Είμαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο που όλο, όλο τρέχει και που θα σταματήσει;
Όλη μέρα σήμερα αυτό σκέφτομαι. Στη ζωή, λίγο πριν τα σαράντα, πρέπει να παίρνεις ότι σου δίνουν χωρίς πολλές ερωτήσεις και προβληματισμούς. Κι ύστερα... Ύστερα σκέφτομαι, πως αφού δεν μπορώ να έχω τα πράγματα όπως τα θέλω, μπορώ να έχω ότι θέλω.
Γιατί δηλαδή, οι αρχές που με τόση μεγάλη μανία υποστήριζα όλα αυτά τα χρόνια, τι καλό μου πρόσφεραν; Τις θεωρούσα ως υπέρτατη ένδειξη πολιτισμού, αλλά ανεχόμουν το καφριλίκι του καθένα αδιαμαρτύρητα, στερώντας από τον εαυτό μου, βασικές απολαύσεις, τηρώντας ένα σχεδόν μοναστηριακό κώδικα που με έβγαζε και στο τέλος πάντα χρεωμένη.
Η εσωτερική τούμπα που έφαγα ήταν ανάποδη τελικά. Τόσο ανάποδη που τρομάζω να με αναγνωρίσω. Από την άλλη όμως μου αρέσω έτσι. Μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως το θέλω και λογαριασμό έχω να δώσω μόνο στην πάρτη μου. Κι αν της δώσω κι αυτηνής, γιατί μου την έσπασε τόσα χρόνια, να αναμασάει τόση συναισθηματική αναπηρία που την νόμιζε για ευφράδεια...
Θα κάνω ότι θέλω και για το λογαριασμό, περάστε από το ταμείο...
Όλη μέρα σήμερα αυτό σκέφτομαι. Στη ζωή, λίγο πριν τα σαράντα, πρέπει να παίρνεις ότι σου δίνουν χωρίς πολλές ερωτήσεις και προβληματισμούς. Κι ύστερα... Ύστερα σκέφτομαι, πως αφού δεν μπορώ να έχω τα πράγματα όπως τα θέλω, μπορώ να έχω ότι θέλω.
Γιατί δηλαδή, οι αρχές που με τόση μεγάλη μανία υποστήριζα όλα αυτά τα χρόνια, τι καλό μου πρόσφεραν; Τις θεωρούσα ως υπέρτατη ένδειξη πολιτισμού, αλλά ανεχόμουν το καφριλίκι του καθένα αδιαμαρτύρητα, στερώντας από τον εαυτό μου, βασικές απολαύσεις, τηρώντας ένα σχεδόν μοναστηριακό κώδικα που με έβγαζε και στο τέλος πάντα χρεωμένη.
Η εσωτερική τούμπα που έφαγα ήταν ανάποδη τελικά. Τόσο ανάποδη που τρομάζω να με αναγνωρίσω. Από την άλλη όμως μου αρέσω έτσι. Μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως το θέλω και λογαριασμό έχω να δώσω μόνο στην πάρτη μου. Κι αν της δώσω κι αυτηνής, γιατί μου την έσπασε τόσα χρόνια, να αναμασάει τόση συναισθηματική αναπηρία που την νόμιζε για ευφράδεια...
Θα κάνω ότι θέλω και για το λογαριασμό, περάστε από το ταμείο...
4 σχόλια:
Νομίζω πως καταλαβαίνω ακριβώς τι θες να πεις με αυτή τη σύντομη αυτοβιογραφία...
Και γω στα 39....προς τα 40 σκέφτομαι παρεμφερή πράγματα, και είμαι σίγουρος πως είναι πολύυυυς κόσμος εκεί έξω που αναρωτιέται αν το να είναι κάποιος/α πάντα σωστός/ή ή αν θές πολιτισμένος/η απέναντι στην καφρίλα που το σύνολο της κοινωνίας θεωρεί το μοναδικό κανόνα συμπεριφοράς, δηλαδή επιβίωσης-επιδίωξης-επιτυχίας αν θες, σε όλα τα επίπεδα, από αυτό το επαγγελματικό ως το κοινωνικό, το οικογενειακό και εν τέλει το βαθύτερο και αβυσσαλέα χαοτικό -πάντα κατ' εμέ- δηλαδή το προσωπικό επίπεδο....
Δεν ξέρω αν έχω φάει την τούμπα που λές, ή αν επίκειται στο εγγύς μέλλον - δεν ξέρω πως να την αναγνωρίσω καν. Όμως πολύ συχνά αναρωτιέμαι τελικά τι βγήκε από αυτό τον (πολύ ωραία το θέτεις) "μοναστηριακό κώδικα" ζωής, με το να ζω με τις αρχές μου και να πράττω με τις αρχές μου, αποφεύγοντας να "πληρώσω" με το ίδιο νόμισμα αυτούς που με θεωρούσαν δεδομένο, εύκολο στο χειρισμό και άλλα τέτοια παρεμφερή. Ενίοτε, μια οργή βγαίνει προς τα έξω και δεν βρίσκει ούτε τον "τόπο".
Ναί, εν κατακλείδι, το θέμα είναι πως πέρασαν αυτά τα 25 χρόνια που άρχισα να "εννοώ" τον εαυτό μου οδηγώντας τον σε μια ζωή με κανόνες που μόνο εγώ τελικά τήρησα συμπονώντας και "κατανοώντας" τους ανθρώπους, καταπίνοντας τα τερτίπια πολλών ανθρώπων και καταστάσεων έχοντας τελευταία την τάση να γίνω μισάνθρωπος... αφού παλιότερα είχα αποκτήσει τη φήμη του πιο υπομονετικού.
Αλλά πάλι τί σου λέω αγαπητή mistress Hyde; Το κειμενάκι σου με προκάλεσε να εκφρασθώ... Όμως έχω μια επιπλέον ερώτηση, αν στα 20-25 δεν ήταν ο καιρός να προβληματιστούμε και δεν είναι και τώρα, πότε θα είναι τελικά;
...καλά τους έβαλες τους sisters, να μην τους ακούσουμε κιόλας;;;
(Υποψήφιο πελατόνι του ιατρείου ο Ten Thousand Eyes...χμμμ, για περάστε! για περάστε!)
Μου φαίνεται πως πρέπει να μαζευτούμε όλοι να μου πείτε το πρόβλημά σας. Δεν ξέρω αν θα σας το λύσω, αλλά θα συμφωνήσουμε σε πολλά πράγματα!
Προς Mistress: Ξεκόλλα από το RPG και πάρε κάνα τηλέφωνο!
Τι να σου πω, γιατρέ, τις "Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα" που λέει και το τραγούδι.
Τώρα το πήρατε χαμπάρι πως έγινα πελάτης; Έχω πάψει από καιρό να είμαι υποψήφιος... ίσωα και να είμαι και μόνιμος!!!
Άμα κοιτάζει τόσο συχνά η mistress τον μαγικό καθρέφτη της και αυτός της απαντάει;;;
θα ξαναεπισκεφτώ συντομα
Ten Thousand Eyes >
Κι εσείς του club ε; Ε με αυτά που ακούτε, δεν περίμενα και τίποτα άλλο. Δεν ξέρω τι να σας πω : Μπορεί να μην είναι θυμός, μπορεί να είναι απλά κούραση. Η μπορεί να είναι απλά η διακαής επιθυμία να κάνεις κάτι που εξ'ορισμού ξέρεις ότι είναι λάθος, για να διαπιστώσεις αν είναι το ίδιο, με όταν κάνεις κάτι που δεν θεωρείς λάθος και στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι και μάλιστα τραγικό.
Ή ίσως, δεν είναι ότι κατάφεραν να μας κάνουν μισάνθρωπους, αλλά ίδους με τα μούτρα τους. Πιθανώς να είμαστε και ανώριμοι λίγο πριν τα σαράντα έφηβοι που ανακαλύψαμε ξαφνικά τον αποδεκτό κώδικα επιβίωσης που τόσα χρόνια ακολουθούν οι άλλοι, ενώ εμείς κοιμόμασταν όρθιοι, παριστάνοντας τις Ζαν Ντ'Αρκ αυτού του κόσμου χωρίς να έχουμε έστω μια πανοπλία της προκοπής...
Ότι κι αν είναι όμως, σκοπεύω να αποχωρίσω όχι αξιοπρεπώς, αλλά κάνοντας μεγάλο νταβαντούρι. Γιατί γουστάρω. Έτσι απλά.
P.S. Μου αρέσετε όταν γράφετε. Μαθαίνω.
Dr. >
Δεν σε βλέπω στο msn και νόμιζα ότι την έχεις κοπανήσει για μέρη εξωτικά. Το RPG δεν το παρατάω λέμε, έχω καλή παρέα...
Μου αρέσει. Περισσότερες λεπτομέρειες στο τηλέφωνο.
P.S. 1 Άμα μας κάνεις εσύ ομαδική ψυχανάλυση στο τέλος θα πας ο ίδιος για λοβοτομή. Τσκ τσκ μυαλό δεν βάζεις...
P.S. 2 Σου είπα ότι γουστάρω την ατάκα δυο ποστ πιο κάτω περί φάρμας και γκόμενας; Το λέει η καρδούλα σου για αυτό σε αγαπάω.
Δημοσίευση σχολίου