Resident Evil Afterlife

Το κατέβασε περιχαρής ο Ανδρέας, μια βραδιά που είμασταν όλοι μαζεμένοι στο σπίτι μου, "απλωμένοι" στους καναπέδες, έτοιμοι να περάσουμε μια κινηματογραφική βραδιά. Η ταινία είναι μια απίστευτη μούφα. Συμφωνήσαμε και οι έξι σε αυτό. Γελάσαμε μέχρι δακρύων με το παράλογα ασύνδετο σενάριο και τους μη ρεαλιστικούς ηρωισμούς. Νιώθουμε χρέος μας να σας προειδοποιήσουμε να μην ξοδέψετε χρήματα για να τη δείτε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Θα τα δώσετε τσάμπα.
Μοναδικά highlights o κύριος που φαίνεται στη φωτό από πάνω και το εκπληκτικό soundtrack. Ακούστε το. Καραλέει.

Resident Evil: Afterlife is the fourth score released for the film franchise, composed by the transmedia group tomandandy. The score was released via iTunes September 13, 2010 and it is also available on a physical disc since September 27, 2010.

Track listing

1. "Tokyo"
2. "Umbrella"
3. "Damage"
4. "Cutting"
5. "Twins"
6. "Exit"
7. "Far"
8. "Flying"
9. "Memory"
10. "Los Angeles"
11. "Binoculars"
12. "Prison"
13. "Discovery"
14. "Hatchet"
15. "AxeMan"
16. "Arcadia"
17. "Up"
18. "Party"
19. "Promise"
20. "Resident Evil Suite"

* The Renholdër Apocalypse Mix of A Perfect Circle's "The Outsider" is featured in both theatrical trailers and TV Spots for the film and is featured during the confrontation with Albert Wesker and the ending of the film.
* "Zombie" by the electronic/rock band The Trucks is featured in an UGO.com-exclusive TV Spot for the film.

Skinny Puppy

Βγήκαμε με τον Β. έξω από το συναυλιακό χώρο παραπατώντας. Δεν είμασταν σε θέση να μιλήσουμε καλά-καλά. Έχουν περάσει τόσοι μήνες και ακόμα, όταν το συζητάμε, νιώθουμε πως αυτή η συναυλία μας σημάδεψε. Είκοσι και βάλε χρόνια τραβιόμαστε σε συναυλίες και κάτι τέτοιο δεν είχαμε ξαναδεί. Ήταν τόσο μηδενιστικό, που για ολόκληρες εβδομάδες μετά το φεστιβάλ, σκεφτόμασταν πως όλα είναι σκατά. Πως δεν έχουμε λόγο ύπαρξης σε έναν υπό αποσύνθεση κόσμο, που συνεχίζει ακάθεκτος την καθοδική πορεία του σε όλα τα επίπεδα. Ήταν τόσο σκληρό, που μας στέρησε για πολλές μέρες κάθε ποιητική διάθεση χαράς. Ήταν η σαπίλα που μας περιτριγυρίζει καθημερινά, έτσι όπως ωμά μας την πέταξαν κατά πρόσωπο οι Skinny Puppy, χωρίς ενοχές ή λεπτότητα. Αναγκαστήκαμε να αντιμετωπίσουμε τη σύψη κατά πρόσωπο και αυτό, μας έπεσε πολύ βαρύ. Δύσκολα πια παρακολουθείς συναυλίες που στο τέλος τους σε ωθούν σε υπαρξιακές αναζητήσεις.

Μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα -αφού έχω συνέλθει- τους έβλεπα ξανά, σχεδόν ευχαρίστως...

Pic

Martyrs

mar·tyr (märtr)
n.
1. One who chooses to suffer death rather than renounce religious principles.
2. One who makes great sacrifices or suffers much in order to further a belief, cause, or principle.
3.
a. One who endures great suffering: a martyr to arthritis.
b. One who makes a great show of suffering in order to arouse sympathy.


Είναι δύο ετών ταινία, αλλά κατάφερα να τη δω χθες το βράδυ. Δεν μπορώ να γράψω καμία άλλη λέξη. Μόνο : ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ.

The Wishing Game

Σε καταχωνιάζει μέσα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα κάποιου Αγγλικού αββαείου απ'όπου ανέλπιδα προσπαθείς να βγεις για υπερβολικά πολύ ώρα, από τη στιγμή που έχεις διαβάσει την τελευταία σελίδα.
Στενάχωρα, κλειστοφοβικά μελετητήρια σε συγκλονίζουν με τα πολυκαιρισμένα μυστικά τους και τη σιωπηλή βία που κρύβουν στα εντόσθιά τους.
Το υπερφυσικό, ο αρχέγονος τρόμος, υπάρχουν μόνο για να τονίσουν την τρομακτική αλήθεια που ξεδιπλώνεται, για τη σκληρότητα των Αγγλικών ιδιωτικών σχολείων αρρένων, με τους ομοιόμορφα καλοντυμένους μαθητές και τους επιφανειακά ατσαλάκωτους ακαδημαϊκούς.

Αναπάντεχα τρυφερό μέσα στη σκληρότητά του, καθρεφτίζει την αιώνια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού με ισόπαλο αποτέλεσμα. Κτητικά, σχεδόν επεκτατικά, συναισθήματα μεταξύ των ηρώων στήνουν τα συρματοπλέγματά τους για να γκρεμιστούν θορυβωδώς στο τέλος. Ρέει τόσο αβίαστα που δεν θέλεις και δεν μπορείς να το αφήσεις.

Tilbury on Cloves & Killing Joke 8/10/2010

Μου αρέσουν οι Tilbury on Cloves. Είναι ατμοσφαιρικοί και τα φωνητικά θυμίζουν Robert Smith. Τους είχα ξαναδεί live στο Μικρό Μουσικό Θέατρο και είχα πάει αμέσως να αγοράσω το πρώτο τους cd. Χάρηκα που τους είδα ξανά.

Λίγο πριν βγουν στη σκηνή οι Killing Joke, το άκουσα. Κάθε φορά που το ακούω ανατριχιάζω. Έρχεται στο νου μου η μυστηριακή, ντυμένη στα κόκκινα αίθουσα. Κράτησα νοερή σημείωση να κατεβάσω επιτέλους το Masked Ball. Απορώ με την Jocelyn Pook. Ψέμματα. Δεν απορώ. Τη θαυμάζω. Το ίδιο είχα ακούσει λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία των Mission το 2005 στο Club 22.

Όταν εμφανίστηκαν οι Killing Joke, 30 χρόνια χώρεσαν μέσα σε 105 λεπτά, ασταμάτητης μουσικής. Δεν ήταν γλέντι. Ήταν πολιτική και κοινωνική τοποθέτηση. Ο Coleman φορούσε μια μαύρη φόρμα εργασίας και έκανε κωλοδάχτυλο στα ολοστρόγγυλα πενήντα του χρόνια. Νευρώδης, υπερκινητικός και άκρως θεατρικός, αποζημίωνε για όλα αυτά τα χρόνια της αναμονής που δεν ήταν μάταια.
Δεν μπορούσες παρά να νιώσεις δέος.

P.S. : Thanks once again Digger...

Tubercolusis 3

NTPIIIIIIIIN! NTPIIIIIIIN! NTPIIIIIIIIN!

G: Παρακαλώ;
Μ: Παρακάλα λίγο ακόμα!
G: Καλημέρα! Σχετικό βέβαια, τέτοια ώρα που θυμήθηκες να πάρεις! Πώς πέρασες χτες στο live, μικρό μου;
Μ: Ρε άσε τις γλύκες και κοίτα να δεις τι θα κάνεις με το soundtrack!
G: Tι έπαθε πάλι το soundtrack;
Μ: Ρε παπάρα, έχουμε το ίδιο soundtrack εδώ και μήνες! Θα το πάμε έτσι μέχρι το Πάσχα;
G: Γιατί; Τι έχει το Πάσχα δηλαδή; Σε χαλάει;
Μ: Άκου. Για να μη σε στείλω στη Γαύδο να γράφεις κλήσεις στα παρκόμετρα, βάλε νέο soundtrack, που θα μου βγάλεις και γλώσσα!
G: Έχει η Γαύδος παρκόμετρα;
Μ: Ας μην ανεβάσεις εσύ το soundtrack και θα δεις τι άλλο θα «φυτέψω» στη Γαύδο για να έχεις να ασχολείσαι! Μαλακοβιόλη!
G: Μα δεν έχω tracklist ρε κοπελιά...
Μ: Και τι νόμιζες πως κάνω εγώ, ρε ακατέργαστο βοοειδές; Μπρίκια κολλάω; Πάρε την tracklist, στην έστειλα στο mail σου. Βλήμα!
G: Για να δω.....

(μετά από 5 λεπτά)

G: Μαρί, εγώ δε τα έχω αυτά.
Μ: Στ' αρχίδια μου! Φάε τον κώλο σου να τα βρεις! Τι σε έχω για γραμματέα; Για να λιμάρεις τα νύχια σου;
G: Μα....
M: Μαρακαΐμπο! Που θα μου πεις και «μα»! Άντε, τρέχουμε τώρα και να τα έχεις έτοιμα το πολύ μέχρι το απόγευμα. Έχω κι άλλα πράγματα να γράψω στο blog και δε θα περιμένω την αφεντιά σου.
G: Γιες μι γουόντερφουλ μάνταμ....
Μ: Τράβα γαμήσου, αξύριστο κουνάβι!

ΤΣΙΚ! (κλείνει το τηλέφωνο)

G: Καριόλα!

ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ! ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ! ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ!

G: Τι θες πάλι; Ψάχνω να βρω τα κωλοτράγουδά σου!
Μ: Σκάσε! Κι επειδή ξέρω ότι με σκυλόβρισες μόλις το κλείσαμε, θα σε τιμωρήσω βάζοντάς σε να γράψεις και κείμενο. Και κοίτα...μη τυχόν κι ανεβάσεις τη συνομιλία μας, παλιομαλάκα, γιατί θα έρθεις Αθήνα και θα σε ευνουχίσω με το ψαλιδάκι για τις βλεφαρίδες!
G: Καλά.....
M: Καλάμια! Τηλεφώνησε να μου πεις τι στο διάολο έκανες!
G: Ναι, αλλά-

ΤΣΙΚ!

G: .........Καριόλα!.........

TUBERCOLUSIS 3






Download Here

Treasures...

Μου έκλεισε πονηρά το μάτι καθώς βόλταρα αμέριμνη την Κυριακή, απολαμβάνοντας τη λιακάδα στο Μοναστηράκι. Ο δίσκος των Front 242 έτυχε και ήταν μπροστά-μπροστά στα καφάσια. Ο πλανόδιος πωλητής φώναζε : "Δύο ευρώ οι δίσκοι, δύο ευρώ!".
Κοίταξα τα δέκα, παρατεταγμένα σαν στρατιωτάκια καφάσια και ετοιμάστηκα. Οι Front 242 εξακολουθούσαν να μου κλείνουν πονηρά το μάτι. Πάνω από ένα καφάσι με δίσκους, είχαν τοποθετήσει και μια κομόντα. Το βάρος στους όρθιους δίσκους, θα πρέπει να ήταν δυσβάσταχτο. Έκατσα κάτω, μέσα στη μέση του δρόμου και άρχισα να ψάχνω. Τους είπα να βγάλουν την κομόντα που ακουμπούσε πάνω στα βινύλια, σχεδόν κλαίγοντας. "Παθαίνουν ζημιά!" τους είπα.

Θα πρέπει να ήταν αποθηκευμένοι σε κάποια υπόγα που πλημμύρισε. Τα εξώφυλλα ήταν βρεγμένα, κολλημένα μεταξύ τους και γεμάτα μούχλα. Εισέπνευσα τόση πενικιλίνη που δεν νομίζω ότι θα αρρωστήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου. Με έπιασε βήχας. Τους έπιανα τρυφερά καθώς έψαχνα, σαν μικρά παιδιά που έχουν χτυπήσει. Πέρασε μια ώρα. Συνέχισα να ψάχνω, ενώ ο αριθμός αυτών που είχα βγάλει στην άκρη για να αγοράσω αυξανόταν σταθερά.
Από πάνω μου ήταν δύο τύποι που έψαχναν κι αυτοί. Μου έπιασαν την κουβέντα. Νευρίασα άσχημα. Μου χαλούσαν την ιεροτελεστία. Την αυτοσυγκέντρωση. Όταν έπιασα στα χέρια μου ένα δίσκο του David Sylvian ο ένας από αυτούς μου τον άρπαξε από τα χέρια.
-"Αυτόν θα τον πάρω εγώ. Έχω ολόκληρη τη δισκογραφία και μου λείπει μόνο αυτός" μου είπε.
Όρμηξα και τον πήρα πίσω.
- "Εγώ τον βρήκα και είναι δικός μου!" αγρίεψα.
Άρχισε τα παρακάλια για να του δώσω το δίσκο για καμιά ώρα ακόμα περίπου. Εγώ συνέχιζα να ψάχνω αγνοώντας τον και στο τέλος μου δημιούργησε τόσο πονοκέφαλο, που τον έβρισα. Τον δίσκο δεν του τον έδωσα. Δεν υπήρχε περίπτωση. Με είπε σκληρή κι εγώ έβαλα τα γέλια.

Ο πλανόδιος, άπλυτος πωλητής, ήθελε να τα μαζέψει και να φύγει. Εγώ σερνόμουν ακόμα ανάμεσα στα καφάσια και τη μούχλα βήχοντας σαν φθισικιά.
-"Κοπελιά, δώσε μου ένα πενηντάρικο και πάρτους και φύγε!" μου λέει.
Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Μου είχαν μείνει τρία καφάσια που δεν είχα ψάξει. Ο άλλος ο τύπος, εξακολουθούσε να μου ζητάει το δίσκο του Sylvian. Δεν είχε καμία τύχη.

Πλήρωσα και πήρα τους θησαυρούς μου. Δύο ευρώ έκαστος. Τους έβαλα σαν νεογέννητα μωρά μέσα στο σπίτι. Πήρα ένα μαλακό πανί και άρχισα να καθαρίζω τη μούχλα.
Χαμογελούσα βήχοντας...

Pic