Σελίδες

Τρίτη, Οκτωβρίου 12, 2010

Tilbury on Cloves & Killing Joke 8/10/2010


Μου αρέσουν οι Tilbury on Cloves. Είναι ατμοσφαιρικοί και τα φωνητικά θυμίζουν Robert Smith. Τους είχα ξαναδεί live στο Μικρό Μουσικό Θέατρο και είχα πάει αμέσως να αγοράσω το πρώτο τους cd. Χάρηκα που τους είδα ξανά.

Λίγο πριν βγουν στη σκηνή οι Killing Joke, το άκουσα. Κάθε φορά που το ακούω ανατριχιάζω. Έρχεται στο νου μου η μυστηριακή, ντυμένη στα κόκκινα αίθουσα. Κράτησα νοερή σημείωση να κατεβάσω επιτέλους το Masked Ball. Απορώ με την Jocelyn Pook. Ψέμματα. Δεν απορώ. Τη θαυμάζω. Το ίδιο είχα ακούσει λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία των Mission το 2005 στο Club 22.

Όταν εμφανίστηκαν οι Killing Joke, 30 χρόνια χώρεσαν μέσα σε 105 λεπτά, ασταμάτητης μουσικής. Δεν ήταν γλέντι. Ήταν πολιτική και κοινωνική τοποθέτηση. Ο Coleman φορούσε μια μαύρη φόρμα εργασίας και έκανε κωλοδάχτυλο στα ολοστρόγγυλα πενήντα του χρόνια. Νευρώδης, υπερκινητικός και άκρως θεατρικός, αποζημίωνε για όλα αυτά τα χρόνια της αναμονής που δεν ήταν μάταια.
Δεν μπορούσες παρά να νιώσεις δέος.


P.S. : Thanks once again Digger...