Μου έκλεισε πονηρά το μάτι καθώς βόλταρα αμέριμνη την Κυριακή, απολαμβάνοντας τη λιακάδα στο Μοναστηράκι. Ο δίσκος των Front 242 έτυχε και ήταν μπροστά-μπροστά στα καφάσια. Ο πλανόδιος πωλητής φώναζε : "Δύο ευρώ οι δίσκοι, δύο ευρώ!".
Κοίταξα τα δέκα, παρατεταγμένα σαν στρατιωτάκια καφάσια και ετοιμάστηκα. Οι Front 242 εξακολουθούσαν να μου κλείνουν πονηρά το μάτι. Πάνω από ένα καφάσι με δίσκους, είχαν τοποθετήσει και μια κομόντα. Το βάρος στους όρθιους δίσκους, θα πρέπει να ήταν δυσβάσταχτο. Έκατσα κάτω, μέσα στη μέση του δρόμου και άρχισα να ψάχνω. Τους είπα να βγάλουν την κομόντα που ακουμπούσε πάνω στα βινύλια, σχεδόν κλαίγοντας. "Παθαίνουν ζημιά!" τους είπα.
Θα πρέπει να ήταν αποθηκευμένοι σε κάποια υπόγα που πλημμύρισε. Τα εξώφυλλα ήταν βρεγμένα, κολλημένα μεταξύ τους και γεμάτα μούχλα. Εισέπνευσα τόση πενικιλίνη που δεν νομίζω ότι θα αρρωστήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου. Με έπιασε βήχας. Τους έπιανα τρυφερά καθώς έψαχνα, σαν μικρά παιδιά που έχουν χτυπήσει. Πέρασε μια ώρα. Συνέχισα να ψάχνω, ενώ ο αριθμός αυτών που είχα βγάλει στην άκρη για να αγοράσω αυξανόταν σταθερά.
Από πάνω μου ήταν δύο τύποι που έψαχναν κι αυτοί. Μου έπιασαν την κουβέντα. Νευρίασα άσχημα. Μου χαλούσαν την ιεροτελεστία. Την αυτοσυγκέντρωση. Όταν έπιασα στα χέρια μου ένα δίσκο του David Sylvian ο ένας από αυτούς μου τον άρπαξε από τα χέρια.
-"Αυτόν θα τον πάρω εγώ. Έχω ολόκληρη τη δισκογραφία και μου λείπει μόνο αυτός" μου είπε.
Όρμηξα και τον πήρα πίσω.
- "Εγώ τον βρήκα και είναι δικός μου!" αγρίεψα.
Άρχισε τα παρακάλια για να του δώσω το δίσκο για καμιά ώρα ακόμα περίπου. Εγώ συνέχιζα να ψάχνω αγνοώντας τον και στο τέλος μου δημιούργησε τόσο πονοκέφαλο, που τον έβρισα. Τον δίσκο δεν του τον έδωσα. Δεν υπήρχε περίπτωση. Με είπε σκληρή κι εγώ έβαλα τα γέλια.
Ο πλανόδιος, άπλυτος πωλητής, ήθελε να τα μαζέψει και να φύγει. Εγώ σερνόμουν ακόμα ανάμεσα στα καφάσια και τη μούχλα βήχοντας σαν φθισικιά.
-"Κοπελιά, δώσε μου ένα πενηντάρικο και πάρτους και φύγε!" μου λέει.
Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Μου είχαν μείνει τρία καφάσια που δεν είχα ψάξει. Ο άλλος ο τύπος, εξακολουθούσε να μου ζητάει το δίσκο του Sylvian. Δεν είχε καμία τύχη.
Πλήρωσα και πήρα τους θησαυρούς μου. Δύο ευρώ έκαστος. Τους έβαλα σαν νεογέννητα μωρά μέσα στο σπίτι. Πήρα ένα μαλακό πανί και άρχισα να καθαρίζω τη μούχλα.
Χαμογελούσα βήχοντας...
Pic
Κοίταξα τα δέκα, παρατεταγμένα σαν στρατιωτάκια καφάσια και ετοιμάστηκα. Οι Front 242 εξακολουθούσαν να μου κλείνουν πονηρά το μάτι. Πάνω από ένα καφάσι με δίσκους, είχαν τοποθετήσει και μια κομόντα. Το βάρος στους όρθιους δίσκους, θα πρέπει να ήταν δυσβάσταχτο. Έκατσα κάτω, μέσα στη μέση του δρόμου και άρχισα να ψάχνω. Τους είπα να βγάλουν την κομόντα που ακουμπούσε πάνω στα βινύλια, σχεδόν κλαίγοντας. "Παθαίνουν ζημιά!" τους είπα.
Θα πρέπει να ήταν αποθηκευμένοι σε κάποια υπόγα που πλημμύρισε. Τα εξώφυλλα ήταν βρεγμένα, κολλημένα μεταξύ τους και γεμάτα μούχλα. Εισέπνευσα τόση πενικιλίνη που δεν νομίζω ότι θα αρρωστήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου. Με έπιασε βήχας. Τους έπιανα τρυφερά καθώς έψαχνα, σαν μικρά παιδιά που έχουν χτυπήσει. Πέρασε μια ώρα. Συνέχισα να ψάχνω, ενώ ο αριθμός αυτών που είχα βγάλει στην άκρη για να αγοράσω αυξανόταν σταθερά.
Από πάνω μου ήταν δύο τύποι που έψαχναν κι αυτοί. Μου έπιασαν την κουβέντα. Νευρίασα άσχημα. Μου χαλούσαν την ιεροτελεστία. Την αυτοσυγκέντρωση. Όταν έπιασα στα χέρια μου ένα δίσκο του David Sylvian ο ένας από αυτούς μου τον άρπαξε από τα χέρια.
-"Αυτόν θα τον πάρω εγώ. Έχω ολόκληρη τη δισκογραφία και μου λείπει μόνο αυτός" μου είπε.
Όρμηξα και τον πήρα πίσω.
- "Εγώ τον βρήκα και είναι δικός μου!" αγρίεψα.
Άρχισε τα παρακάλια για να του δώσω το δίσκο για καμιά ώρα ακόμα περίπου. Εγώ συνέχιζα να ψάχνω αγνοώντας τον και στο τέλος μου δημιούργησε τόσο πονοκέφαλο, που τον έβρισα. Τον δίσκο δεν του τον έδωσα. Δεν υπήρχε περίπτωση. Με είπε σκληρή κι εγώ έβαλα τα γέλια.
Ο πλανόδιος, άπλυτος πωλητής, ήθελε να τα μαζέψει και να φύγει. Εγώ σερνόμουν ακόμα ανάμεσα στα καφάσια και τη μούχλα βήχοντας σαν φθισικιά.
-"Κοπελιά, δώσε μου ένα πενηντάρικο και πάρτους και φύγε!" μου λέει.
Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Μου είχαν μείνει τρία καφάσια που δεν είχα ψάξει. Ο άλλος ο τύπος, εξακολουθούσε να μου ζητάει το δίσκο του Sylvian. Δεν είχε καμία τύχη.
Πλήρωσα και πήρα τους θησαυρούς μου. Δύο ευρώ έκαστος. Τους έβαλα σαν νεογέννητα μωρά μέσα στο σπίτι. Πήρα ένα μαλακό πανί και άρχισα να καθαρίζω τη μούχλα.
Χαμογελούσα βήχοντας...
Pic
3 σχόλια:
Ομορφα!! Αυτοι και αν ειναι θησαυροι! Μοναδικη συντροφια για τον χειμωνα που ερχεται και οχι μονο..
Μαρουλοφιλακια!
τυχερη
Indiana Jones
την πενικιλλινη στο γιατρο!
καλησπέρα!
Maroulάκι > έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι εξαιρετική συντροφιά!
Φιλιά κι από μένα.
Ναύτης >
Γκουχ γκουχ! Θα του τη δώσω :-)
Νομίζω πως θα ξαναπάω αυτή την Κυριακή. Μου άρεσε η ανασκαφή...
Δημοσίευση σχολίου