On The Road... First Stop : Koln - Amphi Festival 2010

Πόσα εξαρτήματα μπορείς να χωρέσεις μέσα σε μια μαύρη μικρή βαλίτσα; Είχα αποφασίσει να ταξιδέψω εντελώς minimal και στο τέλος, επειδή δεν άντεξα να αποχωριστώ τους κορσέδες μου και τις μακριές φούστες, τα πήρα όλα μαζί μου. Μέχρι και σίδερο ταξιδίου πήρα, και έβριζα από μέσα μου τον εαυτό μου, που απαξίωνε εξ'αρχής το road trip. Θυσιάστηκε στο βωμό της κομψότητας.

Παρά τις πολλές αποσκευές και τα λίγα λεφτά, ξεκίνησα με κέφια. Πάντα ξεκινάω με κέφια τα ταξίδια μου. Μέσα στο αυτοκίνητο του Π. σκέφτηκα πως πιθανά έχω αφήσει το σίδερο για τα μαλλιά αναμένο στο σπίτι, αλλά με διαβεβαίωσαν πως άμα πάρει φωτιά η πολυκατοικία μου θα το μάθουμε και στη Γερμανία. Ανακουφίστηκα. Σκέφτηκα πως έτσι και πάρει φωτιά το διαμέρισμα, με τόσα βινύλια και βιβλία που έχει μέσα, θα καεί όχι μόνο η πολυκατοικία μου, αλλά και ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο, οπότε ναι, σίγουρα θα μαθαίναμε τα νέα στη Γερμανία.Επειδή δεν τα πάω καλά με τις ώρες και τις ημερομηνίες, έστειλα έναν από μας δύο ώρες πιο νωρίς στο αεροδρόμιο να περιμένει, διότι δεν θυμόμουν καλά τις ώρες της πτήσης αλλά το ξεπεράσαμε κι αυτό.

Η πτήση ήταν παγερά αδιάφορη και το φαγητό κακό. Τελικά προτιμώ τις πτήσεις της Easy Jet. Είναι τόσο χάλια, που πάντα κάτι αστείο συμβαίνει. Άσε που οι αεροσυνοδοί, έχουν σαφώς περισσότερη πλάκα γιατί είναι σχεδόν όλοι gay.

Στο αυτοκίνητο, σαφώς, δεν είχαμε μουσική. Πάντα λέμε όλοι ότι θα πάρουμε cd για να τα ξεχάσουμε όλοι πανηγυρικά στο τέλος. Και σαφώς χαθήκαμε παντελώς προσπαθώντας να φτάσουμε από το Dusseldorf στην Koln. Ενθουσιάστηκα. Το να είσαι χαμένος μέσα στους τεράστιους αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας είναι το πιο ευχάριστο πράγμα. Τα τοπία είναι απέραντα και μαγευτικά, έχει συχνές εξόδους για στάσεις και τυπικά βενζινάδικα, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες με τα φορτηγά, τον καφέ στα πλαστικά κυπελάκια και τα χάμπουργκερ. Δεν το είπα στους άλλους, γιατί θα έτρωγα ξύλο. Είχε χαλάσει το gps και είχαν πάθει πανικό. Άσε που έπρεπε να συναντήσουμε τον Β. και τον Μ. στην Koln οι οποίοι έρχονταν από Ιταλία... Τελικά το βράδυ, καταφέραμε να ξε-χαθούμε, να συναντηθούμε και να φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Από την πολύ ζαλάδα, δεν θυμάμαι τι κάναμε εκείνο το πρώτο βράδυ. Κατά πάσα πιθανότητα, έπεσα ξερή και δεν το θυμάμαι. Δεν νυχτώνει εύκολα στην Koln. Δέκα και μισή το βράδυ και είναι ακόμα μέρα.

Η επόμενη μέρα όμως, ήταν μαγεία. Ο Β. είχε ψάξει και είχε βρει πως στη συγκεκριμένη πόλη υπάρχει ένας από τους μεγαλύτερους γοτθικούς καθεδρικούς ναούς στην Ευρώπη και αφού με πήγαν εκεί και τον είδα, αποφάσισα πως θέλω να πεθάνω εκεί κάπου, ήσυχα, ήσυχα.

Φυσικά, ήμουν η μοναδική από την παρέα που δεν είχε μαζί της το εισητήριο του φεστιβάλ, όταν πήγαμε να μας περάσουν τα ειδικά βραχιολάκια. Και φυσικά ο Β. πάλι έσωσε την κατάσταση. Εγώ πάλι, έπλεα σε πελάγη μακαριότητας αφού είδα τους πρώτους της φυλής να περιμένουν έξω από το συναυλιακό κέντρο. Ανακουφίστηκα πάλι. Ένιωσα πως βρίσκομαι στο σπίτι με όλα αυτά τα φρικιά τριγύρω. Το ίδιο ένιωσα και το βράδυ που πήγαμε στο opening party του φεστιβάλ που γινόταν δίπλα από τον καθεδρικό ναό. Έξω από το club, ήταν παρκαρισμένη μια καλογυαλισμένη νεκροφόρα. Στο πίσω τζάμι είχε το σήμα των VNV Νation και στις πινακίδες έγραφε "Oh My Goth". Το ζήλεψαμε πολύ αυτό το αυτοκίνητο. Και μέσα στο club με τα δύο stages αναμειχθήκαμε με τους χαμογελαστούς γερμανούς που χόρευαν με κέφι και έπιναν ακατάπαυστα μπύρες. Οι Γερμανοί είναι ένας λαός που δεν σουρώνει. Αλήθεια. Πίνουν το καταπέτασμα και σε αντίθεση με τους άγγλους, δεν καταλαβαίνουν χριστό. Καπέλα, κρινολίνα, ρεντικότες, μπαστούνια, κορσέδες, pvc, latex, ψεύτικες βλεφαρίδες, καντηλέρια, σκαλιστές κολώνες, αψιδωτές τζαμαρίες για να φαίνεται ο καθεδρικός από δίπλα, γλυκός φωτισμός, τραπεζάκια με κεριά και ροδοπέταλα επάνω, μαύρα μαρμάρινα μπαρ, κολωνάτα ποτήρια με άσπρο ή κόκκινο κρασί και όλο το σύστριγγλο να ποδοπατάει την ουρά της φούστας μου. Πέρασα πολύ καλά. Και βρήκα και μια γωνία που όλοι κάπνιζαν και έβγαλα το άχτι μου. (Στη Γερμανία απαγορεύεται αυστηρότατα το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους). Τρακάραμε και πάνω σε γνωστούς από τα πάτρια εδάφη, αλλά έμεινα παγερώς αδιάφορη. Αυτούς τους βλέπω κι εδώ. Και βαρέθηκα. Προτιμώ να παρατηρώ τη γερμανική φυλή. Είναι πιο ενδιαφέροντες. Ακόμα και στο φλερτ τους. Γιατί αυτοί, ακόμα φλερτάρουν. Κομψά και με λεπτότητα. Φλερτάρουν όμως.

Δεν ξέρω τι διαφορές μπορεί να έχει η Leipzig με την Koln, πάντως στη δεύτερη, όλοι οι γερμανοί μιλάνε άπταιστα αγγλικά.

Αν δεν είχαμε το gps του Β. τον οποίο είχα καταρακώσει στο δούλεμα τον καημένο πριν φύγουμε από την Αθήνα επειδή πήγε και έσκασε 370 ευρώ για να το πάρει, ακόμα χαμένοι θα είμασταν και θα γυρίζαμε γύρω-γύρω με αυτοκίνητα. Η μανταμίτσα όμως, μας έδινε σαφέστατες οδηγίες για το που θα πάμε και πως θα πάμε, οπότε φτάσαμε στην ώρα μας την επόμενη μέρα του φεστιβάλ και πρόλαβα τον Daniel να τραγουδάει το επικό και αγαπημένο μου Lucretia. Πρώτο live. Ξεπατώθηκα.

Άρχισα το γύρω-γύρω στα δύο stages ανάμεσα σε δίμετρους γερμανούς και νταρντάνες γερμανίδες. Έπιανα κουβέντα με όλο αυτό το μαγικό κόσμο και τσάκισα τους καφέδες. Είχαν πολύ καλό εσπρέσο και μαζί με τον Μ. μάλλον καταναλώσαμε ένα ολόκληρο βαρέλι.

Και κάπου στη μέση, έψαχνα και τα βινύλια, σκεφτόμενη πως παρά την έλλειψη χρημάτων, μπορώ να πεινάσω άνετα, αρκεί να βρω αυτά που θέλω. Βρήκα δύο δίσκους που ήθελα και τους χρυσοπλήρωσα χαρούμενη, ενώ ο Β. από δίπλα με έλεγε κουφαλίτσα που κατάφερα να βρω αυτά τα δύο διαμαντάκια.

Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ πήγε πάνω κάτω στα ίδια, μεταξύ δύο stages, με εμάς τους έξι να χανόμαστε και να ξαναβρισκόμαστε μέσα στο συναυλιακό χώρο. Αρχίσαμε τα ψώνια, αφού είμαστε αθεράπευτα ψώνια έτσι κι αλλιώς και φορτωθήκαμε αρβίλες, κορσέδες, πουκάμισα, επωμίδες, ζώνες, μπότες και άλλα περίεργα. Η Χ. έσπασε πλάκα με τον κούκλο γερμανό μου που έλυνε και μου έδενε τους κορσέδες στο δοκιμαστήριο. Ήταν μια περίεργη διαδικασία που δημιουργούσε ένα αίσθημα οικειότητας.

Και μετά αρχίσαν να πέφτουν τα τηλεφωνήματα και τα sms βροχή από την Αθήνα. Ακούστηκε στις ειδήσεις ότι σε κάποιο φεστιβάλ στη Γερμανία ποδοπατήθηκε ο κόσμος και έγινε της τρελής. Φυσικά οι δικοί μας εδώ πίσω, δεν είναι γνώστες της κομψότητας της γοτθικής κοινότητας... Στο δικό μας φεστιβάλ, οι δίμετροι γερμανοί έκαναν στην άκρη για να περάσω μπροστά -προφανώς με έβλεπαν σαν στρουμφάκι- και μου χαίδευαν το κεφάλι άμα καθόμουν μπροστά τους, προσέχοντας να μη με ποδοπατήσουν. Όλα ήταν ήσυχα και αρμονικά στο δικό μας φεστιβάλ. Τόσο, που όταν έπαιξαν οι ASP με τους οποίος ο γερμανοί αλλαλιάζουν κανονικά, εγώ μπήκα στο pitt και άρχισα να χορεύω μαζί τους, ενώ δύο λεσβίες από πίσω μου φιλιόντουσαν με πάθος.

Πήγα για τσιγάρο πίσω από μια κολώνα κάποια στιγμή, ενώ μέσα από ένα παράθυρο ένας πανέμορφος δράκουλας γερμανός -δύο μέτρα κι αυτός- μου έκανε αστείες φατσούλες. Το βρήκα αξιολάτρευτο.

Στο τέλος, μας έπιασε και μια υπέροχη βροχή, η οποία ουδώλως πτόησε τους γερμανούς και αποφασισμένη να τους ακολουθήσω σε όλα, κάθισα μαζί τους να βρέχομαι ευχάριστα, νιώθωντας για ακόμη μια φορά πως βρίσκομαι στο σπίτι μου. Πως εκεί ανήκω.
Λυπήθηκα που τελείωσε το φεστιβάλ. Ήθελα να περάσω περισσότερο χρόνο με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Να ανταλλάξω ακόμα πιο πολλές φορές e-mail και να γελάσω μαζί τους πίνοντας μπύρα καθισμένη στο χορτάρι.

Αισίως κατάφερα να μην πυροβολήσω την μπάντα Leave's Eyes - το τι τσιρίδα έπαιξε στα αυτό το show δεν περιγράφεται!- και γέλασα με την απογοήτευση του B. που παρακολούθησε το άθλιο show των Nachtmar.

Μέχρι εδώ, καλά είχαν πάει όλα...


P.S. Οι φωτογραφίες μου δεν είναι εδώ. Δεν ξέρω αν θα τις έχω κάποια στιγμή. Όλες όσες έχω χρησιμοποιήσει, είναι δανικές...