Σελίδες

Παρασκευή, Ιανουαρίου 29, 2010

Oblivion


... Η συνάντησή μας ήταν εντελώς τυχαία. Όπως τυχαία συνάντησα κι εκείνον πριν πάρα πολύ καιρό. Θα μπορούσαμε να μην είχαμε συναντηθεί. Δεν έγινε έτσι όμως, έγινε αλλιώς. Και αυτή η σημερινή τυχαία συνάντηση με αυτή την εικόνα, τον έφερε ξανά στο μυαλό μου, γιατί για πολύ καιρό, τότε, κάπως έτσι τον σκεφτόμουν. Και χάρηκα που τα γεγονότα με διέψευσαν και μπορώ να τον θυμάμαι ξανά έτσι.

Βάζω μουσική στο στερεοφωνικό -δεν μου αρέσει να ακούω μουσική από τον υπολογιστή- και διώχνω την κούραση της ημέρας με ένα ζεστό αρωματικό καφέ και ένα στριφτό τσιγάρο, έτσι όπως μου τα έστριβε κι εκείνος με χαρτάκι από γλυκόριζα. Περνάω μπροστά από τη σπάθα που μου χάρισε για να κάτσω στον καναπέ. Στέκεται εκεί σιωπηλή και περήφανη. Δικιά μου. Την κοιτάζω έτσι όπως την έχω καλογυαλίσει να αστράφτει λαμπερή στο ημίφως του αμπαζούρ και χαμογελάω καθώς ανακατεύω τον γλυκόπιοτο καφέ με το άρωμα της γλυκόριζας στο στόμα μου. Το παρελθόν είναι τρυφερό και αγαπημένο επιτέλους.