Love, love is a verb
Love is a doing word
Fearless on my breath
Gentle impulsion
Shakes me, makes me lighter
Fearless on my breath
Teardrop on the fire
Fearless on my breath
Night, night after day
Black flowers blossom
Fearless on my breath
Black flowers blossom
Fearless on my breath
Teardrop on the fire
Fearless on my...
Water is my eye
Most faithful mirror
Fearless on my breath
Teardrop on the fire
Of a confession
Fearless on my breath
Most faithful mirror
Fearless on my breath
Όταν το άκουσα αχνά, για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, σε μια σκηνή της ταινίας, μου φάνηκε πως έκανα λάθος. Και μετά σκέφτηκα πως θα το αναγνώριζα παντού και πως -όσο αλαζονικό και αν ακούγεται αυτό - τα αυτιά μου σπάνια γελιούνται. Και είχα δίκιο το άκουσα ξανά επειδή ήταν το κομμάτι που έκλεισε και την τέλευταία σκηνή. Το είχαμε αγαπήσει πάρα πολύ όταν είδαμε το ΙΝΚ και εγώ και ο Doctor και να που πάλι δικαιωθήκαμε γιατί αυτό το ίδιο main theme έχει ντύσει μερικά σημεία και κυρίως την ωραιότερη σκηνή του τέλους στο The Grey.
Ναι ξέρω... Έτσι και το διαβάσει αυτό ο Digger θα αρχίσει να λέει για το πόσο λάθος είναι να αφιερώνεις τόσες λέξεις για ένα κομμάτι, ενώ δεν γράφεις για την ταινία, το σκηνοθέτη κ.λπ. Ότι θέλω θα γράφω! Όλη μέρα γράφω αυτά που θέλουν οι άλλοι. Εδώ μέσα θα γράφω ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΕΓΩ!
Και για να μην είμαι άδικη, η ταινία ήταν ωραία, ο Λίαμ όπως πάντα λατρεμένος και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να τη δει κανείς. Αυτός ο Λίαμ ότι ταινία και να κάνει με κάνει να κλαίω...
"Once more into the fray. Into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day Live and die on this day."
Τα γοτθικά πλάσματα, είναι πλάσματα υπέρμετρης κομψότητας και αέρινης κίνησης. Δεν είναι πλάσματα της νύχτας - είναι μεγάλος μύθος αυτός. Είναι πλάσματα φωτός, που κινούνται με χάρη, απαλά, σαν να γλιστράνε στο χωροχρόνο. Διαχέονται, κατακερματίζονται, ανασυντίθενται, αθόρυβα σχεδόν και επαναπροσδιορίζονται, με αδιόρατα αντιληπτή λεπτότητα. Ο τρόπος που κινούνται -όταν δεν είναι προσποιητός- αποτελεί τη μεγαλύτερη γοητεία τους. "Προσποιητός". Αυτή είναι σημαντική λέξη. Για αυτή και μόνο, απαρνήθηκα ολόκληρο το γένος. Τη "φυλή" όπως συνηθίζω να λέω. Η διάβρωση θαρρώ, ήλθε με την πάροδο του χρόνου. Η λεπτεπίλεπτη γοητεία τους, αποτέλεσε αντικείμενο φθόνου για τα άλλα, συνηθισμένα, ανιαρά, άκομψα πλάσματα. Επρόκειτο για ένα διαβολικό ενθουσιασμό, που έμοιαζε με έρωτα αλλά δεν ήταν. Ήθελαν αν γίνουν κι αυτά μοναδικά, αέρινα, μυστηριώδη. Κι έτσι οι ποιητικά ξεχωριστοί, αφού πετροβολήθηκαν, και σαρκάστηκαν, ανακατεύτηκαν τελικά με τους θλιβερά πληκτικούς λοιπούς, που παρεισέφρησαν στα σαγηνευτικά σκοτάδια που κινούνταν τα γοτθικά πλάσματα. Η γέννεση μιας φυλής, χωρίς ουσιαστική ταυτότητα και κυτταρική μνήμη.
Μου λείπουν αυτά τα λίγα λαμπερά πλάσματα που είχαν για κάδρο κακοφωτισμένους, σκοτεινούς χώρους. Μου λείπει η αρμονία στις κινήσεις, στην έκφραση, στο είναι και στο γίγνεσθαι. Αυτό που κάνει υποφερτή αυτή την αγωνιώδη έλλειψη, είναι το πασπαλισμένο με χρυσόσκονη πλάσμα που έχω δίπλα μου.
