Μου άρεσε το τραγούδι, δεν θα πω ψέματα. Και ο Pete μου άρεσε. Ήμουν πολύ νέα και θεωρούσα ότι είναι πολύ μα πολύ όμορφο και εντυπωσιακό πλάσμα. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω, πως γίνεται ένα πλάσμα που διαθέτει τέτοια όμορφα χαρακτηριστικά, αποφασίζει να ανακατασκευάσει τον εαυτό του με τέτοιο τρόπο, που να γίνει εντελώς αγνώριστος, με ένα αισθητικό αποτέλεσμα που ήταν σχεδόν απωθητικό.
Εμένα δεν με απωθούσε το αποτέλεσμα των πολλαπλών επεμβάσεων του Pete. Σκέφτομαι πως όπως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που κάνουν καθημερινό αγώνα με προϊόντα αισθητικής, πρόσθετα μαλλιά και όλα τα συναφή, για να γίνουν ελκυστικοί, ο Pete, ίσως επειδή ήταν ήδη εκ φύσεως ελκυστικός, προσπαθούσε για το αντίθετο.
Δεν είμαι σίγουρη, αλλά φαντάζομαι πως άμα είχε κάποιο τρόπο να διαβάσει αυτή τη δημοσίευση θα με έβριζε με τον κομψά ωμό αγγλικό του τρόπο, επειδή δεν αγαπούσε μάλλον τη δουλειά του με τους Nightmares in Wax, αλλά εγώ βρίσκω το παρακάτω κομμάτι εξαιρετικό, ανατρεπτικό, σκοτεινό, αγωνιώδες, επαναστατικό και χαίρομαι που ο Pete τo έγραψε.
Ακούστε το και παρακαλώ να θυμάστε με τρυφερότητα τον Pete που έφυγε από τη ζωή φέτος τον Οκτώβριο. Εγώ του στέλνω ένα τελευταίο χειροκρότημα για το παραπάνω κομμάτι κι ας με βρίζει φορώντας Vivienne Westwood ρούχα που τόσο λάτρευε.
Now, that's what I call PUNK!!!
