Σελίδες

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 29, 2016

Pete Burns : You spin me round, in black leather

Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν για τη μεγάλη επιτυχία της δεκαετίας του 80 "You Spin Me Round (like a record)".
Μου άρεσε το τραγούδι, δεν θα πω ψέματα.  Και ο Pete μου άρεσε.  Ήμουν πολύ νέα και θεωρούσα ότι είναι πολύ μα πολύ όμορφο και εντυπωσιακό πλάσμα.  Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω, πως γίνεται ένα πλάσμα που διαθέτει τέτοια όμορφα χαρακτηριστικά, αποφασίζει να ανακατασκευάσει τον εαυτό του με τέτοιο τρόπο, που να γίνει εντελώς αγνώριστος, με ένα αισθητικό αποτέλεσμα που ήταν σχεδόν απωθητικό.
Εμένα δεν με απωθούσε το αποτέλεσμα των πολλαπλών επεμβάσεων του Pete.  Σκέφτομαι πως όπως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που κάνουν καθημερινό αγώνα με προϊόντα αισθητικής,  πρόσθετα μαλλιά και όλα τα συναφή, για να γίνουν ελκυστικοί, ο Pete, ίσως επειδή ήταν ήδη εκ φύσεως ελκυστικός, προσπαθούσε για το αντίθετο.

Δεν είμαι σίγουρη, αλλά φαντάζομαι πως άμα είχε κάποιο τρόπο να διαβάσει αυτή τη δημοσίευση θα με έβριζε με τον κομψά ωμό αγγλικό του τρόπο, επειδή δεν αγαπούσε μάλλον τη δουλειά του με τους Nightmares in Wax, αλλά εγώ βρίσκω το παρακάτω κομμάτι εξαιρετικό, ανατρεπτικό, σκοτεινό, αγωνιώδες, επαναστατικό και χαίρομαι που ο Pete τo έγραψε.


Ακούστε το και παρακαλώ να θυμάστε με τρυφερότητα τον Pete που έφυγε από τη ζωή φέτος τον Οκτώβριο.  Εγώ του στέλνω ένα τελευταίο χειροκρότημα για το παραπάνω κομμάτι κι ας με βρίζει φορώντας Vivienne Westwood ρούχα που τόσο λάτρευε.


Now, that's what I call PUNK!!!

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 21, 2016

... because we are nothing, leftovers


Μπαμπά, σαν αύριο πάνε τόσα χρόνια που έφυγες κι ακόμα μου λείπεις.  Έχω κάποιον να με προσέχει.  Είναι σαν κι εσένα.  Μπορεί και καλύτερος.  Ξέρεις όμως... δεν θέλει αυτή η αρρώστια να αφήσει τους αγαπημένους μου μπαμπά.  Δεν κορέστηκε η δίψα της με σένα.  Είναι αδηφάγα.  Άπληστη.  Ύπουλη. Νομίζω ότι προσπαθεί να με εξαϋλώσει.  Είναι φορές που νιώθω αδύναμη σαν κλαδάκι στον άνεμο μπαμπά.  Κι ευτυχώς που αυτός που με προσέχει, είναι γερός σαν βράχος.  Ξέρεις, σαν αυτούς τους βράχους που δεν καταφέρνει ο χρόνος, η αλμύρα, οι βροχές να αλλιώσουν τη μεγαλοπρέπειά του.  Αλλιώς νομίζω ότι θα είχα σπάσει μπαμπά.
Καμιά φορά, αναρωτιέμαι μήπως τον έστειλες εσύ από εκεί πάνω.  Μήπως ήξερες.  Μήπως είδες...
Θα παλέψω όμως μπαμπά.  Στο υπόσχομαι.  Έχω κληρονομήσει τη λεβεντιά σου.  Και ο Α. το ίδιο.  Αφήνουμε την καλοσύνη που μας έμαθες ότι υπάρχει στον κόσμο, την τιμιότητα, το ήθος και τη δύναμη να μας πλημμυρίσει και παλεύουμε μπαμπά.  Και κάνουμε λάθη.  Και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.  Να κλείσουμε μέσα σε ένα ασφαλές κουκούλι, όλα όσα μας έμαθες.  Και να νομίζουμε πως νικάμε...