Untitled

Είμαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο που όλο, όλο τρέχει και που θα σταματήσει;
Όλη μέρα σήμερα αυτό σκέφτομαι. Στη ζωή, λίγο πριν τα σαράντα, πρέπει να παίρνεις ότι σου δίνουν χωρίς πολλές ερωτήσεις και προβληματισμούς. Κι ύστερα... Ύστερα σκέφτομαι, πως αφού δεν μπορώ να έχω τα πράγματα όπως τα θέλω, μπορώ να έχω ότι θέλω.
Γιατί δηλαδή, οι αρχές που με τόση μεγάλη μανία υποστήριζα όλα αυτά τα χρόνια, τι καλό μου πρόσφεραν; Τις θεωρούσα ως υπέρτατη ένδειξη πολιτισμού, αλλά ανεχόμουν το καφριλίκι του καθένα αδιαμαρτύρητα, στερώντας από τον εαυτό μου, βασικές απολαύσεις, τηρώντας ένα σχεδόν μοναστηριακό κώδικα που με έβγαζε και στο τέλος πάντα χρεωμένη.

Η εσωτερική τούμπα που έφαγα ήταν ανάποδη τελικά. Τόσο ανάποδη που τρομάζω να με αναγνωρίσω. Από την άλλη όμως μου αρέσω έτσι. Μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως το θέλω και λογαριασμό έχω να δώσω μόνο στην πάρτη μου. Κι αν της δώσω κι αυτηνής, γιατί μου την έσπασε τόσα χρόνια, να αναμασάει τόση συναισθηματική αναπηρία που την νόμιζε για ευφράδεια...

Θα κάνω ότι θέλω και για το λογαριασμό, περάστε από το ταμείο...