Σελίδες

Σάββατο, Δεκεμβρίου 18, 2010

IKON Flowers For The Gathering


ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ PLAYER ΤΩΡΑ!




Πριν από 16 χρόνια είχα την τιμή να γνωρίσω ένα άτομο, το οποίο θα άλλαζε τα μουσικά μου ακούσματα -με την έννοια ότι θα πρόσθετε μερικά νέα στα ήδη υπάρχοντα- και θα με έκανε να αγαπήσω μερικά είδη μουσικής που ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα λάτρευα. Ίσα ίσα, στο άκουσμα και μόνο μερικών δευτερολέπτων αυτών των εξωπραγματικών για μένα (τότε) μουσικών «παραμυθιών», έβγαζα καντήλες και καταριόμουν την απέναντι 50χρονη λιγδιάρα γειτόνισσα, η οποία μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο με δάντη και Βανδή στη διαπασών!

Πριν από 2 (και κάτι) χρόνια είχα την τιμή να γνωρίσω ένα άτομο, το οποίο θα έβαζε την τελευταία πινελιά στο «μουσικό καμβά» μου, με νότες που στην αρχή φάνηκαν οικείες, λόγω του γεγονότος πως μεγάλωσα σε μια δεκαετία όπου η ηλεκτρονική μουσική ήταν σε πλήρη οργασμό και τα πάντα έφτασαν να κατηγοριοποιούνται σε περισσότερα από ένα είδος μουσικής, με αποτέλεσμα να επικρατεί πανικός και να πέφτει ξυλίκι αν το τραγούδι των ΤΑΔΕ ήταν gothic ή darkwave, electro ή acid και δε συμμαζεύεται!

Πριν από κάτι ώρες ξέθαψα μερικές κασσέτες, τις οποίες ηχογράφησε το πρώτο πρόσωπο και με συντρόφευαν σε στιγμές που είχα τις μαύρες μου. Ακριβώς την ίδια στιγμή το δεύτερο πρόσωπο μου έστειλε ένα τραγούδι που είχα να ακούσω τουλάχιστον 10 χρόνια, έχοντας φτάσει σε σημείο να ψιλοθυμάμαι τη μουσική και να ξεχνάω τους στίχους.

Το In Trust I Return, αφιερώνεται και στα δύο αυτά πρόσωπα. Στο πρώτο, για όσα μου χάρισε στο παρελθόν. Στο δεύτερο, για όσα συνεχίζει να μου χαρίζει. Για το μέλλον; Αυτό είναι κάτι το οποίο δε με ανησυχεί, γιατί -όπως λένε οι Ikon στο ομώνυμο τραγούδι-
Beyond this earth there lies a hand.





@ Mistress Hyde: Review δεν ήθελες μωρή; ΠΑΡΤΟ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ!

The Game - Walk Away


Memorabilia

Σε αυτή τη maxi μιξαρισμένη εκτέλεση ακούω τη χορωδιακή εισαγωγή με το πιανάκι και λέω από μέσα μου "Ώπα παιδιά, πάμε να βάλουμε τα λαμέ και να πάμε στη ντίσκο να πεθάνουμε από γλυκαναλατίαση...!" Μέχρι που σκάει μύτη το μπάσο και ο τρελός πιανίστας σολάρει σαλταρισμένος... Όταν αρχίζουν να βαράνε και τα ντραμς, αρχίζω να οσμίζομαι το άρωμα -σήμα κατατεθέν- της αυτο- κατεστραμμένης δεκαετίας...
Η γνωστή παρελθοντολολαγνεία με κατακλίζει (ναι ρε! Γουστάρω και μ'αρέσει!), όταν ακούω τα αμιγώς New Wave φωνητικά και το ηθικό μου (μπορεί και το ανήθικο) αναπτερώνεται με τις χαρούμενες κιθάρες. (Παίζει και ξυλόφωνο ή μου φαίνεται;).
Ελαφρώς δραματοποιημένη, ευκολόπεπτη ποπ να την πω; Δεν έχει σημασία θαρρώ. Είναι απλώς ένα από τα κομμάτια που σου θυμίζει την πενταήμερη και τις ταινίες με τον Andrew Mccarthy.
Είναι το κομμάτι που ύστερα από μια εικοσαετία και βάλε, το παίζεις ένα Σαββατιάτικο πρωινό και βάζεις ηλεκτρική σκούπα να καθαρίσεις το σπίτι, χορεύοντας ταυτόχρονα, ενώ οι γείτονες από δίπλα, κοπανάνε τα ντουβάρια για να κάνεις ησυχία...