Σελίδες

Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010

Chances

Τον τελευταίο καιρό, καθώς έτρεχα αναμαλλιασμένη, αγουροξυπνημένη, με τα ακουστικά στα αυτιά, ένα ποτήρι με παγάκια στο ένα χέρι και ένα κουβά καφέ στο άλλο μαζί με ένα ακάπνιστο τσιγάρο, τον έβλεπα στην είσοδο του κτιρίου κάθε πρωί, να κρατάει μια κούπα καφέ και να καπνίζει. Οι νέες απαγορεύσεις περί καπνίσματος, έβγαλαν όλους τους καπνιστές στο δρόμο. Κάθε φορά με κοίταζε περίεργα, αλλά δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία, μια και το πρωί δεν βλέπω μπροστά μου, αν δεν έχω πιεί καφέ είμαι επικίνδυνη για πάσης φύσεως συναναστροφή, έστω και οπτική και πέρα από όλα τα άλλα, το πρωί πάντα τρέχω . Για να προλάβω.

Κάποια μέρα, το βλέμμα του ήταν περισσότερο έντονο και επίμονο από το επιτρεπτό, οπότε αναγκάστηκα να τον προσέξω. Μικροκαμωμένος. Μελαχροινός. Κρατούσε την κούπα του καφέ και το τσιγάρο με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Κρύωνε και φαινόταν. Με μουσάκι. Κανονικά, το σύνηθες με μένα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να ανταποδώσω με βλέμμα άγριο και αυστηρό, πράγμα που έκανα εις μάτην όμως, διότι παρέμεινε αξιοθαύμαστα ατάραχος. Εντυπωσιάστηκα. Και αναγκαστικά, πρόσεξα τα μάτια. Πολύ περίεργα μάτια. Δεν ήταν το χρώμα τους κάτι το εντυπωσιακό, αλλά το βλέμμα ήταν καθαρό. Ίσιο. Μου θύμισαν έντονα κάποιον. Ταράχτηκα.

Την επόμενη μέρα και αφού έχει επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό, σκέφτηκα πως απλά παρατηρεί το εξωφρενικό θέαμα που παρουσιάζω κάθε πρωί, με τη μαλλούρα να πετάει προς όλες τις κατευθύνσεις και να μπλέκεται στα λουριά της τσάντας μου, τους καφέδες και τα παγάκια μέσα στο καταχείμωνο, τις ψηλές μπότες με τα σχοινιά και τα κορδόνια και τα κατάμαυρα ρούχα. Δημιουργεί μια αντίθεση, είναι η αλήθεια, μέσα σε τόση γραβάτα όλο αυτό. Άρχισα να το διασκεδάζω. Όχι με κακή πρόθεση. Αυτή η επαναλαμβανόμενη πρωινή συνάντηση, έμοιαζε κάπως με ραντεβού.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο, μας ανακοίνωσαν πως τα γραφεία μας θα μεταφερθούν. Πολύ μακριά. Έβαλα τα γέλια μέσα μου. Μετά από 17 χρόνια στον ίδιο εργασιακό χώρο, διανύοντας την ίδια απόσταση καθημερινά, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, έπρεπε ακριβώς αυτή τη χρονική στιγμή να μετακομίσουμε. Μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και μεταφερθήκαμε σε νέα χλιδάτα γραφεία όπου μας επέβαλαν και dress code -μάϊ ας- τον οποίο ουδόλως ακολουθώ -τα 532 σκουλαρίκια μου παρέμειναν περήφανα στα αυτιά μου, ευχαριστώ πολύ- και τρώμε και γεύμα σε τραπεζαρία καθημερινώς. Και βγαίνουμε κι εμείς τώρα έξω να καπνίσουμε. Περιττό να περιγράψω τα μπινελίκια που έριξα βέβαια. Αποχαιρέτησα πάντως νοερά τον μελαχροινό καπνιστή και ήμουν σίγουρη πως δεν θα τον ξαναδώ ποτέ πια.

Σήμερα μέσα στο λεωφορείο και ενώ έβρεχε έξω λάσπη, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα. Εγώ καθόμουν κρυμμένη στη φυσαρμόνικα (παίρνω το διπλό λεωφορείο). Χωρίς να με δει ήρθε και έκατσε μπροστά μου. Καθώς γύρισε το κεφάλι του κάποια στιγμή με είδε και με αναγνώρισε.
Δεν χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο, ενώ θα μπορούσαμε. Δεν είπαμε καλημέρα ο ένας στον άλλο, ενώ θα μπορούσαμε. Απλά κοιταχτήκαμε και ο καθένας κατέβηκε όταν ήρθε η ώρα του στη στάση του. Στα αυτιά μου έπαιζε αυτό και το βρήκα πολύ ταιριαστό :



Τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.


14 σχόλια:

mermyblue είπε...

ω, να μην είσαι σίγουρη αγαπημένη μου φίλη...την τελευταία λέξη την έχει πάντα η ζωή.

σε φιλώ
θα σε πάρω να τα πούμε αν δεν καταφέρουμε να βρεθούμε
(και η φωτογραφία τέλεια)

Spy είπε...

Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που ΔΕΝ έκανες!

(αλλά εγώ θα σας τα μάθω τώρα αυτά;)

Αστρο - Συμμορίτες είπε...

Καλημέρα σου.
Μην είσαι σίγουρη πως δεν θα τον ξαναδείς.
Στους συμπαντικούς νόμους κάτι τέτοιες συναντήσεις συμβαίνουν αργά και μεθοδικά για κάποιους λόγους.
ΟΜΩΣ, αν δεν τον ξανασυναντήσεις κάτσε σκέψου τι ήταν αυτό που αποκόμισες από αυτές τις συναντήσεις.
Κάτι υπάρχει που πρέπει να δεις εσύ και ας μην ξαναδείς αυτόν.
Τα φιλιά μας και Crowley έχουμε μπόλικο στο μπλογκ.

Εύα είπε...

συμφωνω με τη μερμυ ;-)
μπορει να το αποφευγεις μετα βδελυγμιας....δε θα σε ρωτησει ομως.
θα κανει το δικο του και θα σου σκασει στη μουρη...χαλαρωσε...το ΞΑΝΑεπαθα αλλωστε κι εγω,χαχαχα!

Mistress Hyde είπε...

mermyblue >
Ναι η ρουφιάνα, αλλά με τον τελευταίο μονόλογο που έκανε με γάμησε κανονικά. Μήπως να βγάλει το σκασμό γιατί μου έχει γαμήσει τα πρέκια κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της;

Αναμένω γιατί μου έλειψες!


Spy >
Πολύ σωστός κύριε Spy. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Θα πάω να τον βρω εκεί που καπνίζει κάθε πρωί, θα πάρω το τηλέφωνό του και θα σας το δώσω να του το πείτε.

Mistress Hyde είπε...

Συμμορία >

Ρε μάγκες, ξέρετε κάτι που δεν ξέρω; Για πείτε ρε σεις μπας και αναπτερωθεί το ηθικό μου. Και το ανήθικό μου τώρα που το σκέφτομαι, κι αυτό χρειάζεται ένα ρεκτιφιέ...
Τα φιλιά μου σε όλους!


Εύα >
Πάλι στη μούρη θα μου σκάσει; Δεν μου φτάνουν τα τελευταία που μου έσκασαν; Ενίσταμαι!

mermyblue είπε...

το γράφω κ εδώ
στείλε μου μήνυμα γιατί το κινητό μου νέταρε κ σβήστηκαν όλες οι καταχωρήσεις. σμουτς

Mistress Hyde είπε...

Καλά που μου το είπες. Θα σε πάρω τηλ. καλό μου.
Φιλάκια πολλά!

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

Κάτι τέτοιες μαλακίες κάνεις κ μετά με ζαλίζεις στο τηλέφωνο πως δεν έκανες εκείνο, δεν έκανες το άλλο..ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΩ ΤΩΡΑ ΝΑ ΣΤΟΝ ΦΕΡΩ, ΜΟΥ ΛΕΣ?

Coffeemug είπε...

Με κάνεις και σκέφτομαι...Πώς κολάμε μερικές φορές σε κάτι τόσο απλό όσο μια καλημέρα; Πώς γίνεται; Οχι ότι θα έκανα κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανες εσύ. Το θέμα είναι το γιατί.

Dreamy Cloud είπε...

Και πριν έλεγες πως δεν θα τον ξαναδείς αλλά τον είδες ποτέ μην λες ποτέ λοιπόν!! Και αμα γίνει μια καλημέρα δεν βλάπτει :) Και καλά τώωρα βρήκαν κ αυτοί να σας αλλάξουν γραφεία;! Φιλάκια πολλά!!!!

Αστρο - Συμμορίτες είπε...

Ατίθασο πνεύμα, ημέρωσε τις σκέψεις σου και σκέψου πως δεν είναι τυχαίο εφόσον σε απασχόλησε μέσα σου.
Τι μπορεί πιθανά να αλλάξει σε σένα μέσω αυτής της παρουσίας στη ζωή σου?
Δεν έχει σημασία ο τρόπος. Ψάξε για το νόημα. Αυτό έχει σημασία.
Που ξέρεις, αν ετοιμαστείς μπορεί να τον ξαναδείς στο επόμενο βήμα.
Σαν αίνιγμα..

Mistress Hyde είπε...

Gi Gaga Kouni Beli >
Τι σκατά φίλος είσαι; Να βρεις τρόπο! :-)

Coffeemug >
Νομίζω πως κολάμε σε κάτι τέτοια γιατί είμαστε πολύ επιφυλακτικοί οι άνθωποι πλέον. Αν πεις στο ξεκάρφωτο καλημέρα σε κάποιον μέσα στο λεωφορείο, μπορεί να σκεφτεί πως είσαι για το Δαφνί. Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις. Την ανάγκη μας για κοινωνικότητα, την καλύπτει πλέον το msn και το facebook και όλα τα συναφή.

Mistress Hyde είπε...

Dreamy Cloud >
Μου αρέσει ο αισιόδοξος τρόπος σκέψης σου Συννεφούλα. Φιλάκια πολλά κι από μένα. Μας έλειψες!

Συμμορία >
Τα γουστάρω κάτι τέτοια. Για να πω την αλήθεια το έψαξα. Ξέρω γιατί έσκασε έτσι αυτό το σκηνικό τώρα. Είναι όπως με την αγαπημένη μου mermyblue. Για την αποκατάσταση της τάξης και της ισορροπίας, αφού μέτρησα απώλεια -για δεύτερη φορά- ενός φίλου που ουδόλως φίλος ήταν, απέκτησα μια νέα φίλη για να μπαλατζάρει η ζυγαριά. Έτσι πάει.... Σας ευχαριστώ. Μου άρεσε αυτό που γράψατε.