4

Δύο άντρες και μια γυναίκα, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται ξημερώματα σε ένα μπαρ -στη Μόσχα ίσως; - και πιάνουν την κουβέντα. Από τη συζήτησή τους μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη ζωή τους. Κανένας όμως δεν λέει την αλήθεια...

Το επεξεργάστηκα στο κεφάλι μου πολλές μέρες, προσπαθώντας να ερμηνεύσω την αλληγορία που αχνοφέγγει ανάμεσα στην κρεαταγορά, τα ιδιαίτερα γραφεία του Προέδρου, τα πρωτοποριακά μηχανήματα κλιματισμού από την Ιαπωνία και την κλωνοποίηση. Συμπέρασμα ικανοποιητικό δεν κατάφερα να βγάλω, μια και η σκληρή Ρώσικη πραγματικότητα που περιγράφεται στο δεύτερο μέρος, όταν αλλάζουν τα πλάνα, είναι απλώς πνιγμένη στο αλκοόλ, ασύνδετα τοποθετημένη σε ένα καμβά με ακανόνιστο σχήμα. Μου φάνηκε φορές, φορές, σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια μεταμοντερνισμού, μιας πραγματικότητας που πιθανώς να ήταν ακόμα πιο σοκαριστική εάν περιγραφόταν ευθέως.

Από την άλλη, δεν μπόρεσα να παραγνωρίσω το γεγονός ότι ο Ilya Khrzhanovsky έχει όμορφες γωνίες χειρισμού της κάμερας. Και είναι έξυπνο τελικά το εφεύρημα το να σε κάνει να σκέφτεσαι την ταινία για μέρες προσπαθώντας να την αποκωδικοποιήσεις. Ο αριθμός 4 εμφανίζεται παντού, χωρίς όμως να υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για την ερμηνεία της παρουσίας του. Αυτό που σκέφτηκα ήταν " Γιατί 4 και όχι 5;" αλλά ίσως κάποιος Ρώσος να μπορούσε να το ερμηνεύσει καλύτερα αυτό. Αυτό που νομίζω είναι το πιο χαρακτηριστικό και ίσως τολμώ να πω αριστουργηματικό, είναι η εισαγωγή που βλέπετε παρακάτω. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον τελευταίο καιρό έχω αιστανθεί σαν τα σκυλιά αυτής της σκηνής κάτω από τα ανελέητα κομπρεσέρ του Ελληνικού Κράτους...

Overkill

Την τελευταία εβδομάδα τα μάτια μου έχουν γίνει σαν κουμπότρυπες από το κλάμα. Ξυπνάω και κοιμάμαι έτσι. Τόσο πολύ έχω πλαντάξει, που θα μπορούσα να έχω βυθίσει τον Τιτανικό. Είναι η περίοδος τέτοια. Πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα...
Με ταλαιωρεί πολύ η σκέψη ότι πρέπει μερικές φορές, να κάνεις το σωστό για ανθρώπους που αγαπάς πολύ, αλλά δυσκολεύεσαι να ξεπεράσεις το ότι σκέφτεσαι τον εαυτούλη σου πάνω από όλα. Αυτή η αδυναμία μου με ζορίζει αφάνταστα. Και τα μάτια μου με ζορίζουν, που έχουν πρηστεί και δεν βλέπω ούτε να γράψω. Και η οικονομική κρίση με ζορίζει γιατί αν δεν ήταν όλα αυτά τα λεφτά που έπρεπε να πληρώσω νταβατζιλίκι στο κράτος, θα μπορούσα να κλείσω θέση στο πρώτο αεροπλάνο που θα έβρισκα άδειο. Τρία ταξίδια θα έκανα με τα λεφτά που με έβαλαν να πληρώσω στα καλά καθούμενα.

(...)

Οπότε παραμένω εγκλωβισμένη. Να με παρακολουθώ σαν θεατής, να αυτοκαταστρέφομαι. Για άλλη μια φορά. Και να μην με θαυμάζω.

Και να βλέπω και την γκόμενα των Kosheen και να νιώθω ακόμα χειρότερα που ΔΕΝ είμαι έτσι ...
Ο νέος τους δίσκος είναι εξαιρετικός και ευχαριστώ θερμά τον Dr. που μου τον πρότεινε. Ξέρω βέβαια ότι έσπασε το κεφάλι του να βρει Drum n' Base κομμάτια για το νέο OST και ξέρω και γιατί αλλά δεν του το λέω...

Tuberculosis 12 Guilty

Ντριιιιιν! Ντριιιιιν! Ντριιιιιν!

Δρ.: Παρακαλώ;

Μ: Άσε τα παρακάλια και στρώσου στη δουλειά!

Δρ.: Τι θες πια από τη ζωή μου και δεν ψοφάς να τελειώνουμε;

Μ: Πρώτα θα κάνεις αυτό που θα σου πω κι αν είσαι καλό παιδί, θα σκεφτώ και την πρότασή σου. ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΕΓΩ ΝΑ ΨΟΦΗΣΩ ΜΕ ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΟ SOUNDTRACK, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ! Τι θα λένε για μένα μετά πάνω από τον τάφο μου;

Δρ.: Με τόσο φτύσιμο που θα ρίχνουν, χλωμό το κόβω να τους μείνει χρόνος για συζήτηση!

Μ: ΣΙΛΑΝΣ! Αντιλαμβάνεσαι πως έχουμε να βάλουμε συλλογή από το καλοκαίρι... Ο κόσμος κατέβασε τα χειμωνιάτικα, έστρωσε χαλιά, ετοιμάζει κουραμπιέδες κι εμείς ακόμα είμαστε με το ίδιο soundtrack!

Δρ.: Κουραμπιέδες δεν ξέρω να φτιάχνω...

Μ: Προσπερνώ το γλοιώδες σχόλιο και συνεχίζω, γιατί με περιμένουν για καφέ -

(κάπου εδώ σκέφτομαι ότι θα φάω το χώσιμο της αρκούδας πάλι και, βλέποντας ότι δε με παίρνει και πολύ, απαντώ με ένα ξερό-)

Δρ.: Για πες.

Μ: Λοιπόν, επειδή τα νεύρα μου έχουν γίνει παρτάλια, θέλω να φτιάξουμε μια συλλογή με γυναικεία φωνητικά, να είναι λίγο ροκ, λίγο μέινστριμ, δεν ξέρω. Κάνε τα δικά σου, ξέρεις εσύ, ενημέρωσέ με και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνω εγώ.

Δρ.: Χμμμ, δηλαδή ΕΓΩ θα βρω τραγούδια, ΕΓΩ θα φτιάξω την playlist, ΕΓΩ θα φτιάξω το εξώφυλλο, ΕΓΩ θα ανεβάσω τη συλλογή, ΕΓΩ θα βάλω τραγούδια στον player, ΕΓΩ θα γράψω κείμενο... Εσύ τι ακριβώς είπαμε ότι θα κάνεις;

Μ: Αυτό που κάνω καλύτερα όλο αυτό το διάστημα. Θα δίνω διαταγές!

Δρ.: Κατάλαβα...Να κάνεις και κάνα διάλειμμα στο μεταξύ, μην πάθεις καμία υπερκόπωση...

Μ: Άκου να σου πω, μίασμα του διαδικτύου, τόση ώρα που αυθαδιάζεις θα είχες κάνει τα μισά-

Δρ.: (Σκύλα!)

Μ: - κι αντί αυτού, αντιμιλάς, τολμάς και έχεις ΑΠΟΨΗ -Χα! Ας γελάσω!-

Δρ.: (Κάργια!)

Μ.: -και τρως αρκετό από τον πολίτιμο χρόνο μου!

Δρ.: (Μα πού στο διάολο έχω βάλει αυτό το τηλέφωνο του hitman; )

Μ: Ακούς τι σου λέω, σίχαμα της Μεσογείου, ή με γράφεις;

Δρ.: Όχι, σε ακούω. Παώ να ετοιμάσω αυτά που θες...

Μ: Έτσι μπράβο, αν δεν ήμουν κι εγώ να πειθαρχήσετε, θα είχαμε πάει κατά διαόλου! Φεύγω!

Δρ.: (Στα τσακίδια, γκρέμλιν της Λαπωνίας!) Καλά να περάσεις!...

Download Here

Το νέο soundtrack είναι γεμάτο γυναίκες. Πολλές γυναίκες! Τώρα αυτό δεν ξέρω τι σημαίνει... Πιθανώς έχουμε φάει φρίκη κι εγώ και ο Dr. ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Πάτηστε στο link από πάνω για να το κατεβάσετε. Καλή ακρόαση.
Mistress Hyde

Lord Wayne

Δεν είναι ότι βαριέμαι. Ίσα-ίσα. Στο κεφάλι μου έχω ένα σωρό κείμενα για ένα σκασμό θέματα, που τα επεξεργάζομαι το πρωί που πηγαίνω στη δουλειά έχοντας τα ακουστικά στα αυτιά μου. Έχω πέσει όμως σε βαριά, ευεργετική ηδυπάθεια. Σαν αρρώστια ακούγεται αλλά δεν είναι. Ούτε που θυμάμαι πόσος καιρός πάει που είχα να νιώσω έτσι. Ηδυπάθεια. Όχι ευτυχία. Φοβάμαι να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη. Δεν μου ταιριάζει κιόλας άμα το καλοσκεφτείς. Δεν έγινα τεμπέλα παρ'όλα αυτά. Στο γράψιμο ίσως, αλλά δεν είναι ότι δεν κάνω πράγματα. Ξεκίνησα να διαβάζω πάλι τις "Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας" του Μπουκόφσκι. Το είχα διαβάσει πρώτη φορά σε πολύ τρυφερή ηλικία και είχα σοκαριστεί. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, απλώς γελάω αφάνταστα. Και ταινίες βλέπω. Θα σας πω για αυτές σχετικά στο μέλλον, αν καταφέρω να αναδυθώ από τα βαθειά νερά της ηδυπάθειας που λέγαμε...

Προς το παρόν πάντως, αποφάσισε να με ξεκουνήσει ο αγαπημένος μου Digger και να πάμε να δούμε τον θείο Wayne που παίζει την Παρασκευή στην Αθήνα. Δεν ξέρω, αλλά όταν βλέπω αυτή την μπάντα, είναι σαν να γυρίζω σπίτι. Η "φυλή" δεν μου έλειψε καθόλου να ξέρετε. Ο Wayne επί σκηνής, είναι ένα καλό δέλεαρ για να τους φάω ξανά στα μούτρα. Αν δεν ήταν αυτός και ο Digger που με κάνει να νιώθω απέραντη ανακούφιση με τον κυνισμό του, δεν θα στερούσα από τον εαυτό μου την γλυκειά ηδυπάθεια, για κανένα λόγο.

(...) ε ψιτ! Τα δωδεκάποντά μου, με κρατάνε ακόμα.

P.S 1. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

P.S. 2. Δεν έβαλα βίντεο από τα παλιά και χιλιοπαιγμένα. Προτίμησα αυτό, που έχει κι ένα στίχο που με εκφράζει... Θα σας ενοχλήσω ξανά λίαν συντόμως...