Anonymous

Τον κυνήγησα λυσσαλέα. Με το παθιασμένο πείσμα που δημιουργεί η επιθυμία της κτήσης. Μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις μου επιτρέπω να κυνηγώ έτσι πια. Έγινα σαν μια απαιτητική σκύλα που χτυπώντας το πόδι της κάτω φώναζε σιωπηλά :

"Τον θέλω! Δικό μου!".

Τον έψαξα σε Γερμανία, Βέλγιο και Ολανδία χωρίς να έχω την παραμικρή τύχη. Ο διακαής πόθος μου, μετατράπηκε σε πίκρα που με τη σειρά της μεταφράστηκε σε παράπονο σε ένα φίλο μου, έξω από κάποιο μαγαζί ξημερώματα, παρέα με ποτά στο χέρι που ήδη μας είχαν ζαλίσει ευχάριστα και ευεργετικά.
Έγινε δικός μου μερικές εβδομάδες αργότερα, με τη συνδρομή του φίλου μου. Είχε το κόκκινο χρώμα του πάθους με το οποίο τον έψαχνα και ήταν τόσο γυαλιστερό και αψεγάδιαστο που μόλις τον άγγιξα, ανατρίχιασα.
Έχω ξαναγράψει για αυτόν σε τούτο το μέρος αλλά για άλλο τραγούδι.
Τώρα, ξεθάβω προσεκτικά από μέσα του αυτό :

και σκέφτομαι πως με εκφράζει απόλυτα και αμετάκλητα.

I've got no home
got no place
got no name
I got no face
I'm anonymous...

Αγαπώ τις κιθάρες που διακριτικά σου υπενθυμίζουν πως είναι να φτιάχνεις μουσική με πραγματικά μουσικά όργανα, τον δυναμισμό των ντραμς και τα -επικά σχεδόν- καθαρά, φωνητικά. Αγαπώ και τους στίχους.

... Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο, άκρως ιδιοτελή έρωτα μια και είχε πάντα μέσα του την κτήση, που αντίθετα όμως με όλους τους υπόλοιπους έρωτες, δεν πέρασε, ούτε μειώθηκε μετά την απόκτηση...