Φορούσα ένα άθλιο, σκισμένο μαύρο φούτερ και ταλαιπωρημένες αρβίλες. που δεν είχαν κορδόνια αλλά παραμάνες. Φορούσε ροζ, καλοσιδερωμένο πουκαμισάκι μάρκας και ακριβά πληρωμένο, επιμελώς-look-like-μεταχειρισμένο τζήν. Προερχόταν από αξιοσέβαστη αστική οικογένεια και εγώ περιφρονούσα κάθε είδους μπουρζουαζία. Φαινόταν συγκροτημένη και καλοζωισμένη κι εγώ χύμα, ταλαίπωρο ρεμάλι. Σύχναζα στη Rebound κι εκείνη -στην χειρότερη- στο Επιτόκιο. Κάθε πρωί, μέσα στο αμφιθέατρο της σχολής, βλέπαμε η μια την άλλη και γυρίζαν τα άντερά μας ανάποδα. Έτσι και αποφασίζαμε να πλακωθούμε στις μπουνιές, θα με έστελνε στο ΚΑΤ με βαριά κατάγματα και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Την πλησίασα ένα πρωί με τον καφέ στο χέρι -για να μπορώ στην ανάγκη να της τον πετάξω στη μούρη- σήκωσα το κεφάλι μου για να την κοιτάξω κατάφατσα, (ήταν και δύο μέτρα η αφιλότιμη) και της είπα : "Το ξέρω ότι δεν με γουστάρεις." "Ναι, ούτε κι εσύ γουστάρεις εμένα." μου απάντησε.
Τουλάχιστον συμφωνούσαμε σε κάτι.
Μάλλον ήταν τα καθάρια πράσινα μάτια της. Δεν είχαν ίχνος δόλου μέσα τους. Μου άρεσε αυτή η ειλκρίνεια. Την βρήκα καθησυχαστική.
Έγινε η Θέλμα μου κι εγώ η Λουίζ της. Σε όλα τα σημαντικά πράγματα της ζωής μου ήταν δίπλα μου, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν, βρισκόταν πάντα εκεί με κάποιο τρόπο. Χτυπήσαμε μαζί το πρώτο μας τατουάζ. Άμα μου έλεγαν πως με αυτό το καλοβαλμένο νεαρό κορίτσι θα έτρεχα παρέα στα tattoo στούντιο και θα τρυπιόμασταν με βελόνες, θα έβαζα τα γέλια.
Φέτος κλείσαμε 20 χρόνια με κάτι διακοπές λόγω εκρηκτικών ταπεραμέντων, αλλά έχουμε το ακαταλόγιστο πιστεύω...
Είμαι περήφανη για τη γυναίκα που έχει γίνει μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια.
Την πλησίασα ένα πρωί με τον καφέ στο χέρι -για να μπορώ στην ανάγκη να της τον πετάξω στη μούρη- σήκωσα το κεφάλι μου για να την κοιτάξω κατάφατσα, (ήταν και δύο μέτρα η αφιλότιμη) και της είπα : "Το ξέρω ότι δεν με γουστάρεις." "Ναι, ούτε κι εσύ γουστάρεις εμένα." μου απάντησε.
Τουλάχιστον συμφωνούσαμε σε κάτι.
Μάλλον ήταν τα καθάρια πράσινα μάτια της. Δεν είχαν ίχνος δόλου μέσα τους. Μου άρεσε αυτή η ειλκρίνεια. Την βρήκα καθησυχαστική.
Έγινε η Θέλμα μου κι εγώ η Λουίζ της. Σε όλα τα σημαντικά πράγματα της ζωής μου ήταν δίπλα μου, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν, βρισκόταν πάντα εκεί με κάποιο τρόπο. Χτυπήσαμε μαζί το πρώτο μας τατουάζ. Άμα μου έλεγαν πως με αυτό το καλοβαλμένο νεαρό κορίτσι θα έτρεχα παρέα στα tattoo στούντιο και θα τρυπιόμασταν με βελόνες, θα έβαζα τα γέλια.
Φέτος κλείσαμε 20 χρόνια με κάτι διακοπές λόγω εκρηκτικών ταπεραμέντων, αλλά έχουμε το ακαταλόγιστο πιστεύω...
Είμαι περήφανη για τη γυναίκα που έχει γίνει μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια.
