Ocean

Είναι ωραία να οδηγείς κοντά στη θάλασσα.  Ή σε ένα μεγάλο δρόμο χωρίς αυτοκίνητα.  Αν ήταν βράδυ, θα μου θύμιζε το "Lost Highway" του αγαπημένου μου σκηνοθέτη...

Pic from HERE

Bones...

Ακόμα δεν είμαι σίγουρη εάν πρέπει να το ομολογήσω.  Ωστόσο, αυτό ακριβώς νιώθω τούτη τη στιγμή και είναι ένα συναίσθημα που δεν μου προέκυψε έτσι αυθόρμητα, το σκέφτομαι σχεδόν μια τριετία.  Γιατί θέλω να είμαι σίγουρη : 

Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει.  Καθόλου.  Κοιτάζοντας πίσω από τόση απόσταση και για τόσο καιρό, παύεις να τα βλέπεις όλα σαν μέσα σε καλειδοσκόπιο.  Κατακαθίζουν όλα και μετά ξεκαθαρίζουν σαν τον ορίζοντα μετά από μια μεγάλη βροχή.  Τους χρειαζόμουν όλους αυτούς τους ανθρώπους και γιατί;  Για την παρέα απλώς;  Για να κάνω μπουρζουά εκδηλώσεις και μικροαστικά δείπνα και μετά να ποστάρω στο διαδίκτυο τα "επιτεύγματά" μου;  Για να λέω πως έχω πολλούς φίλους;  Για να νιώθω πως, όσο διευρύνεται ο κύκλος μου, είμαι αποδεκτή και συμπαθής;

Κοιτάζω το σπίτι, όπως το φτάξαμε με τον καλό μου.  Λευκοί καθαροί τοίχοι, τακτοποιημένα τα βιβλία μου στα ράφια που με τόση φροντίδα μου έφτιαξε, μυρωδιά από αιθέρια έλαια πορτοκάλι... και σκέφτομαι πως δεν χρειάζομαι καμία αγέλη για να ανήκω.  Ανακαλύπτω, τόσο αργά, γιατί οι άνθρωποι θα έπρεπε να αποφασίζουν να είναι μαζί. 

Όταν έχεις βρει κάποιον που έχει κοιτάξει με απόλυτη προσοχή μέσα σου, που αναγνωρίζει από την ανάσα σου εάν είσαι κουρασμένη, από τη στάση του σώματός σου εάν είσαι καλά ή όχι.  Κάποιον που να καταλαβαίνει με την αμυδρή αλλαγή στον τόνο της φωνής σου ότι κάτι τρέχει, πριν ακόμα το καταλάβεις εσύ η ίδια, τότε παύουν να σου αρέσουν οι άνθρωποι οι περαστικοί, που έχεις γνωρίσει.  Μετατρέπονται σε σκελετούς, κόκαλα σκόρπια θαμένα και ξεχασμένα.

Όπως όμως λέει κι εκείνος, όλα έγιναν έτσι όπως έπρεπε να γίνουν για να φτάσουμε στο εδώ και στο τώρα.  Αν γινόταν αλλιώς, ίσως να μην είχαμε καν γνωριστεί.  Είναι πιο σοφός από μένα.

 

Howling

 

Το πέτυχα στους τίτλους τέλους ταινίας που διάλλεξε ο καλός μου για να δούμε.  Την κατέβασε επειδή ξέρει ότι μου αρέσει ο Liam και μου το κράτησε για έκπληξη όση ώρα εγώ, με άκομψα δυστυχισμένο ύφος, προετοιμαζόμουν να υπομείνω ταινία πολεμικών τεχνών και κρατούσα τη Λουκρητία στην αγκαλιά μου για παρηγοριά...

Το ότι μου βάζει να δω ταινίες με τον Liam -που ξέρει ότι μου αρέσει- δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.  Ακομπλεξάριστη μεγαλοψυχία;  Αδιαφορία; Μπορεί.  Μπορεί όμως και να είναι η απλή βεβαιότητα πως είμαστε τώρα εδώ.  Μαζί.  Ακόμα.  Κι όλα τα άλλα είναι απλώς ασήμαντα.  Περιττά. Και δεν μπορούν να μπουν ανάμεσά μας.

Η ταινία δεν άξιζε και πολλά.  Το σενάριο δηλαδή, απουσίαζε παντελώς και οι σκηνές γυρισμένες ασύμμμετρα, γρήγορα με σκοπό να γίνουν καταιγιστική δράση, σε ζάλιζαν όπως σε ζαλίζουν τα τρενάκια του λούνα πάρκ.  Μόνο η παρουσία του Liam την έσωζε.  Και η συνειδητοποίηση πως ο καλός μου σε μια δεκαπενταετία θα είναι εμφανισιακά ίδιος με τον Liam, αν και έχει πιο κομψή και ίσια μύτη και το μπλε των ματιών του είναι πολύ πιο εκτυφλωτικά μπλε από του Liam. 

Στους τίτλους τέλους όμως, ανακαλύψαμε αυτό :

... και το βρήκαμε, εγώ θαυμάσια ατμοσφαιρικό και ο καλός μου με ενδιαφέρον beat. 

 

Η μανία του "κυνηγιού" δεν θεραπεύεται ποτέ και η χαρά της ανακάλυψης είναι πάντα ίδια.  Μερικές φορές, συνοδεύεται και από απρόσμενη ανακούφιση, όταν η αναζήτηση, το κυνήγι διαρκούν για χρόνια...  Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου όσον αφορά τη μουσική, ως μανιώδη κυνηγό.  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κυνηγάω τον όμορφο ήχο.  Αυτόν που θα με χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά από το πρώτο άκουσμα και θα μου προκαλέσει ένα συναίσθημα δύναμης, υπεροχής, ανώτερης αντίληψης του κόσμου και του εαυτού μου.  Μερικές φορές άμα έβλεπα άλλους κυνηγούς, καλύτερους από μένα, ζήλευα, προσπαθούσα πιο πολύ και πιο σκληρά.  Κι ένιωθα πως ποτέ δεν τους έφτανα.  Τώρα, μετά από 37 χρόνια που ακούω μουσική (ξεκίνησα στα πέντε μου με ένα ραδιόφωνο Philips με λυχνίες που είχε η μαμά μου, στην οδό Αριστείδους στην Καλλιθέα), μπορώ να πω απλώς πως συνεχίζω να κυνηγάω - το ένιωσα πάλι απόψε- αλλά με πιο μπλαζέ στυλ.  Επειδή απλώς θέλω να ακούω τον καλό μου να μου ζητάει να φτιάξω play list για να ακούμε στο αυτοκίνητο (όταν δεν γκρινιάζω για τη δουλειά μου).  Επειδή φτιάχνω soundtrack -όπως πάντα- με τις στιγμές μας και τις εικόνες και τα αρώματα κι εκείνου του αρέσουν.  

 

Κι όταν το κυνήγι δεν έχει αποφέρει κανένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, μπορούμε να αρκεστούμε να ακούμε ηχογραφημένους ήχους από το δάσος, κλείνοντας τα παράθυρα και αφήνοντας τους άλλους απέξω.