On The Road... Third Stop : Amsterdam (Holland) Ep. 2

- "ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ!"
- "Άει μωρή από δω που ενίστασαι!"
- "Γιατί ρε Β. είναι πράγματα αυτά; Γιατί δεν υπάρχουν και άνδρες μέσα στις βιτρίνες; Γιατί δεν μπορούν να έχουν και οι γυναίκες το προνόμιο αυτού του shopping;"
- "Ναι γιατί άμα το είχαν, εσύ θα ψώνιζες."
Πείσμωσα.
- "Ναι, θα ψώνιζα!"
Ο Β. έβαλε τα γέλια καθώς περπατούσαμε όλοι μαζί χαζεύοντας στην πιο κακόφημη περιοχή του Άμστερνταμ. Προφανώς με ξέρει πάρα πολύ καλά και γέλασε με το ψέμα μου. Εγώ ένιωθα περίεργα με όλα αυτά που έβλεπα. Μου φαίνονταν όλα πολύ θλιβερά κι ας ήταν όλα πασπαλισμένα με δαντέλες και φωτεινές καλόγουστες επιγραφές. Προσπαθούσα να φανταστώ, πως μπορεί να ένιωθαν αυτές οι γυναίκες που πίσω από τα τζάμια πόζαραν για τον κάθε περαστικό και βλαμμένο τουρίστα που χαζογέλαγε καθώς τις έβλεπε. Κάποιες από αυτές μιλούσαν αδιάφορα στα κινητά τους. Άλλες χτένιζαν τα μαλλιά τους και κάποιες από αυτές κοιτούσαν με ένα βλέμμα βαριεστημάρας και απαξίωσης για το κάθε τι που συνέβαινε έξω από τον μικρόκοσμο του περιοριστικού χασάπικου που την είχαν στριμώξει.
Ήθελα να τα δω όλα, να μάθω, να γεμίσω εμπειρίες από το ταξίδι, μα ήθελα να φύγω κιόλας. Στο μυαλό μου έπαιζε αυτό :

Αν έλεγα στους άλλους ότι παίζουν τραγούδια μέσα στο κεφάλι μου, θα το παρερμήνευαν υποθέτω και θα νόμιζαν πως είναι σχεδόν το ίδιο με το να ακούω φωνές και δεν θα αργούσαν να με πάρουν οι κυριούληδες με τις άσπρες μπλούζες μακριά από την παρέα μου... Δεν είπα τίποτα, αλλά ανακουφίστηκα όταν φύγαμε. Είχα δει νομίζω αρκετά, περισσότερα ίσως από όσα μπορούσα να αντέξω σε μια μέρα.

Τα λεφτά μου αισίως τελείωσαν και ετοιμάστηκα περιχαρής να πεινάσω. Εις μάτην. Όλοι είχαν αναλάβει το ρόλο να με προσέχουν σε αυτό το ταξίδι. Δεν ξέρω γιατί. Άντε τώρα να τους πεις πως εσύ δεν θες να σε προσέχουν. Δεν το έχεις συνηθίσει άλλωστε. Άντε να τους πείσεις πως χρειάζεσαι το decadence και πως το επιδιώκεις. Δεν νομίζω να καταλάβαινε κανείς τους. Έβαζα τα γέλια κρυφά καθώς σκεφτόμουν τη σκηνή που είχα φανταστεί : Να τους φωνάξω όλους στο σαλόνι μας και να τους ανακοινώσω με επίσημο ύφος Λοιπόν παιδιά, τώρα θέλω να με αφήσετε να ζήσω μια εξαθλίωση.
Ο Β. θα έλεγε : "Άει μωρή από δω που μου θες και εξαθλίωση!"
Ο Μ. θα έλεγε : "But this is μαλακία..." με μισά ελληνικά και μισά αγγλικά με ιταλική προφορά.
Η Χ. θα έλεγε : "Τι λες κοπέλα μου;" σαν μαμά που μαλώνει το παιδάκι της.
Ο Π. θα έλεγε : "Άντε ρε άσε τις μαλακίες!"
και ο Γ. θα το έπαιζε Paladin με golden armor, two handed bastard sword και πολλά skills.

Δεν είχα καμία ελπίδα.

Αν μπει κάτι μέσα στο κεφάλι μου όμως, είναι δύσκολο να μου το βγάλεις. Είναι πιο εύκολο να μου κάνεις λοβοτομή. Οπότε κι εγώ πείνασα. Δεν είπα σε κανένα πως έπαιζα εκ του ασφαλούς. Φυσικά και είχα την καβάτζα μου. Και φυσικά όλοι επέμεναν να μην με αφήσουν να πεινάσω και με τάϊζαν πιο πολύ από ότι μπορούσα να σηκώσω. Εγώ αρνιόμουν όμως να φάω.

Ένα πρωί αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το ζωολογικό κήπο. Εκ πρώτης όψεως φαινόταν ως ένα μικρό θαύμα μέσα στην καρδιά του Άμστερνταμ. Θα πρέπει να ήταν πολύ ωραίος αλλά δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσουμε γιατί το εισητήριο ήταν 17 ευρώ, τιμή εντελώς απαγορευτική για τα δικά μας δεδομένα. Στο κάτω-κάτω, με τόσα ζώα έχουμε συναναστραφεί κατά καιρούς στην Αθήνα. Μας έφταναν αυτά…

Οι Ολλανδοί είναι καλοζωισμένος λαός. Τα μουσεία τους έχουν πολύ ακριβή είσοδο αλλά κάνουν ουρές για να μπουν μέσα. Τα σούπερ μάρκετ τους έχουν απίστευτα είδη, σε πάρα πολύ χαμηλές τιμές και φαντάζομαι ότι οι μισθοί τους θα πρέπει να είναι ίσως διπλάσιοι από τους δικούς μας. Ζουν σε μια σκληρή πόλη που τους αγαπάει. Αντίθετα με μας.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να έρχονται ξαφνικά κοντά ή να απομακρύνονται χωρίς προφανή λόγο; Αυτή η απορία μου δημιουργήθηκε σε αυτό το ταξίδι και δεν κατάφερα να τη λύσω. Έκανα διάφορες σκέψεις και εικασίες, όλες όμως όχι τόσο ικανοποιητικές. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη, είναι πως όταν ξαφνικά οι άνθρωποι έρχονται κοντά και οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, αυτό είναι πολύ όμορφο. Όταν απομακρύνονται χωρίς προφανή λόγο, αυτό είναι θλιβερό. Σιγά την ανακάλυψη! Ε ναι εντάξει το ξέρω, δεν είναι δα και καμία σπουδαία νεοαποκτηθείσα γνώση. Πάντως, άλλο πράγμα είναι να σκέφτεσαι τα πράγματα επειδή τα έχεις δει σε μια ταινία ή τα έχεις διαβάσει σε ένα βιβλίο, κι άλλο να τα ζεις πραγματικά.

Στο Άμστερνταμ, γέλασα, θύμωσα, μπερδεύτηκα, στεναχωρέθηκα, χάρηκα, ενθουσιάστηκα, συγκινήθηκα, αρρώστησα, πείνασα, χόρτασα, χάθηκα, βρέθηκα, έγραψα, έσβησα, έζησα.

Αποχωρηστήκαμε θλιμένοι με τον Β. και τον Μ. που θα γύριζαν Ιταλία και συνεχίσαμε για τον επόμενο προορισμό. Μας είχε μείνει λίγος χρόνος πια. Είχα μια τρομερή έπαρση πιστεύοντας πως τα είχα καταφέρει με όλα…


p.s. : Σε αυτό το post φωτογραφία από το σπίτι που μέναμε.