4

Δύο άντρες και μια γυναίκα, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται ξημερώματα σε ένα μπαρ -στη Μόσχα ίσως; - και πιάνουν την κουβέντα. Από τη συζήτησή τους μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη ζωή τους. Κανένας όμως δεν λέει την αλήθεια...

Το επεξεργάστηκα στο κεφάλι μου πολλές μέρες, προσπαθώντας να ερμηνεύσω την αλληγορία που αχνοφέγγει ανάμεσα στην κρεαταγορά, τα ιδιαίτερα γραφεία του Προέδρου, τα πρωτοποριακά μηχανήματα κλιματισμού από την Ιαπωνία και την κλωνοποίηση. Συμπέρασμα ικανοποιητικό δεν κατάφερα να βγάλω, μια και η σκληρή Ρώσικη πραγματικότητα που περιγράφεται στο δεύτερο μέρος, όταν αλλάζουν τα πλάνα, είναι απλώς πνιγμένη στο αλκοόλ, ασύνδετα τοποθετημένη σε ένα καμβά με ακανόνιστο σχήμα. Μου φάνηκε φορές, φορές, σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια μεταμοντερνισμού, μιας πραγματικότητας που πιθανώς να ήταν ακόμα πιο σοκαριστική εάν περιγραφόταν ευθέως.

Από την άλλη, δεν μπόρεσα να παραγνωρίσω το γεγονός ότι ο Ilya Khrzhanovsky έχει όμορφες γωνίες χειρισμού της κάμερας. Και είναι έξυπνο τελικά το εφεύρημα το να σε κάνει να σκέφτεσαι την ταινία για μέρες προσπαθώντας να την αποκωδικοποιήσεις. Ο αριθμός 4 εμφανίζεται παντού, χωρίς όμως να υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για την ερμηνεία της παρουσίας του. Αυτό που σκέφτηκα ήταν " Γιατί 4 και όχι 5;" αλλά ίσως κάποιος Ρώσος να μπορούσε να το ερμηνεύσει καλύτερα αυτό. Αυτό που νομίζω είναι το πιο χαρακτηριστικό και ίσως τολμώ να πω αριστουργηματικό, είναι η εισαγωγή που βλέπετε παρακάτω. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον τελευταίο καιρό έχω αιστανθεί σαν τα σκυλιά αυτής της σκηνής κάτω από τα ανελέητα κομπρεσέρ του Ελληνικού Κράτους...