Το άρθρο μιλάει για μια έκθεση φωτογραφίας που έγινε πριν δύο χρόνια την οποία δεν θα μπορούσα να δω έτσι κι αλλιώς. Δεν μπόρεσα όμως να μην λατρέψω τις φωτογραφίες έστω και διαδικτυακά. Κι αυτό γιατί μου ψιθυρίζανε για απόλυτη ερήμωση. Έτσι μοιάζει και η παραίτηση. Δεν με πειράζει που δεν έχουν καθόλου ανθρώπους και πρόσωπα αυτές οι φωτογραφίες. Οι άνθρωποι είναι πιστεύω, σαν δωμάτια. Τις απόλαυσα βάζοντάς τους την παρακάτω μουσική επένδυση και ήταν συγκλονιστικά όμορφες.
Stephen Wilkes (more pics and article)
2 σχόλια:
Πολύ ωραίες φωτογραφίες, απόκοσμες θα έλεγα...
Ίχνη από το παρελθόν αποτυπωμένα στους τοίχους, ξεφλουδίζουν σαν να τα ρουφάει ο καιρός, και πως τα παρασύρει... σαν κιτρινισμένα φύλλα.
Κατάλαβες, Μίστρες Χάϊντ, οι εικόνες δεν φεύγουν από τα μάτια ή το μυαλό. Είμαι για θεραπεία; τι λές; να αρχίσω με μια δόση Joy Division ή Dead Can Dance, ή μήπως ένα καλό Overdose από And Also The Trees?
http://www.youtube.com/watch?v=dACGZF8Pnc8&feature=related
[Doves circuit the sky.
In the room where I woke
I heard them fly
Like a rush of blood
Into the endless blue,
Out into the blue.
Reflected light
Trembles on the wall
Where Hannah lies.
I thought of you
And all the things I'd say
All the things I'd say to you.
Out into the blue...
All the things I'd say,
All the things I'd say to you]
...κι ας πέφτουν τα φύλλα νωχελικά, και ας περνούν τα όνειρα σαν σχήματα φτιαγμένα από σύννεφα κι αγκάθια.
Καληνύχτα σας!!
ThePsychopomp
Νομίζω ότι αυτό το σχόλιο ήταν από τα καλύτερα που είχαμε ποτέ. Σε ευχαριστώ. Όχι δεν θες θεραπεία αν ο Dr. θα πρότεινε και στους δύο μας ίσως μια λοβοτομή, αλλά μην του δίνεις σημασία... Μείνε έτσι :-)
Δημοσίευση σχολίου