Σελίδες

Τρίτη, Απριλίου 07, 2015

Howling


Το πέτυχα στους τίτλους τέλους ταινίας που διάλλεξε ο καλός μου για να δούμε.  Την κατέβασε επειδή ξέρει ότι μου αρέσει ο Liam και μου το κράτησε για έκπληξη όση ώρα εγώ, με άκομψα δυστυχισμένο ύφος, προετοιμαζόμουν να υπομείνω ταινία πολεμικών τεχνών και κρατούσα τη Λουκρητία στην αγκαλιά μου για παρηγοριά...
Το ότι μου βάζει να δω ταινίες με τον Liam -που ξέρει ότι μου αρέσει- δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.  Ακομπλεξάριστη μεγαλοψυχία;  Αδιαφορία; Μπορεί.  Μπορεί όμως και να είναι η απλή βεβαιότητα πως είμαστε τώρα εδώ.  Μαζί.  Ακόμα.  Κι όλα τα άλλα είναι απλώς ασήμαντα.  Περιττά. Και δεν μπορούν να μπουν ανάμεσά μας.

Η ταινία δεν άξιζε και πολλά.  Το σενάριο δηλαδή, απουσίαζε παντελώς και οι σκηνές γυρισμένες ασύμμμετρα, γρήγορα με σκοπό να γίνουν καταιγιστική δράση, σε ζάλιζαν όπως σε ζαλίζουν τα τρενάκια του λούνα πάρκ.  Μόνο η παρουσία του Liam την έσωζε.  Και η συνειδητοποίηση πως ο καλός μου σε μια δεκαπενταετία θα είναι εμφανισιακά ίδιος με τον Liam, αν και έχει πιο κομψή και ίσια μύτη και το μπλε των ματιών του είναι πολύ πιο εκτυφλωτικά μπλε από του Liam. 

Στους τίτλους τέλους όμως, ανακαλύψαμε αυτό :



... και το βρήκαμε, εγώ θαυμάσια ατμοσφαιρικό και ο καλός μου με ενδιαφέρον beat. 
 
Η μανία του "κυνηγιού" δεν θεραπεύεται ποτέ και η χαρά της ανακάλυψης είναι πάντα ίδια.  Μερικές φορές, συνοδεύεται και από απρόσμενη ανακούφιση, όταν η αναζήτηση, το κυνήγι διαρκούν για χρόνια...  Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου όσον αφορά τη μουσική, ως μανιώδη κυνηγό.  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κυνηγάω τον όμορφο ήχο.  Αυτόν που θα με χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά από το πρώτο άκουσμα και θα μου προκαλέσει ένα συναίσθημα δύναμης, υπεροχής, ανώτερης αντίληψης του κόσμου και του εαυτού μου.  Μερικές φορές άμα έβλεπα άλλους κυνηγούς, καλύτερους από μένα, ζήλευα, προσπαθούσα πιο πολύ και πιο σκληρά.  Κι ένιωθα πως ποτέ δεν τους έφτανα.  Τώρα, μετά από 37 χρόνια που ακούω μουσική (ξεκίνησα στα πέντε μου με ένα ραδιόφωνο Philips με λυχνίες που είχε η μαμά μου, στην οδό Αριστείδους στην Καλλιθέα), μπορώ να πω απλώς πως συνεχίζω να κυνηγάω - το ένιωσα πάλι απόψε- αλλά με πιο μπλαζέ στυλ.  Επειδή απλώς θέλω να ακούω τον καλό μου να μου ζητάει να φτιάξω play list για να ακούμε στο αυτοκίνητο (όταν δεν γκρινιάζω για τη δουλειά μου).  Επειδή φτιάχνω soundtrack -όπως πάντα- με τις στιγμές μας και τις εικόνες και τα αρώματα κι εκείνου του αρέσουν.  
 
Κι όταν το κυνήγι δεν έχει αποφέρει κανένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, μπορούμε να αρκεστούμε να ακούμε ηχογραφημένους ήχους από το δάσος, κλείνοντας τα παράθυρα και αφήνοντας τους άλλους απέξω.


2 σχόλια:

Ναύτης είπε...

ω κυρία Hyde,
είστε γλυκύτατη! :ο)
Καλημέρα!

Mistress Hyde είπε...

Ευχαριστώ πάρα πολύ κύριε Ναύτη. Χαθήκαμε αλλά χαίρομαι που βλέπω ότι είστε ακόμα εδώ.