Lucretia My Reflection

Συμβαίνει όταν είναι ώρα να σου υπενθυμίσουν ποια είσαι και τι θες.
Όχι νωρίτερα ή αργότερα.

Και συμβαίνει από μια μπάντα για την οποία δεν έχεις και τόσο μεγάλη εκτίμηση. επειδή δεν παίζει ακριβώς το είδος της μουσικής που γουστάρεις. Κατά συνέπεια η διασκευή είναι αναπάντεχη αλλά και κάτι περισσότερο από ευπρόσδεκτη, εφόσον είναι τόσο καλοπαιγμένη. Συνήθως δεν σου αρέσει να ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι σε διασκευές από ατάλαντες μπάντες που του έχουν γαμήσει τα πρέκια. Συμβαίνει όμως καμιά φορά, το αποτέλεσμα να σου αρέσει. Και να χαίρεσαι με αυτό, αφού διαπιστώνεις, πέρα από όλα τα άλλα, πως ο "ύμνος" σου, το τραγούδι που σε έχει συντροφεύσει σε όλες τις προσωπικές, κατακλυσμιαίες καταστροφές, αντέχει στο χρόνο τόσο πολύ.

I Want It All!

Friends Like These

Violent Acts Of Beauty Vol 1.

The Carnival

- Βρήκα τι θα ντυθούμε φέτος!

- Μπα γιατί; Γυμνοί είμαστε;
- Άει μωρή από κει! Εννοώ τι θα ντυθούμε τις Απόκριες!
- Άχου! Καλέ δεν είμαστε ντυμένοι σαν καρναβάλια όλο τον υπόλοιπο χρόνο; Πρέπει να το ξεφτυλίσουμε τελείως;
- Έλα σοβαρέψου επιτέλους!
- Σοβαρότατη είμαι! Όλο το χρόνο με τα κρινολίνα, τις δαντέλες και τα βικτωριανά τραβιέμαι. Και τα pvc.
- Θα ντυθούμε Ιουστινιανός και Θεοδώρα!
- ΑΧΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! Το έχεις χάσει τελείως; Που θα πάμε καλέ ντυμένοι σαν βυζαντινοτέτοιοι;
- Γιατί; Θα σκάσουμε μύτη ως αυτοκρατορικό ζεύγος! Χαμός θα γίνει!
- Και δεν μου λες; Εγώ με το ενάμιση μέτρο ύψος με τα χέρια ανάταση, θα το παίζω και Αυγούστα Αυτοκράτειρα; Τις ντομάτες θα μπεις μπροστά να τις τρως εσύ;
- Άει μωρή από δω χάμω! Μια χαρά θεά θα είσαι! Θα βάλουμε και γκλίτερ και θα λαμποκοπάμε όλο το βράδυ!
- Αμάν! Το γκλίτερ γίνεται να το αποφύγουμε;
- Σκασμός! Θα βάλουμε και γκλίτερ και θα είμαστε εντυπωσιακοί.
- Σε μαυράκι βγαίνει αυτό το γκλίτερ;
- Άει στο διάολο ηλίθια!

Λύσσαξε ο Βαγγέλης φέτος να κλέψουμε λίγη από τη Βυζαντινή αίγλη. Το τι τράβηξα δεν λέγεται! Το μαλλί μου είχε μισό κιλό χάντρες και 42 κοτσίδες και κορδέλες. Ωραία η στολή δεν λέω, αλλά ήταν ΜΟΥΣΤΑΡΔΙ! Γκάνιασα όλο το βράδυ ρε γαμώ το φελέκι μου με αυτό το ΜΟΥΣΤΑΡΔΙ. Είχε και κάτι σαν κουρτίνα ή κάλυμμα καναπέ στον ένα ώμο σε μπορντώ χρώμα... Μου έλειψαν οι δαντέλες μου. Τα pvc μου. Το μαύρο γενικώς...

Αλλά...

Χάρηκα τόσο πολύ με την Σωματοφύλακα, τα Φαντάσματα της Όπερας, τον Μαρκήσιο, την αξιολάτρευτη Rock Me Amadeus, την Ωραία Πεταλούδα, τη Γυναίκα του Κάπελα και γενικά όλη την παρέα, που ξέχασα ότι δεν φορούσα μαύρα. Πάντως αυτοί οι Αυτοκράτορες δεν ήταν σοβαροί άνθρωποι. Αλήθεια. Τι χρυσά και πορφυρά και μαλακίες! Μαύρα έπρεπε να φοράνε. Θα ήταν πιο τρομακτικοί.

Στην πιο εξωφρενικά, απίστευτη ροκοκό περούκα του πάρτυ και στα ωραιότερα φτερά πεταλούδας τα οποία άντεξαν στον κόσμο και στο στρίμωγμα, στον Ιουστινιανό μου ο οποίος είναι μέγας Αυτοκράτορας, όχι μαλακίες και στη Γυναίκα του Κάπελα η οποία με πήρε υπό την προστασία της και όποιος με πείραζε, είχε υποσχεθεί πως θα του φέρει την κανάτα με την μπύρα που κράταγε στο κεφάλι, Στη Σωματοφύλακα (ποιός Ντ'Αρτανιάν και μαλακίες; Είχε φέρει σπαθί και υποσχέθηκε πως θα προστατεύει την Αυτοκράτειρα με τη ζωή της!):

PS : Μαλάκες του χρόνου θα ντυθώ Μαρία Αντουανέττα ή Βασίλισσα Ελισσάβετ, με 10 μέτρα κρινολίνο αλλιώς τη βάψατε!

Valentine

Όταν κάθε τέτοια μέρα, κάθε χρόνο, σου πουλάνε εμετικά, κακόγουστα αρκουδάκια, σοκολατάκια μέσα σε κόκκινα κουτάκια σε σχήμα καρδιάς που δεν έχουν πάνω ημερομηνία λήξης, καρτούλες φορτωμένες με κακοσχεδιασμένα ερωτικά μηνύματα και σαχλές, κλισαρισμένες δηλώσεις αιώνιας αφοσίωσης, λουλούδια που μοιάζουν να είναι φτιαγμένα από πλαστικό γιατί δεν έχουν καθόλου άρωμα, κόκκινες μεταξωτές κορδέλες που θυμίζουν φύκια, τούρτες σε σχήμα καρδιάς με τόσα πολλά φρουτάκια επάνω που θυμίζουν πάγκο λαϊκής αγοράς, χαριτωμενιές σε στυλ δώρου με βαρύγδουπα σχόλια για τη σημασία της αγάπης και του πάντοτε, δεν σου λένε πως οι ημερομηνίες λήξης μπορεί να μην αναγράφονται στα αναλώσιμα προϊόντα αλλά ότι είναι υπαρκτές. Γιατί τα αρκουδάκια μετά από καιρό μοιάζουν με πατημένους λουκουμάδες, τα λουλούδια μαραίνονται, τα σοκολατάκια και οι τούρτες τρώγονται και πιθανά σου έχουν χαρίσει και μια τρανή διήμερη διάρροια και οι κορδέλες με τις καρτούλες ξεθωριάζουν και χάνουν την αίγλη τους. Το ίδιο και οι βαρύγδουπες δηλώσεις.

Η πραγματική αγάπη δεν χρειάζεται ημέρα για να γιορτάσει. Γιορτάζει κάθε μέρα. Με τα πράγματα που κάνεις ή που δεν κάνεις. Με τον σεβασμό και τη φροντίδα. Με την τρυφερότητα και το πάθος. Δεν έχει ημερομηνία λήξης αλλά ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν ξυνίζει σαν χαλασμένο γάλα. Αν γίνει αυτό, δεν είναι πραγματική αγάπη αλλά αυταπάτη.

Σε όσους επιμένουν να θέλουν να γιορτάζουν αυτή τη μέρα, Χρόνια Πολλά.

Για εκείνους τους άλλους.... :

Back Door

Όσες φορές κι αν προσπάθησα να κρατήσω ημερολόγιο το άφησα στη μέση. Από πολύ μικρή ηλικία, όταν έβρισκα ένα τετράδιο ή σημειωματάριο που μου άρεσε περισσότερο, άλλαζα το παλιό με αυτό, με αποτέλεσμα να έχω ένα σωρό σημειωματάρια με μισοτελειωμένες ιστορίες. Δικές μου. Άμα τύχει και πέσει κανένα στα χέρια μου και το διαβάσω, γελάω με τις μαλακίες που γράφω. Σκέφτομαι πως δεν τα έζησα εγώ αυτά, αλλά κάποια άλλη. Άσε που με πιάνουν τα νεύρα μου γιατί θα ήθελα να έχω ένα σημειωματάριο σαν αυτό που είχε ο Άγγλος Ασθενής. Δερματόδετο, πολυκαιρισμένο και να τα έχει όλα μέσα.

Για το πρόσωπο που γιορτάζει σήμερα, δεν έχω γράψει ούτε μια γραμμή σε ημερολόγιο. Εντάξει, έχω γράψει τρανά χιουμοριστικά κείμενα στα Μπινελικώματα και απείρως σαρκαστικά δοκίμια στην παλιά σελίδα μου στο Μyspace -το πως γλίτωσα και δεν βρέθηκα με κομμένο το λαρύγγι είναι θαύμα- αλλά δεν έγραψα ποτέ κάτι αξιόλογο. Αντίθετα, για πρόσωπα που δεν το άξιζαν καθόλου, έγραψα. Έγραψα πολύ. Και μετά ξέχασα τα κείμενα και καλά έκανα. Τα πέταξα έτσι απλά χωρίς να με νοιάζει.

Η περίσταση δεν ταιριάζει για να γίνω ποιητική. Κι έχει περάσει τόσος καιρός που δεν έχει και νόημα. Με στεναχωρεί όμως -καθώς κάθομαι πάλι και χαζεύω με καμάρι τη σπάθα μου- που δεν έχω γράψει τίποτα. Εμ βέβαια! Τέτοιος μαλάκας που είμαι, αντιλαμβάνομαι τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση μετά το πέρας μιας ολόκληρης διετίας. "Πιό νωρίς δεν γίνεται ρε κοπελιά;" ρωτάω την κυρία στο μέσα δωμάτιο, αλλά αυτή τα έχει πάρει στο κρανίο μαζί μου και δεν μου μιλάει αυτές τις μέρες. Κι έχει δίκιο η παλιορουφιάνα, αλλά δεν της το λέω για να μην παίρνει αέρα.

Σήμερα λοιπόν, θυμήθηκα -κι ας μην έπρεπε- την προσωπική μας απομόνωση, σαν να μην υπήρχε άνθρωπος άλλος γύρω μας. Τα πρωινά στη βεράντα που μου άρεσε να βλέπω τη θάλασσα με τον καφέ μου έτοιμο στο τραπέζι. Το μπλε δωμάτιο που έμοιαζε λες και ήταν βυθός και το άρωμά μου που έμενε για ώρες στο χώρο, ακόμα κι αφού είχα φύγει. Θυμήθηκα τα ήρεμα βράδια που ανεβαίναμε παρέα την ξύλινη σκάλα. Θυμήθηκα την Πράγα και τα θερμαινόμενα πλακάκια στο πάτωμα του μπάνιου. Τη γυάλινη ντουζιέρα. Το ζεστό κρασί με τα μπαχαρικά στην πλατεία. Την κατακόμβη που είχαν μετατρέψει σε μπυραρία και τη ζεστή σούπα. θυμήθηκα το Ναύπλιο και τους ζεστούς λουκουμάδες με παγωτό πάνω στο κρεββάτι. Τη Λευκάδα με τις παρτίδες τάβλι, όπου γινόμουν τρελή από τα νεύρα γιατί δεν κέρδιζα ποτέ, ούτε ένα παιχνίδι. Το ξύλινο σκάκι στο κρεββάτι που προσπαθούσε να διδάξει. Το περπάτημα στην παραλία και τις απόμερες ακρογιαλιές που έκανε μπάνιο η Μαρία Κάλλας και με γέμιζαν δέος. Ακόμα, θυμήθηκα το τσουρουφλισμένο δέρμα μου από τον ήλιο, τον βάτραχο και τα σαμιαμίδια. Χαμογέλασα με τη συναυλία των Elusive και το μεζεδοπωλείο στον πεζόδρομο. Τα μπλε τριαντάφυλλα επειδή δεν μπορούσε να βρει μαύρα. Τις ρυτίδες γέλιου στην άκρη των ματιών. Το βράδυ που όρμηξα να φάω ζωντανό κάποιο γνωστό για χάρη του κι εκείνος έκανε μεγαλόπρεπα πίσω για να με θαυμάσει. Θυμήθηκα συναυλίες μέσα στο κατακαλόκαιρο με ζέστη και σκόνη. Μαγείρεμα σε μια ηλιόλουστη κουζίνα. Το βράδυ που αποφασίσαμε πως δεν θέλαμε να πάμε με τους άλλους να διασκεδάσουμε γιατί δεν τους αντέχαμε, επειδή μας αρκούσε να είμαστε μόνοι μας, ο ένας με τον άλλο. Θυμήθηκα τη βραδιά που έσκασα μύτη μπροστά του, μετά από έξη μήνες. Το πρόσωπό του και τον τρόπο που μου κούνησε το δάχτυλό του, επιτακτικά μέσα στον κόσμο -επειδή ήξερε ότι του άνηκα- για να πάω κοντά του. Θυμήθηκα ότι όταν έπρεπε, ότι και να είχε γίνει, ήταν εκεί. Πάντα με πάθος. Τίποτα λιγότερο. Θυμήθηκα την πρώτη νύχτα και χαμογέλασα ξανά.

Έστριψα ένα τσιγάρο με χαρτάκι από γλυκόριζα και έγλειψα τη γεύση του από τα χείλια μου. Έδωσα στον εαυτό μου το ελεύθερο να τα θυμηθεί όλα. Θυμήθηκα ήρεμα Κυριακάτικα πρωινά με τις εφημερίδες απλωμένες στο τραπέζι του πρωινού στη βεράντα. Θυμήθηκα φροντίδα και το άσπρο μπουρνούζι. Σπάνια φορώ άσπρα, αλλά αυτό το φορούσα γιατί ήταν δικό του. Θυμήθηκα μια σκισμένη μαύρη μπλούζα και κούνησα το κεφάλι μόνη μου με ικανοποίηση γιατί αυτό ήταν αληθινό πάθος. Όχι μαλακίες... Θυμήθηκα κι άλλα πράγματα, ξεχασμένα από καιρό. Όλα όμορφα και προσωπικά. Δεν άφησα την ασχήμια να μπει μέσα σε όλα αυτά σήμερα. Την κράτησα απέξω.

Τα θυμήθηκα όλα. Κι αποφάσισα να κρατήσω μόνο τα καλά, γιατί διάολε, άξιζε τον κόπο. Τα θυμήθηκα, τα έγραψα και μετά τα έθαψα ευχαριστημένη καθώς τελείωνα το στριφτό μου, και έφευγα από την πίσω πόρτα, γαλήνια μέσα μου που τα έζησα.

I am shrouded in darkness
I crouched in wasted years
I lingered, I can't get through
Dazzled between far and near
Like the elegies relate to days beyond recall
I lingered in many memories

And again I stumbled through the back door
Seeing you, a misty shadow
I feel my repression
I can't go on
And again I am falling backwards
Tomorrow I will be here again
A silent mute of a black desire
Tomorrow I will be here again
Tomorrow I'll be here again
Be here again
Be here again

I am tired of tears and laughter
Or what may come hereafter
I am weary of days and hours
Desires, dreams and powers
Although it makes me weep
It is you
I wanna keep
I wanna keep

Dirt

Dirt

Aghast amidst the grim procession
Of hateful traits in your possession
And there's nowhere to hide when the waves come crashing in

The silence hums behind your eyes
A veil that shields you from your lies
But when the truth rains down, it'll drown you like a flood

Enough is enough is too much and it's getting old
You keep looking for reasons you're stuck out in the cold
You're tainted by the company you keep
You're lower than the dirt beneath my feet

The pretense is the provocation
That drives need for retaliation
Destiny is not your friend tonight

And now you find yourself alone
Where you must reap what you have sown
You brought this bitter harvest on yourself