Ακόμα δεν είμαι σίγουρη εάν πρέπει να το ομολογήσω. Ωστόσο, αυτό ακριβώς νιώθω τούτη τη στιγμή και είναι ένα συναίσθημα που δεν μου προέκυψε έτσι αυθόρμητα, το σκέφτομαι σχεδόν μια τριετία. Γιατί θέλω να είμαι σίγουρη :
Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Καθόλου. Κοιτάζοντας πίσω από τόση απόσταση και για τόσο καιρό, παύεις να τα βλέπεις όλα σαν μέσα σε καλειδοσκόπιο. Κατακαθίζουν όλα και μετά ξεκαθαρίζουν σαν τον ορίζοντα μετά από μια μεγάλη βροχή. Τους χρειαζόμουν όλους αυτούς τους ανθρώπους και γιατί; Για την παρέα απλώς; Για να κάνω μπουρζουά εκδηλώσεις και μικροαστικά δείπνα και μετά να ποστάρω στο διαδίκτυο τα "επιτεύγματά" μου; Για να λέω πως έχω πολλούς φίλους; Για να νιώθω πως, όσο διευρύνεται ο κύκλος μου, είμαι αποδεκτή και συμπαθής;
Κοιτάζω το σπίτι, όπως το φτάξαμε με τον καλό μου. Λευκοί καθαροί τοίχοι, τακτοποιημένα τα βιβλία μου στα ράφια που με τόση φροντίδα μου έφτιαξε, μυρωδιά από αιθέρια έλαια πορτοκάλι... και σκέφτομαι πως δεν χρειάζομαι καμία αγέλη για να ανήκω. Ανακαλύπτω, τόσο αργά, γιατί οι άνθρωποι θα έπρεπε να αποφασίζουν να είναι μαζί.
Όταν έχεις βρει κάποιον που έχει κοιτάξει με απόλυτη προσοχή μέσα σου, που αναγνωρίζει από την ανάσα σου εάν είσαι κουρασμένη, από τη στάση του σώματός σου εάν είσαι καλά ή όχι. Κάποιον που να καταλαβαίνει με την αμυδρή αλλαγή στον τόνο της φωνής σου ότι κάτι τρέχει, πριν ακόμα το καταλάβεις εσύ η ίδια, τότε παύουν να σου αρέσουν οι άνθρωποι οι περαστικοί, που έχεις γνωρίσει. Μετατρέπονται σε σκελετούς, κόκαλα σκόρπια θαμένα και ξεχασμένα.
Όπως όμως λέει κι εκείνος, όλα έγιναν έτσι όπως έπρεπε να γίνουν για να φτάσουμε στο εδώ και στο τώρα. Αν γινόταν αλλιώς, ίσως να μην είχαμε καν γνωριστεί. Είναι πιο σοφός από μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου