Πολύ χάρηκα που ξαναείδα την θάλασσα. Στο μυαλό μου ποτέ δεν με αναγνώριζα ως θαλασσινό άνθρωπο. Πιο πολύ του βουνού με είχα. Να όμως που άμα σου λείψει κάτι πολύ, το πεθυμείς, το λαχταράς και το θέλεις... Μας πήγε στη θάλασσα λοιπόν και ήταν τόσο όμορφα γαλάζια και ζεστή που άλλος άνθρωπος έγινα.
... Κι ύστερα με έπιασε μια μελαγχολία για όλα τα καλά πράγματα που έχω στη ζωή μου, γιατί σκεφτόμουν πως θα μου είναι πολύ δύσκολο να ξεσυνηθίσω χωρίς αυτά έτσι και χρειαστεί... Περίεργα πράγματα που κάνει μερικές φορές η ζωή... Τόσο περίεργα που δεν τολμάω να ανοίξω άλλο blog, πιο χαρούμενο, πιο φωτεινό για να γράφω συνταγές και να τραβάω καλλιτεχνικές φωτογραφίες δήθεν...
Καλύτερα να κάτσω στα αυγά μου....
3 σχόλια:
Κατ' αρχήν χαίρομαι που φάνηκες και πάλι από την μπλογκοχώρα! Κάνεις περίεργες εμφανίσεις βέβαια ωσάν την πλημμυρίδα. Η σύνδεση που κάνω εγώ με τη θάλασσα, το τραγούδι των Waterboys και το γεγονός πως μπορεί ανα πάσα στιγμή να χάσουμε ό,τι θεωρούμε δεδομένο, είναι πως τα απλά πράγματα στη ζωή είναι αυτά που μας ειναι απολύτως απαραίτητα, αθάνατα και ανεξίτηλα. Ονειρεύτηκα πολλές φορές την απλή ζωή που ζητά ο ποιητής στους στίχους του "Fisherman's Blues", την εικόνα της απέραντης θάλασσας.
Τα λέμε!
Πολύ χαίρομαι που σε "ξαναβλέπω" έστω κι εδώ. Παρατηρώ πως άμα είμαι καλά δεν έχω τίποτα να γράψω. Περίεργο δεν είναι που οι άνθρωποι γίνονται δημιουργικοί μόνο όταν δεν είναι καλά;
νομιζα πως τα ειχες παρατησει και πολυ ειχα στεναχωρηθει...
Δημοσίευση σχολίου