Πολύ ωραία ήταν χθες. Άμα γκρινιάζω δεν είμαι καθόλου καλή και στεναχωριέμαι. Υπάρχει όμως κάποιος που ξέρει το φάρμακο ακόμα και για την γκρίνια μου...
Μπορει βέβαια να φταίει και η πανσέλληνος, Πάντα όταν έχει πανσέλληνο βγάζω κρατήρες...
Φεγγαρόλουστος και κουρασμένος. Πάντα πασπαλισμένος με χρυσόσκονη. Pic from here
Δεν είμαι πολιτικά ενημερωμένη. Δεν βλέπω ειδήσεις, προτιμώ την τέχνη, κι ύστερα δεν μου αρέσουν οι πολιτικές ίντριγκες και δολοπλοκίες. Έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον απόλυτα ευθύ χαρακτήρα μου. Μου προκαλούν αναγούλα αυτά τα παιχνίδια. Συνεπώς, κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι εφόσον δεν μετέχω, δεν πρέπει να έχω και άποψη.
Μπά;
Γιατί;
ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΧΩ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΧΩ ΑΠΟΨΗ!
Έχω δικαίωμα να έχω ότι άποψη γουστάρω και να την εκφράζω ελεύθερα και χωρίς συνέπειες γιατί ΑΥΤΟ ακριβώς είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
Ξεχάστε την Εθνική υπερηφάνια περί Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, αρχαίος είναι, πάει πέρασε, ποιός ασχολείται με αυτόν; Μόνο κάτι Γερμαναράδες που μαθαίνουν αρχαία ελληνικά και μας τα απαγγέλουν με περισπούδαστο ύφος για να μας δείξουν ότι ξέρουν ελληνικά κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε Χριστό!
Ξεχάστε επίσης την Εθνική υπερηφάνια περί Ελληνικής Επανάστασης καθώς 400 χρόνια υπόδουλοι στους Τούρκους σημαίνουν είτε ότι είμαστε πολύ βραδυφλεγείς, είτε πολύ μαλάκες αφού περιμέναμε τέσσερις αινώνες για να αποφασίσουμε να επαναστατήσουμε.
Ξεχάστε επίσης την Εθνική υπερηφάνια περί Ελληνικής αντίστασης, αφού και τον τόπο μας ρημάξανε αυτοί οι ίδιοι οι Γερμαναράδες και Έλληνες εκτέλεσαν και αρχαία έκλεψαν -κομμάτιασαν δηλαδή έργα τέχνης ολόκληρα. Γιατί κανένας δεν κάνει τη Μόνα Λίζα φέτες να την μοιράσει στα Ευρωπαϊκά Μουσεία ενώ τα αρχαία ελληνικά αγάλματα είναι τεμαχισμένα και φιγουράρουν σε Βρετανικά και Γερμανικά μουσεία;- και αποζημίωση ποτέ δεν μας έδωσαν. (Και κερατάδες και δαρμένοι είμαστε πάλι).
Ξεχάστε τον κλασσικό ελληναρά που έχει αγοράσει το τζιπ 4χ4 για να βολτάρει με τη μαούνα στου Ψυρρή, τώρα ψωμολυσσάει και δεν έχει να βάλει βενζίνη στην εν λόγω μαούνα για να κάνει το κομμάτι του, σας το λέω με βεβαιότητα.
Ξεχάστε τις βαρύγδουπες και πολύπλοκες αναλύσεις που πασσάρουν τα κανάλια για να μπερδέψουν τη νοικοκυρά, τον απλό γέροντα ή τον αμόρφωτο -πλην τίμιο- αγρότη στα χωριά. Όλες αυτές οι πίπες δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Είναι κουστούμι κομμένο και ραμμένο για να δημιουργεί εντυπώσεις, προβληματισμούς και να γεμίζει τις τσέπες των αυτοαποκαλούμενων "συμβούλων παύλα αναλυτών" που έχουν φουσκωμένους λογαριασμούς στην τράπεζα, καλοραμμένα κουστούμια και ακριβά αυτοκίνητα.
Θυμηθείτε μόνο ένα πράγμα απλό. Είμαστε μια μικρή αλλά ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ χώρα. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα στα πλαίσια της δήθεν ομάδας, να μας λέει τι θα κάνουμε. Ούτε καν τοκογλύφος που μας έχει δανείσει ένα σκασμό λεφτά. Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να προσπαθεί να μας εξοντώσει -όχι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά με άλλο πιο καμουφλαρισμένο και κομψό τρόπο.
Έχουμε δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.
Οι φίλτατοι Γερμανοί κατέχουν αυτή τη στιγμή στη Ελλάδα τις αερομεταφορές (βλ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ. Δεν καταλαβαίνω βέβαια γιατί έδωσαν ελληνικό όνομα στην επένδυση).
Κατέχουν επίσης τις οδικές μεταφορές (βλ. Αττική Οδό. Για να πας από την Αθήνα στα Καμμένα Βούρλα πρέπει να πληρώσεις 40 ευρώ στο δρόμο νταβατζιλίκι).
Κατέχουν τηλεπικοινωνίες (Βλέπε ΟΤΕ).
Τι έμεινε; Η ΔΕΗ, τα Πετρέλαια και ο Τουρισμός. Και μετά θα μπορούμε να λέμε πλέον με ένα στόμα και μια φωνή περί Γερμανικής Κατοχής.
Κατά τη δική μου λοιπόν άποψη, καλά κάνει ο Αλέξης. Πέραν του ότι δεν είναι κλέφτης, δεν είναι λωποδύτης, είναι και λεβέντης. Να σηκώσουμε κεφάλι ρε! Να σταματήσουμε την επετεία. Όσο για τις συνέπειες, πείτε μου ρε πόσο καλά περνάει ο κόσμος τα τελευταία 5 χρόνια που ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει, ενώ παιδάκια λιποθυμάνε στο σχολείο επειδή είναι νηστικά;
It's an open invitation
Everybody's free to come
Try to solve the situation
The four corners have been undone
And it's no mystery
Just a thin line in the sand
Never fails to frighten me
When you don't understand
Come on, come on, come on
Come and share a smoke with me
We'll try to make a plan
It's all so tense you see
In every nation, every land
And it's no mystery Man-made clouds block the sun
Never fails to frighten me
These things can't be undone
Come on
Come on and see
Come on and see the love
Come on
Come on and see
Come on and see the love
Come on
Now you hold your breath and wait
To see it turns out in the end I know it's hard to keep your patience
You know the message has been sent
And it's no mystery
Every nation, every land
Open up your eyes and see
Before it all gets out of hand
Come on
Come on and see
Come on and see the love
Come on
Come on and see
Come on and see the love
Come on
Come on and see
Come on and see the love
Come on
Come on and see
Come on and see the love
Come on, come on and see
Come on and see the love
Come on, come on and see
Come on and see the love
Come on, come on, come on and see
Come on and see the love
Come on, come on, come on and see
Come on and see the love
Come on
Είναι ωραία να οδηγείς κοντά στη θάλασσα. Ή σε ένα μεγάλο δρόμο χωρίς αυτοκίνητα. Αν ήταν βράδυ, θα μου θύμιζε το "Lost Highway" του αγαπημένου μου σκηνοθέτη...
Ακόμα δεν είμαι σίγουρη εάν πρέπει να το ομολογήσω. Ωστόσο, αυτό ακριβώς νιώθω τούτη τη στιγμή και είναι ένα συναίσθημα που δεν μου προέκυψε έτσι αυθόρμητα, το σκέφτομαι σχεδόν μια τριετία. Γιατί θέλω να είμαι σίγουρη :
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Καθόλου. Κοιτάζοντας πίσω από τόση απόσταση και για τόσο καιρό, παύεις να τα βλέπεις όλα σαν μέσα σε καλειδοσκόπιο. Κατακαθίζουν όλα και μετά ξεκαθαρίζουν σαν τον ορίζοντα μετά από μια μεγάλη βροχή. Τους χρειαζόμουν όλους αυτούς τους ανθρώπους και γιατί; Για την παρέα απλώς; Για να κάνω μπουρζουά εκδηλώσεις και μικροαστικά δείπνα και μετά να ποστάρω στο διαδίκτυο τα "επιτεύγματά" μου; Για να λέω πως έχω πολλούς φίλους; Για να νιώθω πως, όσο διευρύνεται ο κύκλος μου, είμαι αποδεκτή και συμπαθής;
Κοιτάζω το σπίτι, όπως το φτάξαμε με τον καλό μου. Λευκοί καθαροί τοίχοι, τακτοποιημένα τα βιβλία μου στα ράφια που με τόση φροντίδα μου έφτιαξε, μυρωδιά από αιθέρια έλαια πορτοκάλι... και σκέφτομαι πως δεν χρειάζομαι καμία αγέλη για να ανήκω. Ανακαλύπτω, τόσο αργά, γιατί οι άνθρωποι θα έπρεπε να αποφασίζουν να είναι μαζί.
Όταν έχεις βρει κάποιον που έχει κοιτάξει με απόλυτη προσοχή μέσα σου, που αναγνωρίζει από την ανάσα σου εάν είσαι κουρασμένη, από τη στάση του σώματός σου εάν είσαι καλά ή όχι. Κάποιον που να καταλαβαίνει με την αμυδρή αλλαγή στον τόνο της φωνής σου ότι κάτι τρέχει, πριν ακόμα το καταλάβεις εσύ η ίδια, τότε παύουν να σου αρέσουν οι άνθρωποι οι περαστικοί, που έχεις γνωρίσει. Μετατρέπονται σε σκελετούς, κόκαλα σκόρπια θαμένα και ξεχασμένα.
Όπως όμως λέει κι εκείνος, όλα έγιναν έτσι όπως έπρεπε να γίνουν για να φτάσουμε στο εδώ και στο τώρα. Αν γινόταν αλλιώς, ίσως να μην είχαμε καν γνωριστεί. Είναι πιο σοφός από μένα.
Το πέτυχα στους τίτλους τέλους ταινίας που διάλλεξε ο καλός μου για να δούμε. Την κατέβασε επειδή ξέρει ότι μου αρέσει ο Liam και μου το κράτησε για έκπληξη όση ώρα εγώ, με άκομψα δυστυχισμένο ύφος, προετοιμαζόμουν να υπομείνω ταινία πολεμικών τεχνών και κρατούσα τη Λουκρητία στην αγκαλιά μου για παρηγοριά...
Το ότι μου βάζει να δω ταινίες με τον Liam -που ξέρει ότι μου αρέσει- δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω. Ακομπλεξάριστη μεγαλοψυχία; Αδιαφορία; Μπορεί. Μπορεί όμως και να είναι η απλή βεβαιότητα πως είμαστε τώρα εδώ. Μαζί. Ακόμα. Κι όλα τα άλλα είναι απλώς ασήμαντα. Περιττά. Και δεν μπορούν να μπουν ανάμεσά μας.
Η ταινία δεν άξιζε και πολλά. Το σενάριο δηλαδή, απουσίαζε παντελώς και οι σκηνές γυρισμένες ασύμμμετρα, γρήγορα με σκοπό να γίνουν καταιγιστική δράση, σε ζάλιζαν όπως σε ζαλίζουν τα τρενάκια του λούνα πάρκ. Μόνο η παρουσία του Liam την έσωζε. Και η συνειδητοποίηση πως ο καλός μου σε μια δεκαπενταετία θα είναι εμφανισιακά ίδιος με τον Liam, αν και έχει πιο κομψή και ίσια μύτη και το μπλε των ματιών του είναι πολύ πιο εκτυφλωτικά μπλε από του Liam.
Στους τίτλους τέλους όμως, ανακαλύψαμε αυτό :
... και το βρήκαμε, εγώ θαυμάσια ατμοσφαιρικό και ο καλός μου με ενδιαφέρον beat.
Η μανία του "κυνηγιού" δεν θεραπεύεται ποτέ και η χαρά της ανακάλυψης είναι πάντα ίδια. Μερικές φορές, συνοδεύεται και από απρόσμενη ανακούφιση, όταν η αναζήτηση, το κυνήγι διαρκούν για χρόνια... Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου όσον αφορά τη μουσική, ως μανιώδη κυνηγό. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κυνηγάω τον όμορφο ήχο. Αυτόν που θα με χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά από το πρώτο άκουσμα και θα μου προκαλέσει ένα συναίσθημα δύναμης, υπεροχής, ανώτερης αντίληψης του κόσμου και του εαυτού μου. Μερικές φορές άμα έβλεπα άλλους κυνηγούς, καλύτερους από μένα, ζήλευα, προσπαθούσα πιο πολύ και πιο σκληρά. Κι ένιωθα πως ποτέ δεν τους έφτανα. Τώρα, μετά από 37 χρόνια που ακούω μουσική (ξεκίνησα στα πέντε μου με ένα ραδιόφωνο Philips με λυχνίες που είχε η μαμά μου, στην οδό Αριστείδους στην Καλλιθέα), μπορώ να πω απλώς πως συνεχίζω να κυνηγάω - το ένιωσα πάλι απόψε- αλλά με πιο μπλαζέ στυλ. Επειδή απλώς θέλω να ακούω τον καλό μου να μου ζητάει να φτιάξω play list για να ακούμε στο αυτοκίνητο (όταν δεν γκρινιάζω για τη δουλειά μου). Επειδή φτιάχνω soundtrack -όπως πάντα- με τις στιγμές μας και τις εικόνες και τα αρώματα κι εκείνου του αρέσουν.
Κι όταν το κυνήγι δεν έχει αποφέρει κανένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, μπορούμε να αρκεστούμε να ακούμε ηχογραφημένους ήχους από το δάσος, κλείνοντας τα παράθυρα και αφήνοντας τους άλλους απέξω.
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν την Sioux, μα δεν θα γίνω ποτέ μα ποτέ γιατί ούτε τα υπέροχα μάτια της έχω, ούτε μου πάνε τα μαύρα μαλλιά και δεν μπορώ να βαφτώ όπως εκείνη. Για τη φωνή δεν το συζητώ... μια τραγωδία είμαι...
Εξηνταρίζει, ομορφαίνει όλο και πιο πολύ, τραγουδάει, μεταμορφώνεται, παντρεύεται τον Budgie για να τον χωρίσει, αλλάζει χτενίζσματα, γκαρνταρόμπα και γίνεται περισσότερο μεγαλειώδης από το κοριτσάκι που μεγάλωσε στα αγγλικά προάστεια με τον αλκοολικό μπαμπά, την γραμματέα μαμά, και που παρακολουθούσε συναυλίες των Sex Pistols...
