ποτέ τόσο απόλυτα, οριστικά και αμετάκλητα άλλη γυναικεία φωνή σε αυτό το είδος μουσικής.

Αφού το άκουσα καμία δεκαριά φορές, αποφάσισα πως μου αρέσει. Έχει ατμόσφαιρα, πάθος και ωραίους στίχους. Με τέτοιες συνθέσεις και φωνή, δεν νομίζω να υπάρχει μεγάλη ανάγκη να προβαίνεις σε στυλιστικές ακρότητες και να φοράς φτερά, πούπουλα και πλαστικά ρούχα. Είναι περιττές θαρρώ.



Δευτέρα, Ιανουαρίου 17, 2011

Black Swan


Βεβαίως είναι μια κούκλα αυτή η Πόρτμαν. Και σαφώς κράτησε όλη την ταινία στην πλάτη της. Όσο για το μπαλέτο ήταν ένα σκέτο όνειρο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο κείμενο για τη Λίμνη των Κύκνων. Υπάρχει και ένα δεύτερο τέλος, κατά το οποίο οι δύο ερωτευμένοι πεθαίνουν στο τέλος και αυτή η εκδοχή ήταν που ακολουθήθηκε και στην ταινία, κάνοντας την Οντέτ ακόμα πιο τραγική φιγούρα. Πήρε τη χρυσή σφαίρα της λοιπόν η Πόρτμαν αν και εγώ για να πω την αμαρτία μου, ενώ χάρηκα τις σκηνές μπαλέτου, τα όμορφα κουστούμια και την μυστηριακή ατμόσφαιρα της ταινίας, ξενέρωσα στο τέλος παντελώς. Δεν ξέρω γιατί. Είναι πολύ παράξενο γιατί μου αρέσουν τα δράματα. Πολύ σικέ το βρήκα μάλλον. Ίσως και πομπώδες...

Από την άλλη, κάνω πάρτυ για τη χρυσή σφαίρα που κέρδισε ο Trent Reznor (ναι από Nine Inch Nails μεριά...), για τη μουσική επένδυση που έκανε στην ταινία The Social Network. Ο άνθρωπος είναι μια ιδιοφυϊα και χαίρομαι απίστευτα που ο κόσμος άρχισε να ξεστραβώνεται και να το αναγνωρίζει. Τα κομμάτια "μυρίζουν" από δέκα χιλιόμετρα μακριά Trent. Κατά τη γνώμη μου, αυτός είναι, ένας πραγματικός μαύρος κύκνος...



Σάββατο, Ιανουαρίου 15, 2011

Τετάρτη, Ιανουαρίου 12, 2011

The Frozen Autumn - Rallentears

Ούτε που θυμάμαι πόσο κράτησε αυτή η αναμονή. Ήταν τόσος πολύς ο καιρός που περίμενα να ακούσω για καινούργιο δίσκο τους, που νομίζω ότι είχα εγκαταλείψει πλέον την ιδέα...
Μετά από κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα, η αναμονή παύει να είναι γλυκειά. Να όμως, που τελικά στις 22 Δεκεμβρίου, κυκλοφόρησαν ένα EP με τίτλο Ralletears και η τόσο μεγάλη αναμονή, έκανε αυτό το νέο ακόμα πιο χαρμόσυνο. Το Rallentears κυκλοφορεί μόνο σε 250 κόπιες βινυλίου και περιλαμβάνει τρία νέα κομμάτια μαζί με ένα τέταρτο που είναι η πιο πρόσφατη εκδοχή του Wait For Nothing.

Δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα η χρονιά.

Βιντεάκι δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα αλλά το παρακάτω είναι μια γεύση από τα παλιά (και αγαπημένα...).



Τρίτη, Ιανουαρίου 04, 2011

2011



ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΝ! ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΝ! ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΝ!

(αργεί να το σηκώσει... ή κοιμάται ή ψάχνει -πάλι- τη συσκευή κάτω από τις 32.076 κούκλες της)

Μ: (με νυσταγμένη φωνή) Ναι;.......
Δρ: Να τα πούμε;
Μ: Που να στα πει ο παπάς στ' αυτί, παλιομαλάκα! Στον ύπνο σου με έβλεπες;
Δρ: Καλημέρα και σε εσένα, μικρό μου! Καλή χρονιά!
Μ: Να το χέσω! Θα πεις κι άλλα, γιατί μόλις ξύπνησα και δεν έχω πιει καφέ!
Δρ: Τράβα φτιάξε, περιμένω...
Μ: (σιγομουρμουρίζοντας) Την καριόλα μου μέσα, με τους παπάρες που έχω μπλέξει...

Από το ακουστικό ακούγονται τα βήματα στο ξύλινο πάτωμα, σαν να μας την «έπεσε» η Γκεστάπο για ανάκριση. Λίγα δευτερόλεπτα μετά κάτι πέφτει στο πάτωμα και ακούγεται ένα «Άντε γαμήσου κι εσύ!». Προφανώς βρίζει την κρεμάστρα με τα πουκάμισά της, την οποία την έχει τοποθετημένη στην πετούγια της πόρτας...την τελευταία φορά που την είδα εκεί θα ήταν δε θα ήταν τότε που ο Νώε μάντρωνε όλο το ζωικό σύστριγγλο για την επερχόμενη πλημμύρα! Η πρωινή μουρμούρα συνεχίζεται με χαρούμενες γιορτινές εκφράσεις τύπου «Πωωωωωω! Μπουρδέλο πάλι το σπίτι!», «Σ' αυτό το πλυντήριο πιάτων, αφού δε μου έχει ρίξει 5 φάσκελα και δεν έχει ειδοποιήσει την αστυνομία ακόμα, πρέπει να στήσω... άγαλμα στο Σύνταγμα» και «Ποιος κατεβαίνει στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα...». Έπειτα αρχίζει η ηχορύπανση: Βάζει στην καφετιέρα-κομπρεσέρ τα απαραίτητα υλικά, την βάζει μπροστά και σηκώνει 5 ορόφους και 45 διαμερίσματα στο πόδι! Για την ακρίβεια, στα υπόλοιπα 44 διαμερίσματα έχουν ήδη ξυπνήσει κι εκείνη απλά κάνει αισθητή την παρουσία της, σαν να τους λέει «Μαλάκες, ξύπνησα και θα σας γαμήσω το κέρατο, με μισάνοιχτο το μάτι!»... Ακούγονται πάλι βηματισμοί στο ξύλινο πάτωμα. Επέστρεψε, κάθεται στο γραφείο της κι ανοίγει το pc.

Μ: Τι ώρα είναι;
Δρ: Κοντεύει 12.
Μ: (ακούγεται σαν να το επεξεργάζεται) Μάλιστα.... Τσιγάρα δεν έχω, γουλιά καφέ δεν έχω πιει, ακόμα κοιμάμαι, ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΕ ΕΠΙΑΣΕ ΡΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ;
Δρ: Ε, ξύπνα πια. Μεσημέριασε!
Μ: Μα να μη μπορεί ένας γαμημένος άνθρωπος να κοιμηθεί 47 ώρες με την ησυχία του σ' αυτό το σπίτι, ρε πούστη μου! Τι αμαρτίες πληρώνω;
Δρ: Πληρώνεις και μερικές προκαταβολικά, για την επόμενη ζωή!
Μ: Ρε άει στο διάολο, που μου πουλάς και πνεύμα πρωί πρωί. Έλα, λέγε τι θες, μην τα ακούσεις εσύ τώρα!
Δρ: Ε, να, Πρωτοχρονιά είναι. Σκεφτόμουν να βάζαμε τίποτα στο blog, έτσι για να καλωσορίσουμε το νέο έτος και να ευχηθούμε στους αναγνώστες μας.
Μ: Στους αναγνώστες να ευχηθείς εσύ ρε, που οι άνθρωποι γράφουν ένα σχόλιο και για να απαντήσεις πρέπει να σου τάξω το Ζούμπερι και τη Νέα Μάκρη! Παλιο-ηλίθιε!

(Αυτό ήταν! Τέρμα οι καλοσύνες!)
Δρ: Μωρ' δε πα να φτύσεις τα μπούτια σου; Αφού δεν προλαβαίνω! Είμαι πολυάσχολο άτομο εγώ!
Μ: (ειρωνικό γέλιο) Αχαχαχα! Σιγά, μωρή Μαντάμ Κιουρί, μη σκίσεις καμιά δαντέλα με το δοκιμαστικό σωλήνα! Λοιπόν, άντε, σκέψου τι θα βάλουμε γιατί τώρα που με ξύπνησες δε λειτουργώ.
(Καλά, εσύ έχεις πεθάνει κι απλώς έχουν ξεχάσει να στο πούν, σκατοαπωλίθωμα!)
Δρ: ΟΚ. Κλείνω και θα σου τηλεφωνήσω αργότερα.
Μ: Κάνε ό,τι θες. Αν δεις ότι δε το σηκώνω με την 3η φορά, μην επιμείνεις. Θα κοιμάμαι!
Δρ: Α, καλά... Ό,τι να 'ναι κι εσύ.
Μ: Ναι, έλα, κλείσε τώρα γιατί πολλά μας τα 'κανες. Θέλω να στείλω και το μικρό στο περίπτερο να μου πάρει τσιγάρα. Άντε γεια!

Πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο, μια κραυγή αγωνίας πετάγεται από τις τρύπες του ακουστικού:
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!





ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!