Ταξιτζήδες με κουβάδες καφέ δίπλα στο κάθισμα και σπαραξικάρδια λαϊκά τραγούδια στο ραδιόφωνο, διχτυωτά καλσόν, κόκκινο κραγιόν, παγάκια που λιώνουν στα ποτήρια αθόρυβα, πατημένες γόπες από τσιγάρα, ψηλοτάκουνα παπούτσια, μπουκάλια μπύρας, ξύλινες χαιρετούρες, ανακατεμένες νότες, αποπνικτικά αρώματα, πλαστικά σάντουιτς στις πέντε το πρωί, άδεια πακέτα από τσιγάρα, κρύα πεζοδρόμια με ανθρώπους-ερείπια ξαπλωμένους πάνω στις ρυπαρές πλάκες τους, έργα τέχνης, μπουρδέλα, άστοχα λόγια, ζευγάρια που ζουν κουτσουρεμένα, κακομοιριασμένα, σχεδόν απελπισμένα τα δικά τους μαύρα φεγγάρια του έρωτα, σφηνάκια με άγνωστο περιεχόμενο, φίλοι, γνωστοί, καφές με σαντιγύ, αποσπασματικός ύπνος, βαμμένα νύχια, απόηχοι από τραγούδια που δεν παίχτηκαν, γρατζουνισμένες φωνητικές χορδές από την κάπνα, ανακουφιστικά ποτήρια παγωμένου νερού και διαλείματα ευεργετικής σιωπής με εικόνες αποτυπωμένες στην κυτταρική σου μνήμη, να περνάνε πίσω από τα βλέφαρα σαν ηλεκτρικά τραινάκια.
Θολωμένη συναίσθηση, κουρασμένη παρατήρηση,
παγωμένη, αποστομωτική διαύγεια.
Κάπως έτσι θα πρέπει να ένιωθε και ο Μπουκόφσκι κάτι τέτοια Δευτεριάτικα πρωινά, ύστερα από ένα τέτοιο τριήμερο…
