Post It

"Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Αντρέα στη ζωή μου, τους υπόλοιπους τους έχω γραμμένους στ'αρχίδια μου."

Είναι κανας μήνας που θέλω να το γράψω αυτό, κι όλο ξεχνιέμαι...

The Wild Ones

- "Τα σημερινά παιδιά δεν στρώνουν πετσετάκια!"
- "Για να μην ξεσκονίζουν, πλένουν και σιδερώνουν το κάνουν..."
(Παδιά, τα πετσετάκια δεν πάνε με τη μίνιμαλ επίπλωση!)

Περιμένω 15η στην ουρά για να με δει γιατρός του ΙΚΑ. Μια εβδομάδα άρρωστη το παλεύω χωρίς φάρμακα γιατί σε δέκα μέρες έχω αιμοδοσία και δεν πρέπει να έχω πιεί χάπια. Σήμερα δεν άντεξα. Έχω εξαντληθεί. Σέρνομαι, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου και το πιο πιθανό είναι στα χάλια που είμαι, τόσο αδύναμη, να μην μου πάρουν αίμα τελικά. Οπότε περιμένω στην αυλή μιας μονοκατοικίας που χτίστηκε γύρω στο 1950, τον αξιότιμο Ιατρό -που μας έστησε 1 ώρα- παρέα με ένα σωρό χαριτωμένα γεροντάκια που καθώς περιμένουν έχουν πιάσει ψιλοκουβέντα. Η αυλή είναι σαν ζούγκλα από τη βλάστηση και γεμάτη κουνούπια. Μέρα μεσημέρι και μου έχει επιτεθεί ήδη ένα ολόκληρο σμήνος. Τα γερόντια δεν τα τσιμπάνε. Δεν ξέρω γιατί.

- "Έβγαλα τα μάτια μου μια ζωή να πλέκω και τελικά, ο γιός μου με πληροφόρησε πως δεν τα θέλει τα πετσετάκια!"
- "Έτσι είναι οι νέες νοικοκυρές! Βαριούνται να κάνουν δουλειές και τα πετσετάκια είναι μπελάς!"
Σκοτώνω ένα κουνούπι που έχει κάνει έφοδο στο μπράτσο μου.
(Παιδιά τα πετσετάκια δεν είναι πια της μόδας...)
- "Ο γιός μου δεν είναι νοικοκυρά!"
(Καλά τη σήμερον ημέρα μην παίρνεις και όρκο...)
- "Ε καλά! Αλλά οι νέες νοικοκυρές δεν το θέλουν το ωραίο..."
- "Τα πετσετάκια του γιατρού πάντως από μέσα τα κλέψανε. Τώρα έχει βάλει πλαστικά."
(Παναγία μου μεγαλόχαρη θα κάνω εμετό!)
- "Ε καλά είναι και τα πλαστικά!"
(Τα ακουστικά μου ρε γαμώτο τα έφερα ή τα ξέχασα στο σπίτι;)
- "Και τα πλαστικά θα τα κλέψουνε!"
(Μα τον Άγιο Νεκτάριο... Υπάρχει κάποιος που να θέλει να κλέψει πλαστικά πετσετάκια;)
- "Και τι να τα κάνουν τα πλαστικά πετσετάκια;"
(Άει γειά σου!)
- "Ξέρω γω; Πάντως ο γιατρός έβαλε κάμερα και τώρα μας καταγράφει!"

Κοιτάζουν όλοι επάνω. Κοιτάζω κι εγώ το κουτί του συναγερμού που καθόλου δεν μοιάζει με κάμερα και σκοτώνω άλλο ένα κουνούπι. Μέχρι να φύγω από δω, δεν θα μου έχει μείνει αίμα για την αιμοδοσία.

- " Και τι; Η κάμερα γράφει ότι λέμε;"
- "Αμέ!"
(Ευτυχώς όχι!)

Ψάχνω για ένα χαρτομάνδηλο μέσα στην τσάντα μου για να φυσήξω τη μύτη μου και βλέπω το μαύρο στυλό μου. Χαμογελάω αδύναμα, ανάβω ένα τσιγάρο (κάπου άκουσα ότι ο καπνός διώχνει και τα κουνούπια), πνίγομαι στο βήχα και απλώνω ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτί που έχω στην τσάντα μου. Σταματούν να κοιτάζουν την "κάμερα"΄και στρέφονται όλοι προς το μέρος μου. Με κοιτάζουν καθώς ξεκινάω να γράφω τις πρώτες γραμμές, λες και έχω βγει από το ίδρυμα. Με τόσο πυρετό φοβήθηκα πως θα ξεχάσω τις ατάκες. Κακώς καλώ γιατρό στο σπίτι όταν αρρωσταίνω. Χάνω πολύ μεγάλα γλέντια...

Just Murder

Ο έρωτας είναι η τελευταία επαναστατική πράξη που έχει απομείνει στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Κι ο έρωτάς μου τόσα χρόνια για τη "φυλή" ήταν μια επαναστατική πράξη διαπιστώνω. Κι όπως όλες οι επαναστάσεις, έφτασε σε ένα ανέλπιδο τέλμα. Για χρόνια, βλέπεις τη σκουριά της ανθρώπινης βλακείας να διαβρώνει το ιδεατά ιδανικό αλλά το παλεύεις όσο το αντέχεις. Μέχρι που φτάνεις σε ένα σημείο που δεν θες να συμμετέχεις πια σε όλο αυτό, ούτε καν ως παρατηρητής γιατί η πίστη στο διαφορετικό που σε κρατούσε τόσα χρόνια, έχει κλονιστεί. Αυτό μπορεί να λέγεται και διαύγεια. Να βλέπεις δηλαδή το προφανές, που ήταν τόσο καιρό μπροστά στα μούτρα σου. Γίνεσαι ένας "Λύκος της Στέπας" και είναι νομίζω, η πιο σοφή απόφαση που μπορείς να πάρεις... Άλλωστε ξέρεις πως καμία μα καμία επανάσταση δεν είναι αναίμακτη.

Pic

Murder in the graveyard

Όταν είδα το αυτοκίνητό μου βανδαλισμένο, γαμημένο για την ακρίβεια, με τα καθίσματα ξεβιδωμένα, τα φανάρια να λείπουν και στη θέση του λεβιέ ταχυτήτων να μην υπάρχει τίποτα απολύτως, δεν ήμουν καθόλου μακριά από το να διαπράξω ειδεχθή φόνο. Ούτε καν στο νεκροταφείο, αλλά μέσα στη μέση του δρόμου. Η αστυνομία ήρθε, είδε, και απήλθε μεγαλοπρεπώς. Ο Αντρέας παρέμενε σιωπηλός. Ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί άνθρωποι που ξέρουν πότε να το βουλώνουν γιατί μερικοί άλλοι...
Μετά την τσαντίλα, με έπιασε το μαλακισμένο πείσμα που με πιάνει συνήθως και έπραξα τα δέοντα παρέα με τον Αντρέα που με έτρεχε υπομονετικά από δω κι από κει Πασχαλιάτικα και τελικά το αυτοκίνητο έγινε του κουτιού. Ευτυχώς υπάρχουν επίσης άνθρωποι που με εκτιμούν πάρα πολύ στη γειτονιά που μένω -περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι από πιτσιρίκα ήμουν εξωφρενική- και μου το σενιάρισαν, το φρόντισαν με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος και μου το έδωσαν χτες λαμπερό και όμορφο σαν καινούργιο.

Εν τω μεταξύ όμως, είχα μάθει τα νέα για τον άλλο φόνο. Αυτόν που είχε ως κίνητρο κάτι λιγότερης αξίας από ένα αυτοκίνητο. Σκέφτηκα πως όταν το παιδάκι που γεννήθηκε το ίδιο βράδυ που σκότωσαν τον μπαμπά του, θα έχει, όταν μεγαλώσει με το καλό, γεννέθλια, θα θυμάται πάντα τον νεκρό πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ και που τον σκότωσαν μέσα στη μέση του δρόμου σαν σκυλί για μία ψωροκάμερα...

Δεν μιλάω τόσο καιρό. Αποφεύγω να κάνω βαρύγδουπες κοινωνιολογικοπολιτικές αναλύσεις. Δεν μου αρέσουν. Άσε που υπάρχουν τόσοι πολλοί για να το κάνουν αυτό, που εγώ περισσεύω νομίζω...

Τώρα όμως θα πω απλά πως είμαστε γελοίοι. Σαν κράτος, σαν χώρα, σαν άνθρωποι. Γιατί φταίμε κι εμείς. Τους καραγκιόζηδες που μας κυβερνούν και κυβερνούσαν τη χώρα τόσα χρόνια και τελικά την έκαναν πουτάνα, εμείς τους ψηφίσαμε.

Δεν μπορύμε να ζούμε σε μια χώρα όπου θα φοβόμαστε να κατέβουμε να πάρουμε τσιγάρα από το περίπτερο. Είναι ανεπίτρεπτο και τα παιδιά μας δεν μπορούν να μεγαλώσουν έτσι. Οι βανδαλισμοί και οι φόνοι και οι κλεψιές, θα ενταθούν γιατί η χώρα και το κράτος καταρρέουν.

Είμαστε γελοίοι σας λέω!

Stella Lugosi's Dead

[photo]

Κάπως έτσι θα προτιμούσε να είναι η κατάληξή της. «Ξαπλωμένη» στο αγαπημένο της αυτοκίνητο, που με τόσο κόπο κράτησε «στη ζωή». Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται», λένε οι δικοί μας... κι αν κάτσεις κι αναλογιστείς πώς μπήκε η πρωτομηνιά, θα καταλάβεις για ποιο λόγο ο υπόλοιπος μήνας πήγε κατά διαόλου! Τι να πρωτοπιάσεις! Αρχικά τα νέα ήρθαν από το χώρο εργασίας της. «Θα σας κόψουμε λίγο από το μισθό σας», ανακοινώθηκε. Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει «θα σας κόψουμε λίγο από τον κώλο σας (γιατί όσους είχαμε ως τώρα τους γαμήσαμε και ξεμείναμε από stock)». Μοιρολάτρης δεν είναι... Τη μιζέρια τη σιχαίνεται τόσο στους ανθρώπους όσο και στην ίδια, οπότε το προσπερνάμε... Τσιγγούνα δεν είναι, αν κάτσεις και σκεφτείς πως προτιμά να μείνει «ατσίγαρη» για βδομάδες προκειμένου να πεταχτεί μέχρι το κοντινότερο δισκοπωλείο (στην Ευρώπη!) για να τσιμπήσει αυτό το σπάνιο βινύλιο (πάνω στο οποίο θα τοποθετηθεί ένα εργόχειρο της προγιαγιάς της και αργότερα πάνω σε αυτό μια στοίβα από κρεμάστρες και ρούχα που δεν χωράνε στην ντουλάπα της!)... Αλλά το παλεύει μόνη της...

Και πάνω στην καθημερινή της πάλη, έρχεται αυτή η διαολεμένη στιγμή που μας πιάνει μερικές φορές, η οποία μας θέλει να γινόμαστε τόσο -μα τόσο!- πρηξαρχήδες σε άτομα που βλέπουμε ότι συνεχίζουν να σου λένε μια «Καλημέρα» με χαμόγελο, άσχετα αν την ίδια ώρα το μυαλό τους είτε καταστρώνει δολοφονικά σχέδια για εσένα και τους άλλους μαλάκες του πλανήτη είτε επεξεργάζεται το υπόλοιπο της λειτουργίας του. Όταν ο Θεός μας έδωσε τη «λογική», φυσικά αστειευόταν. Σου λέει «τόσα καλά του έδωσα του παλιομαλάκα, ας του δώσω και μια "λογική", αχρείαστη να' ναι, έτσι κι αλλιώς δε θα ξέρει να τη χρησιμοποιήσει!»

Και το τελικό κεραμίδι το τρώει στο κεφάλι της πάνω που ετοιμαζόταν να νιώσει μερικές από αυτές τις σπάνιες στιγμές χαλάρωσης, όπου κάθεται και παίζει με τις ώρες YoVille στο Facebook, τηλεφωνά και πιάνει την πάρλα με τον οποιοδήποτε, θάβοντας ΕΠΙΣΗΣ τον οποιοδήποτε (σε λογικές τιμές πάντα!) και οργανώνοντας το πρόγραμμά της βάσει των ελάχιστων ημερών άδειας που κατάφερε και τσέπωσε. Και το ίδιο βράδυ ο κόπος της, που λέγαμε πιο πάνω, πάει στράφι! Τώρα που θα ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να καρπωθεί τις προσπάθειες που έκανε για να «κρατήσει στη ζωή» το -αναγκαίο πλέον- όχημά της, τώρα βρίσκεται μπροστά από τα χτυπήματα που αυτό δέχτηκε μέσα σε ένα βράδυ. Αν αυτό ήταν ζωντανός οργανισμός, θα καταλάβαινες για ποιο λόγο εκείνη ήταν σαν κινούμενο μνημόσυνο, ήδη 3 μέρες πριν το Πάσχα! Θα καταλάβαινες πώς μερικές φορές ο άνθρωπος δένεται με τα άψυχα αντικείμενα, για το λόγο ότι η σκέψη του ήταν καθημερινά σε αυτά.

«Δεν μπορείτε να κάνετε και κάτι» ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε από το στόμα του αστυνομικού στις 2:30 τα ξημερώματα κι ένιωσε όπως τότε που άκουσε κάτι παρόμοιο για ένα συγγενικό της πρόσωπο...

Κι όμως την επόμενη μέρα, όταν αρχίσαμε το τρέξιμο μετ' εμποδίων και πήγαμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο για τα απαραίτητα συμμαζέματα, έβλεπες στα μάτια της μια αισιοδοξία καθώς από τα χείλη της έβγαινε συνεχώς η φράση «άκουσες τη μηχανή; Δεν έχει τίποτα ρε συ! Είναι μια χαρά!» και λίγο αργότερα ερχόταν το βλέμμα το οποίο σήμαινε «γιατί;»

Κι έρχομαι στην αρχή της ανάρτησης. Μπορεί να φαίνεται εξωπραγματική μια τέτοια αντίδραση για ένα αυτοκίνητο και παράλογη συνάμα, αλλά μόνο εγώ ξέρω πόσες φορές άκουσα τη λέξη «εγκεφαλικό» μέσα σε 4 μέρες!

Stella Lugosi's Not Dead... she's still dreaming...

(στη θέση σας ΔΕΝ θα την ξυπνούσα!)