Είναι η επώδυνα εμπύρετη κατάσταση που με κρατάει και θα με κρατήσει για μερικές μέρες ακόμα, μακριά από δω... Το κεφάλι μου έχει γίνει όπως ακριβώς φαίνεται στη φωτογραφία, αν και νομίζω ότι το κεφάλι μου πάντα είναι έτσι, ειδικά όταν ψάχνω ένα τραγούδι και δεν το βρίσκω. Είχα να ακούσω μουσική από την Τρίτη το πρωί και άκουσα λίγο σήμερα το βράδυ. Έπαθα κρίση στέρησης όπως τα πρεζόνια. Ευτυχώς που έχουμε και γιατρό σε αυτό το σανατόριο παύλα ίδρυμα...
Η ταινία πραγματεύεται ένα σκληρό θέμα με συγκινητική τρυφερότητα. Είναι ίσως η απόλυτη απάντηση για ένα ερώτημα που έχει βασανίσει την ανθρωπότητα ολόκληρες δεκαετίες και μια ρεαλιστική ματιά στο μέλλον. Ίσως και μια προειδοποίηση... Η Carey Mulligan είναι μαγευτική σε αυτό το ρόλο. Την είχα θαυμάσει το 2005 στην μεταφορά του Bleak House του Charles Dickens από το BBC. Την είχα δει επίσης στο Northanger Abbey το 2007 επίσης του BBC. Κλασσικοί ρόλοι στους οποίους ήταν πολύ καλή. Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει όμως για την εκπληκτική ερμηνεία της στο Never Let Me Go. Ούτε το Pride and Prejudice στο οποίο συμμετείχε πάλι με την Keira Knightley. Νομίζω πως αυτή τη φορά πρέπει να την τιμήσουν με το πολυπόθητο βραβείο και να μην μείνει στις υποψηφιότητες όπως στο An Education.
Η φωτογραφία της ταινίας είναι μαγευτική και το soundtrack της Rachel Portman απλώς ένα αριστούργημα το οποίο έχω ήδη κατατάξει ανάμεσα στα πιο αγαπημένα μου.
Το Λονδίνο τηςσκωροφαγωμένης δεκαετίας που ονειρευόμουν, έχει πεθάνει. Αυτή η διαπίστωση δημιουργεί ένα σωρό ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια, ήταν τα βικτωριανά κτίρια που σου ψιθύριζαν για άλλες εποχές, θυμίζοντας λίγο Κάρολο Ντίκενς μαγεύοντάς σε και από την άλλη, ένα αταίριαστο λούστρο, που σε έκανε να μπερδεύεσαι. Και μέσα σε αυτή τη σύγχιση, δίπλα σε κακόγουστα αναμνηστικά σουβενίρ για τους τουρίστες, έρχεται και η θλιβερή διαπίστωση πως underground δεν υπάρχει πια. Όχι, εντάξει ο υπόγειος λειτουργεί κανονικότατα. Για το άλλο underground λέω. Αυτό που ήμουν τόσο αστεία να πιστεύω πως θα υπάρχει ακόμα εκεί και θα έβλεπα κλώνους της Siouxsie να κυκλοφορούν στους δρόμους.
Η pub ήταν σαφώς κλασσική, με πολύ κόσμο, καλή και φτηνή μπύρα, σουρωμένους άγγλους που δεν θυμόντουσαν το όνομά τους και κλεφτρόνια. Σου βουτάνε την τσάντα σου εν ψυχρώ εκεί μέσα και σηκώνονται να φύγουν. Κι όταν τους "μαγκώνεις" κάνουν και τις πάπιες... Καμία λεβεντιά, ούτε στην κλεψιά τους...
Το club ήταν μια άθλια, ξεπεσμένη καρικατούρα υποτιθέμενης υποκουλτούρας, με κακογουστιά, ψιλο-άκομψο φλερτ, ποτό με τη μεζούρα -τα κοκτέιλ αποκλείονται- βρωμιά και κακή διακόσμηση. Για το play list καλύτερα να μην μιλήσω. Αν εξαιρέσεις δύο παλικάρια-απομεινάρια- αυτής της σκωροφαγωμένης δεκαετίας που λέγαμε, ήταν ένα άθλιο -παίζω-ότι-να'ναι-από-το-laptop-αλλά-φοράω-ωραίο-pvc... Κοινωνιολογική παρατήρηση να την πω τώρα αυτή; Όπως και να'χει, οι γυναίκες είναι άκρως αποκρουστικές όταν πίνουν του σκασμού και είναι λιώμα. Σίγουρα. Από τις παλιές "ένδοξες" εποχές, είδα μόνο ένα πανέμορφο λόρδο, με μπροκάρ γιλέκο, ρεντικότα και κομψό μπαστουνάκι αλλά εντελώς φευγαλέα γιατί μάλλον την "έκανε" από κει μέσα στα γρήγορα... Δεν ήταν μέρος για λόρδους αυτό...
Ακόμα και το Σόχο μου θύμισε λίγο Γκάζι. Λίγο, όχι πολύ, γιατί τουλάχιστον εκεί είχε πολύ καλό κινέζικο φαγητό αν μη τι άλλο και πολλές θεατρικές παραστάσεις -κυρίως μιούζικαλ- που μπορούσες να παρακολουθήσεις. Και πολλά ξεκάλτσωτα πόδια. Δύο μέτρα, αγγλικό, γυναικείο πόδι, χωρίς καλσόν και με ψηλοτάκουνα πέδιλα παρά τους μείον κάτι βαθμούς. Είναι τρελοί αυτοί οι Άγγλοι!
Από την άλλη τα μουσεία ήταν ένα όνειρο. Γεμάτα κλεψιμαίικα. Αίγυπτος, Ελλάδα, Κίνα, Ιταλία, Ιαπωνία... δεν έχουν αφήσει κολυμπιθρόξυλο αυτοί οι Άγγλοι... Φυσικά και ΔΕΝ πήγα στον τομέα με τα Ελληνικά μάρμαρα. Με ρώτησε ένας Άγγλος στην είσοδο αν θα πάω να τα δω και του απάντησα ότι θα τα δω όταν επιστρέψουν εκεί που ανήκουν. Σε δέκα χρόνια μου είπε... Τότε θα έχουμε την κατάλληλη υποδομή εμείς οι Έλληνες. Έκανα να του φέρω την τσάντα μου στο κεφάλι, αλλά μετά σκέφτηκα πως θα δημιουργήσω διπλωματικό επεισόδιο και κρατήθηκα.
Όσο για το decadence που επιδιώκω να ζήσω πάντα στα ταξίδια μου, αυτή τη φορά τα κατάφερα μεγαλειωδώς... Σε κάποιο βαγόνι του μετρό, στριμωγμένη μέσα στον πολύ κόσμο, μου άνοιξαν την τσάντα και μου πήραν όλα τα λεφτά. ΟΛΑ όμως. Έτσι κατάφερα να μείνω εντελώς άφραγκη σε μια ξένη χώρα -δεν είχα λεφτά ούτε για ένα καφέ- αφού είχα όμως ευτυχώς αγοράσει καμιά 30αριά βινύλια και άλλα τόσα βιβλία. Ο κλέφτης είχε την ευαισθησία να μου αφήσει την ταυτότητά μου, για να μπορέσω να γυρίσω στην πατρίδα.
Αν θα ξαναπήγαινα; Φυσικά και θα ξαναπήγαινα. Έχει ένα σωρό ιστορικά πράγματα που δεν πρόλαβα να δω. Την επόμενη φορά όμως θα έχω τα χρήματά μου κρεμασμένα σε πουγκί στο λαιμό μου και μέσα στο πορτοφόλι μου ένα σημείωμα που θα λέει : PISS OFF SUCKER!
Είναι η επώδυνα εμπύρετη κατάσταση που με κρατάει και θα με κρατήσει για μερικές μέρες ακόμα, μακριά από δω...
Η ταινία πραγματεύεται ένα σκληρό θέμα με συγκινητική τρυφερότητα. Είναι ίσως η απόλυτη απάντηση για ένα ερώτημα που έχει βασανίσει την ανθρωπότητα ολόκληρες δεκαετίες και μια ρεαλιστική ματιά στο μέλλον. Ίσως και μια προειδοποίηση...
Το Λονδίνο της σκωροφαγωμένης δεκαετίας που ονειρευόμουν, έχει πεθάνει. Αυτή η διαπίστωση δημιουργεί ένα σωρό ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια, ήταν τα βικτωριανά κτίρια που σου ψιθύριζαν για άλλες εποχές, θυμίζοντας λίγο Κάρολο Ντίκενς μαγεύοντάς σε και από την άλλη, ένα αταίριαστο λούστρο, που σε έκανε να μπερδεύεσαι. Και μέσα σε αυτή τη σύγχιση, δίπλα σε κακόγουστα αναμνηστικά σουβενίρ για τους τουρίστες, έρχεται και η θλιβερή διαπίστωση πως underground δεν υπάρχει πια. Όχι, εντάξει ο υπόγειος λειτουργεί κανονικότατα. Για το άλλο underground λέω. Αυτό που ήμουν τόσο αστεία να πιστεύω πως θα υπάρχει ακόμα εκεί και θα έβλεπα κλώνους της Siouxsie να κυκλοφορούν στους δρόμους.