Οι μάχες που δίνουμε μας κάνουν δυνατότερους. Εκ του ασφαλούς το λέω. Δεν ήμουν μόνη. Αν ήμουν μόνη, ίσως είχα κατακερματιστεί σε πολλά μικροσκοπικά κομμάτια, τέτοια που δεν θα μπορούσα να βρω τι έχει απομένει από μένα μετά. Είναι στιγμές όμως που εύχομαι να ήμουν μόνη. Να αναμετρηθώ με τις δυνάμεις μου. Να βγω νικητής και να πλέκω στον εαυτό μου σιωπηλά εγκώμια.
Οι μάχες που δίνουμε μας αφήνουν αποδυναμωμένους. Ανόητα ευάλωτους. Στην προηγούμενη ζωή μου θα είχα ξορκίσει αυτό το συναίσθημα, μέσα σε σκοτεινά, θορυβώδη μπαρ, με τα παγάκια να λιώνουν στο ποτό μου αθόρυβα καθώς θα χόρευα δαιμονισμένα, χωρίς να με νοιάζει η ύπαρξη των άλλων γύρω μου. Στην τωρινή ζωή μου δεν ξέρω τι να κάνω. Το σκέφτομαι.
Θαρρώ πως είδα την κόλαση. (Ή μήπως όχι;). Έχει χρώμα άσπρο.
pic
4 σχόλια:
καθε τι συμβαινει ακριβως την στιγμη που πρεπει να συμβει. ειτε ειναι μαχη ειτε ειναι απολαυση... και παντα συμβαινει ακριβως εκεινη την στιγμη που ειμαστε ετοιμοι πλεον να το αντιμετωπισουμε. και το αντιμετωπιζουμε!
Ναι κάπως έτσι έγινε...
Είσαι ο γνωστός μας μετανάστης Διομήδης;
χαιρομαι που με θυμασαι! :)
http://dioconcerts.blogspot.nl/?view=flipcard
Τα είδα, τα είδα! Πολύ ωραία live τυχεράκια!
Δημοσίευση σχολίου